Met elkaar komt het wel goed toch?

7. steen op zijn hart

"Eten!" "Joe." Rob en Koen komen van de bank af en lopen nog scrollend op hun telefoon naar de eettafel toe. 

Matthyas en Sofie komen vanuit de tuin naar binnen, ze waren best vaak eventjes in de tuin, het was hun manier van even ontspannen. 

Sofie kijkt de tafel rond, er miste nog één iemand. "Waar is Miel?" Koen staat zuchtend op en loopt zonder iets te zeggen naar de gang. 

De pan met pasta wordt door Raoul op tafel gezet, Sofie loopt richting de keuken om glazen te pakken en net op dat moment lopen Milo en Koen al lachend samen de kamer in. Sofie moet er ook zacht van lachen, he doet haar goed om haar broer te zien lachen.  

Als iedereen aan tafel zit, lijkt er echt een ontspannen sfeer te zijn, dat was al wel eventjes geleden en dus geniet iedereen er extra van nu het lijkt te kunnen. 

Er wordt door iedereen opgeschept en de kan water gaat kris kros over de tafel. Koen zijn ogen staan gericht op Sofie, die wel heel makkelijk te eten vandaag. Iets in hem vertrouwd het niet. Hij schudt zijn gedachtes van hem af en probeert zich weer te focussen op het gesprek over hun interview op de radio laatst.

"Het was weer zalig", lacht Koen als hij zijn laatste hap op heeft. Hij kijkt zijn oudere vriend dankbaar aan, hij voelde zich altijd geblessed met iemand die orde in het huis hield en voor iedereen en alles zorgde. 

Raoul krijgt een lief glimlachje op zijn gezicht en werkt ook zijn laatste hap naar binnen. Hij was juist weer dankbaar voor de dankbaarheid van zijn vrienden. Hij voelde zich echt gewaardeerd door hen en dat gaf hem een warm gevoel. "Mooi zo", zegt hij zacht. 

de tafel is binnen no time afgeruimd, zoals het altijd gedaan werd, iedereen zijn eigen bord en bestek en dan op basis van de week ruimde twee mensen verder af. Sofie en Matthyas kijken tevreden naar de eettafel en halen er een laatste doekje over. 

Ze lopen dan samen naar de bank om de eerste de beste voetbalwedstrijd even te bekijken. Rob en Raoul vergezellen de twee, Milo is al weer naar zijn slaapkamer vertrokken en Koen loopt zenuwachtig rondjes door de keuken. 

Hij schrikt op als hij ineens de warme hand van Rob rond zijn schouder voelt. "Koen, alles oké?" Klinkt zijn stem bezorgd. Koen knikt en staart dan de donkere tuin in. Hij was eigenlijk niet oké en zat ergens enorm tegen op te kijken. Maar daarover spreekt hij geen woord uit.

Rob glimlacht achterdochtig, hij vertrouwde het eigenlijk niet, maar liet het voor nu gewoon. "Biertje?" Vraagt hij om van gesprek te wisselen. Koen wijst vriendelijk af en loopt dan naar de bank. 

Hij tikt Sofie zacht op haar schouder om  haar te vragen mee te lopen naar haar kamer. Sofie kijkt hem een beetje bezorgd aan, was er iets gebeurd? "Tuurlijk", zegt ze zacht. Ze haalt voorzichtig haar hand van Matthy zijn bovenbeen af, en volgt Koen naar boven richting zijn kamer.

"Potje FIFA?" Vraagt Sofie. Koen moet zacht lachen en voelt zich gelijk iets ontspannener. Hij schudt lachend zijn hoofd en het valt eventjes stil. 

"Koen wat is er aan de hand?" Vraagt Sofie bezorgd, ze wist ook wel dat ze niet meegenomen was naar zijn kamer voor een potje gamen. Er was meer aan de hand.

Hij zucht even en laat zich naast haar op bed vallen. "Nou Soof, ik maak me zorgen, je doet anders de laatste tijd." Ze haalt haar wenkbrauwen op, zucht en rolt zichzelf een kwartslag zodat ze Koen aan kan kijken. "Maak je niet zo druk joh", fluistert ze met een schuin glimlachje. 

"Heb je moeite met eten?" Hij vraagt het onzeker, wetend dat elk woord verkeerd kan vallen. Als hij Sofie haar lichaamstaal ziet veranderen, heeft hij ook gelijk spijt van zijn vraag. Veel te direct.

"Hoezo?" Koen zucht en doet een poging tot oogcontact zoeken. Hij negeert Sofie haar vraag compleet, hij moest nu zijn punt maken, voordat hij weer terugtrok. "Soof, zoiets kan goed fout aflopen dat weet je toch?" Ze doet even haar ogen dicht en glimlacht dan weer zacht. "Geen zorgen Koen, alles onder controle", zegt ze bevestigend.       

Koen zucht diep en geeft voor nu op, hij gaat er niet doorheen komen. "Oké", zegt mompelt hij. "Maar zeg het wel als er wel iets is oké?" Ze knikt en legt haar hand even op zijn schouder.  "Tuurlijk maat."

Milo mag als volgende aan Koen zijn ondervraging ondergaan. Koen klopt op de deur en hoort nog snel wat verschoven worden, voordat hij Milo 'ja' hoort roepen. 

"Hey Miel, ik heb een vraagje", begint de man onzeker. Milo glimlacht klein en gebaard dat hij mag binnenkomen. Milo laat zichzelf zakken op zijn bureaustoel en wijst naar zijn bed. 

"Ik" Hij kucht een keer en begint nerveus aan Milo's dekbed te trekken. "Ik, wilde wat over Soof vragen", zegt hij zacht. 

Milo slaat zuchtend zijn handen op zijn benen. "Wat moet je weten?" Koen kijkt hem hoopvol aan, hij had verwacht bij die woorden al lang de kamer uitgestuurd te zijn. "Dankjewel Miel", fluistert hi, gevolgd door een kleine glimp van een glimlach. 

Koen denkt voorbereid te kunnen zijn voor het gesprek wat er volgen zal, maar dat is hij zeker niet. Niemand zou het verhaal kunnen horen, zonder diezelfde avond nog wakker te liggen, hoofd vol gedachtes. 

"Miel, jij kan er allemaal niks aan doen, jullie waren nog kinderen", fluistert Koen met een brok in zijn keel. 

De tranen prikken in Koen zijn ogen. Het voelt alsof er een steen op zijn hart ligt. Hij had moeten luisteren toen Milo zei dat hij het Koen niet allemaal kon vertellen. Maar dat deed hij niet, hij knikte en drong erop aan dat Milo het hele verhaal vertelde. 

Er valt een korte stilte, Milo gaat met zijn ogen elke hoek van de kamer af, in een poging niet helemaal meegezogen te worden naar zijn jeugd. 

Milo knikt zacht, hij wist dat Koen gelijk heeft. Ze waren nog maar kinderen, ze waren nog maar net in de puberteit toen alles begon. Twee kinderen die een volwassene nodig hadden, een ouder die om ze bekommerde en voor ze zou zorgen. 

"Wil je dat ik bij je blijf of wil je alleen zijn?" Milo kijkt op, hij wilt dat Koen bij hem blijft en nooit meer weggaat. Hij kan nu gewoon niet alleen zijn, er kan geen stilte zijn, want dan gaat hij dingen voelen die hij bewust al jaren wegduwt. Hij wilt het bijna roepen 'blijf bij me alsjeblieft!

Maar toch komt er iets heel anders uit zijn mond. "Nee, ga maar naar de rest, ik red me wel", fluistert hij met een schorre stem en een waterige glimlach. Koen knikt en staat al op. "Is goed Miel, ik ben gewoon in de woonkamer."