Met elkaar komt het wel goed toch?

27. Zo dicht bij

Koen en Milo wensen de twee achterblijvers nog een goede nacht en lopen dan de ziekenhuiskamer uit. Matthy kijkt naar de vrouw in zijn armen, die is allang weer naar dromenland. Het afgelopen uur is ze even wakker geweest, veel nuttigs kwam er echter niet uit want door de pijnmedicatie is ze gewoon niet scherp genoeg om een lang gesprek te volgen.

Matthy strijkt heel voorzichtig door haar haren en voelt zijn zicht alweer minder scherp worden. Matthyas is helemaal geen super emotioneel persoon ofzo, maar sinds Sofie wakker is vallen er toch wel heel vaak tranen naar beneden. Vooral tranen van geluk, hij is zo dankbaar en zo blij dat zijn vriendin nog een kans kreeg in het leven en toch nog wakker is geworden.

Sofie opent langzaam haar ogen en kijkt met een kleine glimlach op naar Matthy. "Wat is er?" Matthy schudt zijn hoofd en veegt zijn tranen weg. "Ik ben gewoon zo blij dat je wakker bent geworden." Sofie moet zacht lachen en trekt zich iets omhoog. "Kom", zegt ze zacht, terwijl ze haar armen om Matthy's torso heen slaat. 

Ze kijkt hem een tijdje aan en glijdt met haar hand van zijn haar naar zijn borst. Zachtjes glimlacht ze, terwijl ze hem een kusje geeft. Matthyas zijn lach klinkt, het is voor Sofie misschien wel het mooiste geluid wat er is. Zijn stem en lach geven haar zo veel comfort nu, zo veel rust.

Sofie stopt met lachen en haar blik vertrekt langzaam weer van de pijn. Af en toe schiet de pijn in haar nek of ribben er gewoon uit het niks in. Het is vreselijk en er valt eigenlijk niks aan te doen. 

"Matt?" Vraagt ze zacht als de pijn een beetje wegvaagt. Matthyas knikt zachtjes en is eigenlijk een beetje bang voor de vraag die er gesteld gaat worden. 

"Wat is er nou precies gebeurd?" Matthyas' ogen kijken op, geschrokken van de vraag. Hij wist ook wel dat Sofie de vraag zou gaan stellen, maar hij hoopte eigenlijk dat hij niet de gene was die het verhaal moest vertellen. 

Hij zucht een keer diep en begint dan aan een stuk door te vertellen. Terwijl het verhaal wordt vertelt, lijken bij Sofie de kwartjes eindelijk te vallen. Eindelijk lijkt ze zich te herinneren wat er nou precies was gebeurd en wat er toen in haar hoofd omging. 

"Soof?" Het is nu Matthyas' buurt om een vraag te stellen, een vraag hij eigenlijk het antwoord helemaal niet op wilt weten, maar toch een hele essentiële vraag. 

"Waarom heb je niks verteld?" Sofie haalt adem en opent haar mond al om de vraag te beantwoorden, maar beseft zich dan dat ze helemaal geen antwoord heeft. Waarom heeft ze het niemand verteld? Was ze bang voor hun reactie? Schaamde ze zich? Wilde ze niemand teleurstellen dat ze weer zo erg in het diepe zat? Wilde ze het zelf oplossen?  

Haar gedachten blijven op een punt specifiek hangen. Wilde ze wel dat anderen het wisten? Wilde ze wel dat anderen haar tegen zouden houden op de weg die ze bewandelt heeft tot haar bijna dood? Nee, dat wilde ze niet. Ze wilde niet tegengehouden worden, ze wilde niet dat anderen haar vertelde dat dit haar op een dag van kant zou maken. 

Want dat wist ze dondersgoed. Ze wist echt wel dat haar lichaam het niet meer aankon. Maar stopte ze er toen mee? Nee, het was niet genoeg. Door tot het einde, en niemand moest haar kunnen stoppen.

Ze wordt uit haar gedachtes gehaald door een arm die om haar heen geslagen wordt. De tranen die langzaam naar beneden glijden, worden door Matthyas weggeveegd. "Tis oké lieverd, niet huilen." 

"Ik wilde het gewoon stoppen Matt, ik wilde naar Sem toe", huivert ze door de snikken heen. Matthyas zijn hart breekt, bij die laatste woorden. Ze was zo dicht bij haar grote broer en nam het haar helemaal niet kwalijk dat dit is wat ze had gewild. 

"Liefje toch", fluistert hij, terwijl zijn handen de tranen weg vegen. 

Niet veel later, besluiten beiden dat ze echt wel moeten gaan slapen. Sofie draait zich voor de tiende keer om en zucht gefrustreerd als het niet lukt. 

"Hey wat is er?" Matthy is door het gedraai weer wakker geworden en kijkt bezorgd naar Sofie. "Doet het pijn?" Ze wordt op een soepele manier op haar andere zij gedraaid door Matthyas. En moet zachtjes lachen als ze eindelijk goed ligt. "Zo goed?" Ze knikt zachtjes en komt dichter tegen hem aan liggen. 

"Ontspan een beetje Soof", fluistert hij nog zacht. Zijn arm klemt om haar middel en zijn hand gaat voorzichtig door haar haren. 

"Matt, wat als het weer fout gaat?" Er word zacht gezucht en Matthy verteld voor de honderdste keer dat dat echt niet zo maar kan gebeuren als je in een ziekenhuis ligt. 

"Ik ben bij je en ik blijf bij je", fluistert hij zachtjes. Sofie heeft die woorden toch echt nodig voordat ze 's avonds weer gaat slapen. Ze begraaft haar gezicht ergens diep in Matthyas' shirt en valt al snel in slaap als ze zijn ademhaling probeert te volgen.

Veilig, beschermd door zijn armen om haar heen, ergens waar niemand haar pijn zou kunnen doen.