Met elkaar komt het wel goed toch?

9. Stilte

Het is stil als de auto naar het Erasmus ziekenhuis rijdt. Geen van de drie heeft iets te zeggen. Sofie staart uit het raam naar de voorbijflitsende auto's. Alle auto's die ze inhalen telt ze, iets wat ze vanaf jongs af aan al doet als ze zich druk maakt in de auto. 

Ze kijkt op als ze Matthyas zijn hand op haar bovenbeen voelt. Ze glimlacht zachtjes als reactie op de liefdevolle blik. Hij voelde Sofie's angst. Hij wist het ook nog maar sinds een week geleden Frank en Sofie thuis kwamen van het ziekenhuis. Hij had eindelijk antwoord op zijn ongestelde vragen. Hij had daarvoor zeker zijn vermoedens, maar wilde het niet vragen. 

Als Frank de auto inparkeert kijkt hij even achterom, hij knikt naar de twee. "Klaar voor?" Vraagt hij zacht. Sofie knikt zacht terug en stapt dan de auto uit, om vervolgens in een rechte lijn door te lopen naar de ingang van het grote gebouw. 

Eenmaal binnen in de wachtkamer duurt het niet lang voordat ze mee mag komen. Ze kijkt even naar Frank die opstaat om haar een bemoedigende knuffel te geven. "Het komt echt goed Sofie, voel je er niet schuldig over", fluistert hij. Sofie knikt zacht en veegt snel een traan weg die uit haar ooghoek ontsnapt. 

Hand in hand lopen de twee achter de vrouw die ze op haalt aan. 

De kamer is naar, een operatiekamer heeft altijd iets grimmigs. Ze kijkt even met een bange blik naar Matthyas als ze de kamer in loopt. 

Ze mag liggen en houdt nog altijd angstig de hand van haar vriend vast. Matthy geeft een zacht geruststellend glimlachje en geeft haar nog een kus. "Het komt goed Soof", fluistert hij zacht, terwijl hij over haar pols blijft wrijven. 

Er komt al een vrouw aangelopen me het infuus. Ze telt tot drie en duwt de naald naar binnen. De weeën opwekkers worden haar aderen ingespoten en het zou niet lang meer duren tot het al overleden kindje op de wereld komt. 

Het lijkt uren te duren voordat het eindelijk gedaan is. Het is stil, Sofie is er niet bij met haar hoofd en blijft maar naar haar geliefde staren. 

"Sofie je hebt het super gedaan, je bent echt een sterke vrouw", begint de vrouw die net de hele tijd over haar been wreef en zo rustig mogelijk deed met haar. Het is een lieve vrouw, van ongeveer mid veertig. Ze heeft een zachte uitstraling en het hart zit duidelijk op de goeie plek bij haar. 

Ze richt zich op Matthy en geeft ook hem een bemoedigende glimlach. "Jij ook goed gedaan Matthyas, we brengen jullie naar een kamer, waar jullie even rustig aan kunnen doen, als alles goed gaat, mogen jullie met een half uurtje al naar huis."

Ze wordt op een ander bed gelegd en wordt een rustige kamer ingereden. Frank zit er al enige tijd. Hij begroet een van zijn collega's met een klein lachje en loopt dan zo snel hij kan naar zijn kleine 'Zusje'. "Soof, alles oké?" Ze knikt zacht, wat er niet heel geloofwaardig uit ziet aangezien de tranen al in overvloed over haar wangen stromen. 

"Doet het pijn?" Ze schudt haar hoofd en fluistert heel zacht iets, iets wat het hart van de twee mannen die bij haar zitten in duizenden stukjes doet breken. "Ik heb een kindje doodgemaakt, mijn eigen kindje." Frank schudt zacht zijn hoofd en wrijft over haar armen. "Het is de beste keuze Sofie, je kon er niks aan doen meis." 

Sofie kan enkel haar hoofd schudden, ze kunnen zeggen wat ze willen, maar zij zou dit gevoel nog vele jaren meedragen, zij zou er in de toekomst met een gebroken moeder hart nog veel met een schuldgevoel aan terugdenken. 

Als de drie dan na een tijd weg zijn weer thuis komen, is het nog steeds stil in Sofie's hoofd. De luidste stilte, de stilte die je hoort als je alleen in je kamer zit en je machteloos voelt, de stilte die je wilt stoppen, maar die je weet niet te kunnen stoppen, want al zou je schreeuwen, blijft het kil en ijzig.

"Hoe waren de opnames?" Sofie schrikt op door Koen die op de bank zit. Ze haalt haar schouders op en zegt zacht dat ze naar boven gaat. "Soof, kom je zo wel even wat eten?" Vraagt Frank nog, aangezien ze sinds gisteravond niks meer op heeft. Het enige antwoord wat hij krijgt is een deur die dicht wordt gegooid. 

Koen kijkt haar verbaasd na en kijkt dan even naar de twee mannen die net met haar mee de auto uit kwamen. Ze gingen toch opnemen, of had hij nou niet goed geluisterd gister avond? "Koen, ga even zitten alsjeblieft, wij halen de rest zo", zucht Frank.

Koen knikt en is nog steeds verbaasd en in shock. Was er iets gebeurd wat hij niet wist? Had hij een domme vraag gesteld? Matthy loopt naar boven toe en haalt iedereen uit zijn kamers om naar beneden te komen. Ook Nick die met Milo aan het gamen was, wordt erbij gehaald. 

"Jongens, er was iets met Sofie wat nog niet oké voelde om te vertellen, maar ze was zwanger, van de man die haar toen verkracht heeft. We hebben vandaag het kindje weg laten halen en dus niet opgenomen. Begin er nog maar niet over met Sofie, het ligt nogal gevoelig." 

Er zijn verschillende reacties te zien. De een heeft tranen, de ander staart, weer een ander schreeuwt het bijna uit van woede en nog een ander heeft een neutrale blik in zijn ogen. Een reactie valt op. Rob. Hij staat op knikt en loopt weer naar boven, zonder nog iets te zeggen.

Dan valt er weer die stilte. De stilte die niemand wil verbreken, maar ook de stilte die niemand nog langer aan wilt horen. Dezelfde stilte die boven hangt in de kamer van Sofie.