Met elkaar komt het wel goed toch?

16. einde van het hoofdstuk

De zes huisgenoten zitten buiten rond een vuurtonnetje met allemaal een drankje. Het was alweer de eerste week van Maart en de sterrenlucht was voor een avondje in Maart nog best helder. 

Sofie ligt tussen Matthyas zijn benen op de lounge set een beetje naar boven te staren en speelt op een lieve manier met de twee handen die op haar torso rusten.

"Kijk vallende ster", hoort ze Mat ineens zacht zeggen. Ze kijkt op en ziet nog net de witte streep voorbij flitsen. Sofie kijkt op naar haar geliefde en geeft hem een kus. Ze kijken elkaar even aan en Matthy glimlacht lief, wat er nog mooier uitziet door het vage vuurlicht.

"Waar was dat voor?" Vraagt Matthy doelend op de kus. Sofie haalt haar schouders op en legt haar hoofd weer op zijn borst. Ze voelt al snel zijn handen licht door haar haren strijken. "Gewoon", fluistert ze. 

Milo komt vanuit de achterdeur naar buiten met een paar nieuwe biertjes en wijntjes en het welbekende houten kistje. 

Sofie kijkt hem even geschrokken aan. "Miel opsodemieteren." Milo schudt lachend zijn hoofd en opent het kistje, om te laten zien dat die leeg is. "Het is allemaal vanochtend weggegooid, ik dacht extra brandhoud." Sofie lacht zachtjes, ze waardeerde dat Milo de humor erin probeerde te houden. 

Sofie komt overeind en loopt naar Milo toe voor een knuffel. "Ik ben zo ontzettend trots op jou", zegt ze zacht, terwijl Milo het kistje in het vuurtonnetje gooit. Milo zucht met een klein glimlachje op zijn gezicht. Hij haatte het altijd als zijn zusje dat zei, maar ergens voelde het nu wel even goed. Hij slaat zijn arm om haar heen en trekt haar liefdevol naar hem toe. 

"We zijn allemaal trots op jou Milo", begint Raoul, terwijl hij een van zijn beste vrienden zacht op zijn rug klopt. "Ah dankjulliewel." Milo zijn stem breekt en hij kan de tranen die omhoog komen nu ook niet meer tegenhouden. Milo was eigenlijk helemaal geen emotioneel iemand, maar hij werd nu gewoon even helemaal overweldigd door alle emoties.

"Ah Mieltje toch." Koen trekt hem snel in een knuffel en lacht zachtjes. Trots op zijn vriend die nu voor de zoveelste keer een moeilijk hoofdstuk af gaat proberen te sluiten.

Sofie moet zacht lachen als op de JBL box 'het is een nacht' van Guus Meeuwis voorbij komt. Rob had de box bemachtigd en natuurlijk komt de grote Brabantse vriend dan meerdere keren voorbij. Niemand had er moeite mee, iedereen was sinds ze Rob kende in het hart ook een beetje Brabants geworden. 

Sofie loopt naar Matthy toe, die zijn armen om haar middel heen slaat. "Moe he?" Vraagt hij zacht. Ze haalt haar schouders op en neemt nog een slok van haar wijn. "Gaat wel", reageert ze, starend naar het vuur. 

Ze voelde zich echt oké, misschien nu zelfs wel even meer als oké. Ze zijn als vriendengroep een overwinning aan het vieren, afgelopen week waren het vooral tegenslagen geweest, maar nu konden ze even vieren dat het meezat. Eventjes was er een goeie reden om blij te zijn.

"Miel? " Milo kijkt Sofie vermoeid aan en legt even neer waarmee hij bezig is. "Ja?" "Ik ben een week clean", zegt Sofie zacht met een kleine glimlach. Milo springt op van zijn stoel en rent op zijn zusje af. Hij neemt haar in de armen en draait enthousiast rond.

Milo legt zijn handen even op haar schouders. "Ik ben zo ongelofelijk trots op je", fluistert hij. Hij was echt trots, twee maanden geleden zei zijn zusje echt te willen stoppen met het zelfbeschadiging, op aanleiding van Frank die al vaak had gezegd dat het uit de hand liep. 

Het stoppen had geleden tot veel ruzie leugens en moeite. Nu was eindelijk de eerste week een feit, na heel veel moeite de eerste overwinning, de eerste stap. 

"Kom we gaan effe taartje halen ofzo", roept Milo enthousiast terwijl hij al naar zijn autosleutels op de keukentafel grijpt. De man had nog geen week zijn rijbewijs en gebruikte het ding nu het liefst continu, zo ook nu om zijn kleine zusje te laten zien hoe trots hij was. Door te trakteren. 

"Ja jongens, ik ga zo wel richting m'n nest." Milo kijkt geschrokken op van zijn uno kaarten. Dit zijn de woorden die hij niet wilde horen. Hij wilde nog zo lang mogelijk spelletjes doen en bij zijn vrienden zijn, hij wilde nog niet aan de nacht beginnen. 

"Ik zo ook denk, maar ik moet echt zeiken als een reiger dus dat eerst." Zonder nog iets te zeggen loopt Milo naar binnen, maar niet naar de wc. Hij vervolgt zijn weg richting zijn slaapkamer en gaat daar even zitten. Even alleen. 

Hij is al sinds het moment vanochtend dat al zijn- zoals hij ze noemt 'geluksbrengertjes'- weg zijn gegooid, bang voor de nacht. Bang voor alleen zijn, wetende dat er niks is om op terug te vallen als hij zich weer niet oké voelde. Milo had dat als zijn copingmechanisme gebruikt sinds alles rond Sofie gebeurde, hij weet gewoon niet meer hoe hij anders met zijn stress, verdriet, woede of angst om moet gaan. Hij deed niet anders dan het verdoven. 

Hij wordt uit zijn gedachte gehaald door zacht geklop. "Ja?" De deur gaat langzaam open en niet veel later zakt het bed  in. "Hey maatje, je hebt er geen zin in he?" Milo schudt zachtjes zijn hoofd en zucht even. "Kom vanavond gewoon bij mij liggen." Milo stopt met het naar de grond staren en kijkt opgelucht naar Raoul. God zij dank.

"Echt waar?" Vraagt hij met een zachte nog niet al te enthousiaste stem. "Ik weet zelf ook nog niet hoe het word Raoul, misschien word ik wel heel chagrijnig, misschien word ik paniekerig, misschien..." Raoul stopt hem met een lieve glimlach midden in zijn zin. "Het is oké Miel." Milo krijgt een lachje rond zijn lippen en klopt even over Raoul zijn been. "Echt bedankt Roel, je bent de beste."