Met elkaar komt het wel goed toch?

12. Vermoeid

Milo doet zacht de voordeur open en loopt rustig het huis binnen. "Ja vriend wat deed jij zo laat buiten?" Rob zijn stem klinkt hard door de hal. 

Milo schrikt zich rot en probeert even snel zijn beste 'ik ben nuchter' gezicht op te zetten. "Ik kon niet slapen, dus ging even buiten lopen." Milo zijn antwoord wordt compleet genegeerd. Rob staat recht tegenover hem, met een koude en vooral kwade blik in zijn ogen. 

"Milo kijk me eens aan." Milo kijkt hem zuchtend aan en doet zijn best om zo scherp mogelijk over te komen, wat is hij de lul nu zeg. "Je bent high, je pupillen zijn groot." 

Rob graait ineens naar zijn jaszakken, Milo is echt niet helder genoeg om snel te reageren. Voor hij het weet, zwaait Rob met verschillende zakjes die stuk voor stuk verschillende soorten drugs bevatten.

"Niet high he?! Milo wat the fuck is er mis met jou?" Rob zijn stem is hard, zijn zachte blik heeft ineens een scherpe rand. Zijn ogen hebben een mix van bezorgdheid, en vooral veel woede.

"Milo, nu verdomme antwoorden!" De tranen zitten in zijn ogen, terwijl de man voor hem juist met een emotieloze blik omlaag kijkt naar hem, hij voelde niks op dit moment.

"Ja verdomme Rob, niet zo zeiken, iedereen heeft zijn slechte gewoontes." Rob haalt uit naar hem. Snapt hij dan niet dat dit spul levens beëindigt? Dat dit bijna zijn leven en het leven van zijn zusje heeft gekost? "Milo flikker het weg, je bent verdomme niet goed bij je hoofd, dit heeft jou en Sofie bijna afgemaakt."

De emotieloze blik in Milo's ogen vervaagd, het maakt plaats voor woede. Milo zet dreigend een stap naar voren en al snel bevindt Rob zich tegen de muur, met de hand van zijn beste vriend stevig om zijn keel. Milo had duidelijk helemaal geen controle meer over zichzelf, het was volledig zwart geworden voor zijn ogen.

Godzijdank komt de oudste van het huis, de gang in gesprint. Hij lijkt even geschrokken weg door het beeld, maar herpakt zichzelf snel weer. "Milo laat hem los, dit wil je niet", zegt Raoul met een zachte, maar toch strenge stem. Milo laat geschrokken zijn hand los, waardoor Rob naar beneden zakt. 

Raoul duwt Milo subtiel naar de keuken, in de hoop zo min mogelijk mensen verder wakker te maken met wat er eventueel nog komen gaat.

Raoul loopt snel naar Rob toe, die enkel het woord 'drugs' laat vallen. Raoul knijpt even zijn ogen dicht, alsjeblieft laat het een misverstand zijn. 

Hij loopt weer terug naar Milo, die buiten adem tegen het aanrecht aan bij staat te komen. "Milo, niemand wordt boos, maar heb je iets op?" Het glas wat tegenover hem staat, vindt al snel zijn weg richting de muur. 

Milo komt op de twee afgerend, Raoul en Rob doen pogingen om de jongen tegen de grond te krijgen, wat moeilijker is dan het lijkt. Milo was gewoon echt sterk.

Net op dat moment komt Koen de keuken ingelopen. "Koen medicatie van Milo nu." Koen lijkt gelijk al genoeg te weten en rent naar het kastje in de keuken wat altijd op slot zit.

Hij komt al snel terug gerend met een Epipen die hij aan Rob geeft. Het is niet te voorkomen dat Milo het doorheeft. Wederom begint hij zich hevig te verzetten. "Raoul hou hem stil, Koen zorg dat hij blijft liggen." Rob gaat bijna met zijn volle gewicht op Milo zijn been liggen en telt zacht tot drie. 

Milo krimpt ineen en schreeuwt het uit van de pijn. Rob gooit de pen aan de kant en wrijft zacht over de zijn bovenbeen. "Het is goed Milo, stop maar met vechten, wij zijn sterker", begint Raoul rustig. Hij probeert al wel eventjes op hem in te praten, wat tot nu toe alleen een klap in zijn gezicht heeft opgeleverd.

Gelukkig lijkt de pen al snel zijn ding te doen. Eindelijk lijkt Milo rustig te worden. Koen en Raoul verlossen hun grip iets en na een snelle blik wisseling laten ze hem helemaal los.

"Hey maatje gaat het weer een beetje?" Als reactie krijgt Rob enkel een ijzige, maar ook bange blik. Milo zou echt niet weten wat er nou het afgelopen half uur is gebeurd.

"Oké Miel, je moet even met iemand praten." Hij kijkt even naar zijn handen, die zitten nog onder het bloed van het gebroken glas. 

Rob draait zich naar de andere twee. "Ga maar, het komt wel goed." Koen en Raoul knikken en lopen naar de gang, om daar nog even te wachten in het geval de pleuris weer uit breekt.

Rob haalt snel een doekje en helpt Milo overeind. Hij pakt zijn handen en maakt dezelfde handen die nog niet zo lang geleden strak om zijn keel zaten, schoon. Hij helpt hem overeind en brengt hem naar de bank, waar door Raoul al twee glazen water neer waren gezet.

Er volgt een lang en vooral moeizaam gesprek. 

"Kan je zo slapen of wil je het nog ergens over hebben?" Vraagt Rob als de twee zeker een kwartier hebben gepraat. Milo schudt zijn hoofd. "Niks tegen Sofie zeggen." Rob moet zacht lachen. "Nee Miel, dat is aan jou om te doen." 

"Oh ja Miel, nog één ding." Milo staat al bij de deur, die wil zo snel mogelijk naar bed, van die medicatie wordt die doodmoe. "Ik hou van je maat." Milo glimlacht en loopt daarmee de woonkamer uit, richting zijn eigen bed.

Ook Rob ruimt snel de laatste dingen op en slentert naar boven. Hij is doodmoe en nog van slag van het afgelopen uur. Hij wilt gewoon slapen, maar hij zou niet weten of dat hem gaat lukken nu.

"Milo, het is fout Rob, ik weet niet wat ik moet doen. Kom alsjeblieft helpen." De veertienjarige staat niet voor het eerst in zo'n paniek voor Rob. Het gebeurde elke week wel een keer. 

Rob komt zuchtend achter haar aangelopen. "Wat is er met Miel?" "Hij is kwaad, te veel Rob, ik ben echt bang." Rob voelt nu zelf ook enige vorm van paniek ontstaan. Waarom was Sofie zó erg van slag?  

Hij rent de trap af richting de keuken. Het is er een grote teringzooi. In de hoek van die keuken staat Milo, met gebalde vuisten leunend op het aanrecht.

"Milo, luister." Hij wacht even tot hij zijn aandacht heeft. "Milo, ik wil dat je gaat zitten, nu." Milo loopt weer op een intimiderende manier op Rob af. Hij mocht dan wel bijna drie jaar jonger zijn, maar hij is zeker wel anderhalve kop langer en dat maakt het doodeng. 

Dit beloofd nog een lange nacht te worden.