Met elkaar komt het wel goed toch?

28. dubbel gevoel

Na vier dagen wakker te zijn van de coma, is er eindelijk besloten dat ze sterk genoeg is om naar huis te gaan. Iedereen was door het dolle heen toen ze hoorde dat hun meisje eindelijk weer naar huis zou mogen. Ze zou eindelijk weer een beetje vrijheid hebben en in haar eigen bed kunnen slapen. 

Rob is die ochtend de eerste die de kamer in loopt. Hij blijft in de deuropening staan en kijkt even naar de twee die nog vredig liggen te slapen. Als Rob zachtjes op de deur klopt, doet Matthyas zijn ogen open.

Hij draait zich naar de deuropening en krijgt een scheef glimlachje rond zijn mond. "Goeiemorgen", begroet hij Rob met zijn schorre ochtend stem.

Sofie doet ook haar ogen open en lacht ook zachtjes als ze ziet wie er in de deuropening staat. "Hey Rob", zucht ze, terwijl ze de slaap uit haar ogen wrijft. 

Er komt net op dat moment een dokter de kamer inlopen. Annemiek, de gene die Sofie afgelopen dagen bijna elke dag heeft gezien. Het was een prima vrouw, er viel wel mee te lachen en ze wist precies hoe ze met Sofie om moest gaan. Voorzichtjes en rustig.

"Mag die er nu eindelijk uit?" Annemiek moet zacht lachen en knikt. Ze loopt naar de twee die nog maar net wakker zijn, en begint aan Sofie haar laatste sonde voeding. Straks mag die er eindelijk uit. 

Het was nog een hele discussie geweest of die er wel of niet uit zou mogen. Eigenlijk hadden ze er niet echt vertrouwen in dat Sofie genoeg vast voedsel zou eten om daadwerkelijk te herstellen. Nadat Sofie Frank er eenmaal van overtuigd had dat ze het zou kunnen, kon Frank makkelijk de doctoren vertellen dat het wel goed zou komen. 

Frank komt op dat moment de kamer ingelopen. Hij komt op de stoel naast het bed zitten en begroet iedereen. 

De sonde en het infuus worden er uit gehaald, gelukkig reageert Sofie er niet raar op, je ziet nog wel eens dat mensen zodra het infuus eruit gaat, flink misselijk worden, maar in Sofie's geval is dat niet zo.

Er word nog wat uitgelegd over hoe het thuis nu verder moet. Sofie lijkt er alleen niet veel van op te slaan, dus besluit Frank maar op te letten. Hij knikt en pakt de tas met verschillende pillen en een paar epi pennen aan.

Dan is het echt zo ver. Ze mogen de kamer voor goed uit lopen. Matthyas en Rob pakken de tassen die hier en daar liggen en Frank ondersteund Sofie. Ze zou dan wel aangesterkt zijn, maar naar de parkeerplaats lopen is eigenlijk nog een beetje te veel van het goeie. 

Frank heeft een dubbel gevoel als hij de deur van de kamer dicht doet. Hij is zo ongelofelijk dankbaar en blij dat hij eindelijk de kamer met Sofie uit loopt. Maar aan de andere kant vindt hij het een eng idee dat ze niet meer continu omringt word door doctoren. Frank weet dat het wel goed moet komen, hij stuurt zelf ook vol vertrouwen dagelijks patiënten naar huis en als hij haar dokter was, had ze ook al naar huis gemogen. Maar toch voelt dit echt anders.

Nick had hem vanmorgen weer met tranen in zijn ogen aan de ontbijttafel aangetroffen. Nick trok hem uit zijn stoel en gaf hem een knuffel. "Het komt echt wel goed met d'r Frank", fluisterde hij toen. Zijn vader had die exacte woorden tien jaar geleden ook gebruikt toen ze Sofie op gingen halen uit het ziekenhuis. En toch zat hij hier weer, waarom zou hij het dan nu weer moeten geloven?

Thuis zijn de jongens bijna door het dak heen als Sofie eindelijk weer op de bank in de woonkamer zit. Geen chemische ziekenhuisgeur, geen piepjes, geen schreeuwende kinderen of geroezemoes om ze heen, geen witte kamers of witte jasjes. Gewoon het huis in Rhoon. 

Milo staat vanaf de keuken toe te kijken, hij weet gewoon niet hoe hij zich moet gedragen nu. Raoul komt naast hem staan en geeft hem een klein duwtje richting de bank. "Ga naar d'r toe joh", fluistert hij met een klein lachje op zijn gezicht. 

Milo kijkt twijfelend naar Raoul, moet hij dat wel doen? Wat moet hij dan zeggen? Waar moeten ze het over hebben?  Raoul knikt zachtjes en geeft Milo nogmaals een duwtje richting de bank. 

Als Milo naast de bank staat, twijfelend of hij nou daadwerkelijk naast Sofie moet gaan zitten. Koen ziet de man staan en besluit op te staan en naar de keukentafel te verhuizen om de twee even een momentje samen te geven. Hij knijpt nog even zacht in Milo zijn schouder en geeft hem een stimulerend knikje. 

Sofie krijgt al snel een grote glimlach op haar gezicht als ze haar grote broer ziet. Ze trekt hem aan zijn arm op de bank en komt tegen hem aan zitten. "Miel wat is het heerlijk om weer thuis te zijn." Milo knikt en slaat zijn arm om haar heen. "Ik ben trots op je Soof, echt waar", zegt hij zachtjes. 

Sofie krijgt een warm gevoel van binnen en kruipt nog dichter tegen hem aan. Zij was ook zo immens trots op hem. Milo was ondanks alle stress niet teruggevallen, het was tegen ieders verwachtingen in, niemand had het hem echt kwalijk genomen als hij het wel had gedaan. Maar toch besloot Milo het niet te doen, puur en alleen voor zijn kleine zusje, om eindelijk de goeie broer te zijn die hij altijd al wilde zijn. 

Het voelde eindelijk weer even allemaal oké, zo moest het zijn, iedereen thuis.