Met elkaar komt het wel goed toch?

10. Grote zorgen

"Nick, zwart toch?" Hij knikt naar Sofie die van de bank opstaat om de vier mannen in de woonkamer van drinken te voorzien. Koen en Matthy zitten nog midden in een discussie of dat Feijenoord nou wel of niet de goeie keuzes maken dit seizoen, terwijl Frank, nog moe van zijn zware werkdag tegen Nick aanligt. 

Frank let eigenlijk niet echt op wat er om hem heen gebeurd. Hij focust alleen op elk geluidje die hij hoort. De radio die zacht aanstaat, de ademhaling van Nick, het geschreeuw van Milo in de kamer verderop als hij weer een potje FIFA verliest en de voetstappen van Sofie. Alles valt hem op. Hij hoort de voetstappen stoppen en de deur van de koelkast open gaan. Hij hoort hoe er een pak melk uit de kast wordt gepakt en het knopje van de koffiezetmachine in wordt gedrukt, terwijl er nog verder op de achtergrond buiten een hond te horen is.

Hij hoort iets op de grond vallen en kijkt even op. Sofie staat tegen de muur aangeleund en het pak melk loopt langzaam leeg op de grond. Ze kijkt ernaar maar er lijkt niet veel binnen te komen. Ze kijkt op, naar Frank, de enige die haar kant op kijkt. Ze trekt wit weg en begint ineens te hyperventileren.  

"Sofie zitten nu", roept Frank. Ze kijkt hem in de war aan, alsof ze het niet verstond. "Zitten", roept hij wederom, terwijl hij al op staat van de bank. Matthy Koen en Nick kijken hem verbaasd aan, maar snappen al waar het om gaat, als er een harde klap te horen is. 

"Fuck", roept Frank gefrustreerd, terwijl hij snel naar haar toe sprint. 

Hij trekt haar overeind en voelt snel haar pols. Hij richt zich op de drie mensen die in paniek voor hem staan. "Het komt goed met d'r jongens, geen zorgen." Hij wrijft over haar bovenbeen en voelt bij haar sleutelbeen, in de hoop een regelmatige ademhaling te voelen. 

"Nick wil je even die theedoek aangeven?" Vraagt Frank terwijl hij ziet hoe Sofie's haren een donkere gloed krijgen. Hij gaat erdoorheen en vloekt flink als hij ziet dat er best een wond op haar achterhoofd zit. "Jongens, wanneer heeft ze voor het laatst gegeten?" Koen en Matthy kijken elkaar even aan. 

"Vanmorgen denk ik", stamelt Koen vertwijfeld. Frank kijkt de man bijna kwaad aan. "hoezo denk ik, je weet toch wel of ze verdomme gegeten heeft?!" Matthyas schudt zijn hoofd. "Ik weet niet of ze het binnen heeft gehouden", zucht hij. 

Frank schudt zacht zijn hoofd, terwijl hij de witte theedoek tegen Sofie's achterhoofd aandrukt. "Oh Soof wat doe je jezelf toch weer aan?" 

 Ineens schieten haar ogen weer open. Ze kijkt moeilijk naar degene die boven haar hangt en al enige tijd haar pols vast heeft. Ze is flink in de war, dat is wel duidelijk. Ze draai haar hoofd iets naar de andere drie die haar bezorgd aanstaren, maar kan zo snel niet onderscheiden wie het nou zijn.

"Sofie, kijk eens naar mij." Een van de figuren voor haar kan ze nu koppelen aan Frank. Ze kijkt naar hem, maar lijkt meer door hem heen te staren. Na nog geen tien seconde valt er uit paniek al een traan en begint ze weer sneller te ademen. 

"Kom maar meis." Frank trekt haar tegen zich aan en vraagt zachtjes of een van de jongens even iets te drinken voor haar kan pakken. 

Het duurt dan nog geen twee uur voordat al Frank zijn gevoelens worden bevestigd.

"Sorry jongens, echt sorry." klinkt er zacht aan de dinertafel. Ze schuift haar stoel naar achter en loopt zonder iets te zeggen de eetkamer uit. Ook als haar naam wordt geroepen loopt ze door. Niet veel later horen de overgebleven zeven aan tafel hoe ze de trap op rent en de kamerdeur dicht doet.

Ze loopt naar de spiegel in de hoek van de kamer en kijkt. Als ze zo snel even kijkt, ziet ze het ware plaatje. Een ziek iemand, iemand die in een hele korte tijd naar bijna niks is vervaagd. Iemand die haar passie, liefde en energie kwijt is geraakt. 

Haar ogen staan gefixeerd op het beeld tegenover haar. Ze kan gewoon niet wegkijken, ook  al weet ze dat hoe langer ze blijft kijken, hoe meer de persoon tegenover haar vervaagd in iemand die ze niet is.

Ze kijkt ook niet op of om als de slaapkamerdeur open gaat. En verroerd zich ook niet als er twee handen strak op haar heupen rusten. "Sofie, kijk eens naar mij." Ze schudt zacht haar hoofd en blijft voor haar uit staren. "Je bent prachtig schat", fluistert de zachte stem. Zijn hand tilt haar kin iets op, weg van de spiegel, waardoor ze niet anders kan dan hem aankijken.

Ze voelt zich slecht, vreselijk. Alles wat ze nu nodig heeft is iets wat de leegte in haar vult, een klein beetje comfort. Matthyas zijn comfort. Hij slaat zijn armen open. Hij weet al te goed wat ze nodig heeft. Sofie laat zich er maar al te graag in verbergen. Verborgen in Matthyas zijn shirt, in zijn armen en meegenomen door zijn stem en ademhaling. "Alles komt goed liefje, niet vandaag, niet morgen, misschien pas over jaren, maar ooit komt het goed." 

Sofie kijkt op met de tranen in haar ogen. "Ik hou van je Matt." Hij buigt voorover om haar een liefdevol kusje te geven. "Ik ook van jou Soof, zo onnoembaar veel." 

Beneden is he ijzig stil. Rob richt zich op Milo die duidelijk even niet weet wat hij nou moet denken of doen. 

"Miel, het komt wel goed met d'r. Ze krijgt de goede hulp en ze wordt weer beter, echt waar." Rob weet ook even niet hoe hij Milo gerust moet stellen. hij weet waar Milo aan denkt en waar ze over moeten praten, het verleden. De duizenden dingen die er toen gebeurd zijn, die langzaam maar zeker weer zichzelf herhalen in het heden. De twee waren de hele nachtmerrie van hun jeugd weer aan het herhalen en niemand die het kon stoppen. 

"Rob, ik weet het niet meer. Ik ben bang dat het goed fout gaat." Milo loopt zenuwachtig rond in de keuken met een bierflesje in zijn ene hand en een joint in zijn andere hand.

"Wat fout gaat? "Sofie, wat nou als het een keer echt klaar is?" Milo loopt nog ietsje sneller rond en neemt een trek van zijn joint. Hij giet gelijk daarna zijn halve flesje achterover. Als hij merkt dat rob niet antwoordt topt hij met lopen en kijkt hij zijn maat hopeloos aan.

"Rob alsjeblieft", smeekt hij, hopend dat Rob het antwoord op al zijn vragen heeft. Rob wil antwoord geven, antwoord op al zijn vragen, al zijn onzekerheden wegnemen, maar hij kan de zestienjarige voor hem geen antwoorden geven, hij wilt hem helpen, maar hij zou niet weten hoe. Het was zo een machteloos gevoel.

"Waar ben je precies bang voor?" Vraagt hij voorzichtig. Milo hoeft geen seconde na te denken en geeft gelijk antwoord. "Dat ze doodgaat." Voor een moment lijkt Rob te stoppen met ademen. Ze delen dus echt dezelfde angst, dezelfde gedachte die ze bezighoudt. Hij was niet de enige die zo over de situatie dacht, Milo was even bang.

"Milo, het komt goed. Ze is sterk en ze geeft niet zomaar op. Maak jij je nu maar zorgen over je school, ik zorg wel voor Sofie." Milo lijkt een soort van gerustgesteld met deze woorden en hij gaat weer zitten. 

En oh wat was Rob fout. Wat moesten de twee zich zorgen maken, nog meer dan dat ze al deden.