Met elkaar komt het wel goed toch?

26. Als je wakker wordt, ben ik bij je

"Wordt nou wakker", fluistert Matthyas zijn stem zacht door de kamer. Hij was ongeduldig, het duurde hem veel te lang tot de vrouw wakker werd. Hij wilde haar ogen gewoon zien, haar horen praten en hoor voelen ademen. 

"Frank kan je alsjeblieft effe koffie halen?" Frank moet zacht lachen en loopt snel de kamer uit om de cappuccino die Matthyas elke ochtend drinkt, te halen.

Matthy weet niet hoe snel hij de man die hij net nog op pad stuurde voor koffie, terug moet roepen. Frank komt geschrokken weer de kamer ingelopen. De stem van Matthyas gaf hinten van paniek, dus de haast zat er flink in.

"Frank, d'r hand, ze bewoog! Echt waar." Frank ademt opgelucht uit en kijkt even snel op de monitor, het zag er ook naar uit dat haar hartslag zijn weg naar de hogere getallen maakte. 

"Ik haal een dokter Matt, niet stressen het komt goed!" Frank loopt snel de kamer uit en loopt gelijk al iemand op het lijf. "Sofie word wakker", vertelt Frank compact, waarna hij gevolgd door een dokter weer de kamer in sprint.

Als de dokter en Frank de kamer inlopen, lijkt Sofie haar ogen al open te hebben. Ze staart naar Matthy en probeert normaal te ademen. Ze lijkt ondertussen bijna vergeten te zijn hoe dat nou eigenlijk moet.

Ze probeert overeind te komen, maar met het reanimeren zijn haar ribben flink gekneusd, dus bewegen wordt haar vrijwel onmogelijk gemaakt.

Frank wrijft zachtjes over Sofie's arm en probeert haar gerust te stellen. "Rustig maar, goed ademhalen Sofie", begint de dokter, terwijl hij een zuurstofmasker bij de vrouw omdoet. "Van der Slot, kalmeringsmiddelen toedienen alsjeblieft." 

Frank moet zacht lachen als hij realiseert dat hij nu weer als doktertje mag spelen van zijn collega. Hij loopt naar het kastje in de hoek van de kamer en weet al meteen te vinden wat hij zoekt. Hij spuit snel een goeie 5 milliliter in Sofie's infuus en kijkt dan weer toe hoe er door de dokter vele pogingen worden gedaan om haar gerust te stellen.

Als na nog geen halve minuut de medicatie zijn ding lijkt te doen, lijkt ze weer even bijna van de wereld te zijn. Er wordt snel op haar wang getikt, waardoor ze haar ogen weer wijd open spert. 

"Wat is er gebeurd?" Vraagt ze met een schorre stem als het zuurstofmasker af word gezet. Frank geeft snel een flesje water aan en pakt haar hand weer vast. "Leggen we zo uit Soof." Meer zegt hij niet, ze kan het gewoon nog niet verwerken nu en Frank wil voorkomen dat het te veel wordt en ze weer weg valt.

Ze kijkt in de war naar de drie mensen bij haar bed. Ze kan zich eigenlijk niks meer herinneren van hoe ze hier terecht is gekomen, maar ze weet wel dat ze iets niet goed heeft gedaan en er weer iets goed fout was.

Ze kijkt toe hoe de dokter zegt dat hij het wel vertrouwt en voorzichtig een stapje terug doet.

Matthyas komt geknield naast haar zitten. Sofie kijkt hem een tijdje aan en snapt de tranen in zijn ogen niet, niet wetend dat de man bijna twee weken in onzekerheid heeft geleefd naast haar ziekenhuisbed. 

Ze geeft een zacht glimlachje als ze zijn lippen op haar wang voelt. "Ik hou zo veel van je Soof, dat is ongekend." Sofie lacht zachtjes en pakt met trillende handen, die van Matthy vast. Ze geeft er een kusje op en verteld hem dat zij ook immens veel van hem houdt.

Voor Matthyas wordt het al snel even een beetje te veel. Hij zegt dat hij op de gang de jongens even belt om ze te vertellen dat hun zo gemiste meisje eindelijk wakker is. 

Frank komt op de houten stoel naast het bed zitten en kijkt haar even een tijdje in stilte aan. Hij houdt het niet lang vol en al snel verschijnt er een waterige glimlach op zijn gezicht.

Frank moet zacht lachen om Sofie's huidige toestand, ze is helemaal plat van de medicatie en lijkt dan ook vrijwel niks van deze hele situatie mee te krijgen.

"Hey lieverd, ga maar slapen oké, als je wakker word dan ben ik er nog, dat beloof ik je." Sofie schudt haar hoofd, ze weigert haar ogen nog een keer dicht te doen. Wat als ze dan niet meer wakker wordt, wat als ze dan voorgoed in slaap valt?

Frank lijkt het al snel te merken en streelt zacht over haar arm. "Ik beloof het je Soof, ik zorg dat er niks gebeurd. Ik ben en blijf een dokter he", voegt hij er met een klein lachje aan toe. Sofie moet ook zachtjes lachen en knikt dan langzaam. Ze sluit even haar ogen en blijft met haar hand in die van Frank liggen, als een soort hou vast aan de realiteit.