Met elkaar komt het wel goed toch?

25. afscheid

 "Raoul kom je nu of ga je later met Miel en Rob?" Raoul kijkt Frank even twijfelend aan maar schudt dan zijn hoofd. Hij laat Rob en Milo nu niet alleen thuis.

"Gaan jullie maar, Frank app je mij als je met dokter van Leck hebt gepraat?" Frank knikt en pakt zijn autosleutels van het aanrecht.

Ook Milo komt de woonkamer ingelopen. Er hangt een grauwe sfeer. Vandaag ligt Sofie precies een week in coma, ze hebben afgesproken dat als er vandaag geen verbetering in zit, het een beter idee is om het meisje te laten gaan. Haar de verdiende rust te geven. 

Iedereen weet dat het beter is, maar niemand is er klaar voor, het moment dat ze er klaar voor zijn gaat waarschijnlijk ook nooit komen. Nooit ben je klaar om voor goed vaarwel te zeggen tegen iemand waar je zo veel van houdt.

De auto van Frank rijdt het terrein af, alleen Milo en Raoul zijn nog in de keuken. Raoul staat op van de bank, om eens te kijken waar Rob uithangt, eigenlijk had hij wel verwacht dat hij al wakker was. 

Hij checkt eerst zijn slaapkamer, maar daar is geen teken van leven te vinden. 

Raoul zucht zachtjes als hij zacht gesnik hoort uit de kamer van Sofie en Matthyas. Met grote stappen snelt Raoul naar de al open deur en loopt de kamer binnen.

De man is al snel te zien, hij ligt tegen het bed aangezakt op de grond met een van Sofie's shirts in zijn handen. "Rob?" Er wordt niet gereageerd of opgekeken. Zijn hoofd blijft verstopt tussen zijn handen. 

Raoul loopt naar hem toe en komt naast hem zitten. "Rob toch, kom hier", fluistert hij, terwijl hij Rob- die midden in zijn paniek zit - naar zich toe trekt. Rob legt vermoeid zijn hoofd tegen Raoul zijn schouder en lijkt tot rust te komen. "Ze mag niet dood gaan Raoul, kunnen we niet nog een weekje proberen?" Zijn schorre, hese stem is bijna niet meer te verstaan door de snikken. 

"Ik weet het Rob", zucht Raoul zacht. 

Frank en Matthyas lopen de kamer binnen. Nick en Koen gingen nog even snel koffie halen, aangezien Koen nog niet echt aan ontbijten toe was gekomen.

Frank krijgt een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht als hij de monitoren bekijkt. Hij moet zijn best doen om het niet te laten merken, want hij wilt Matthyas geen valse hoop geven, maar de tranen springen al in zijn ogen. 

"Frank, alles oké?" Frank knikt en slaat zijn handen voor zijn mond. Met een glimlach die nog nooit zo groot was geweest, omhelst hij Matthyas. Er komt amper een woord uit zijn mond, hij weet gewoon niet wat en hoe hij het moet zeggen.

"Frank, is het goed of slecht nieuws?" "Ze blijft Matt, het is beter dan gisteren." Matthyas zijn ogen schieten naar het scherm van de monitor, hij snapt niks van wat er allemaal op staat, maar Frank wel en hij zei dat het goed was. En als Frank dat zei, dan vertrouwde hij daar op.

Beiden voelen zich weer alsof ze even kunnen ademen. Ze hoeven nog geen vaarwel te zeggen, tuurlijk ze is nog niet wakker, maar dit is al veel beter dan wat iedereen dacht aan te treffen vandaag.

Dokter van Leck komt de kamer ingelopen en wenkt weer naar Frank. Het was een standaard procedure geworden dat alles via Frank werd gespeeld. Het goeie nieuws en het slechte nieuws. Frank kon het de jongens gewoon net wat beter vertellen en wist gewoon hoe hij hen kon helpen als ze eenmaal weer slecht nieuws te horen kregen.

Frank bedankt de vrouw en loopt dan weer naar het ziekenhuisbed, wachtend tot ook de rest komt. Raoul, Rob en Milo waren er ondertussen al, ze weten nog niks van het nieuws wat Frank net tegen Matthyas heeft verteld en zitten zonder nog enige hoop te wachten tot Frank ze zou vertellen dat het over is.

Als Koen en Nick ook eindelijk de kamer inlopen schraapt Frank zijn keel. Dat doet hij eigenlijk standaard voordat hij vertelde wat er nou precies aan de hand is. "Ze doet het beter dan gister, er zit een snelle vooruitgang in, maar uit de coma halen is te veel van het goeie. De doctoren wachten af tot ze zelfstandig kan ademen en hopen haar dan waker te kunnen maken. De verwachtingen zijn dat dit zo'n drie dagen nog zal duren." 

Er klinkt luid gejuich in de kamer en er word door iedereen omhelsd en gehuild. Eindelijk het goeie nieuws waar ze al zo lang op wachten, het nieuws dat ze het al niet meer verwachtten te horen. 

Als iedereen weer naar huis is, is Frank voor het eerst sinds lang alleen in de kamer bij Sofie. Om de een of andere reden hakt het er nu wel diep in. "Nog geen afscheid", zegt hij zachtjes met tranen over zijn wangen. 

De man had al zo veel naar gedroomd over het leven zonder Sofie. Haar begrafenis, het moment dat ze zal overleiden en de tijden na haar overleiden. Iedere keer schrok hij weer wakker en was Nick weer de gene die hem uren gerust kon stellen voordat hij weer in slaap viel. Hij was zo bang dat die nachtmerries werkelijkheid zouden worden deze dag. 

"Het is een wonder", fluistert hij, terwijl hij zachtjes over Sofie's handpalmen wrijft. 

Nick komt de kamer ingelopen met in beiden handen een jas. "Wil je nog even blijven?" Frank kijkt op van het bed en glimlacht. "Nee het is goed zo." Hij staat op en grijpt naar Nick zijn uitgestoken hand. 

Hij lacht zachtjes als hij Nick's lippen in zijn nek voelt. Het leven was weer even goed, even goed genoeg om te lachen.