Met elkaar komt het wel goed toch?

35. Een veilig thuis

Er word luid gejoeld als de fles champagne gepopt wordt. Koen schenkt de champagneglazen keurig in en deelt ze uit. "Op casa del huts", lacht Raoul als hij zijn glas heft. De rest volgt zijn voorbeeld en ieder neemt een slok champagne. 

Sofie zucht tevreden als ze de heerlijke champagne smaak proeft. Op een middag met een beetje zon zoals nu, is een glaasje champagne sowieso niet verkeerd, laat staan als je ook nog eens een goeie reden hebt om te drinken. 

Vandaag was het namelijk zover, de jaarlijkse proost op hun leven samen. Hoe het zes jaar geleden startte als een tijdelijk iets, zo was het nu al flink wat jaren iets waar de zes mensen zo van genoten. Enkelen van hen zijn het huis ingekomen als nog pubers, nu zijn allen al ruim in de twintig en gaat Raoul zelfs al richting de dertig.

Dit zesde jaar, zou wel het laatste jaar zijn, iedereen had behoefte aan hun eigen huisje, de zes hielden niet minder van elkaar, maar waren wel volwassen geworden en hadden bijna allemaal een geliefde waar ze hun eigen plekje mee wilden. Raoul zou met Lieke in 't gooi gaan wonen, Koen richting Amsterdam, Rob bij zijn vriendin terug in het mooie zuiden, Milo bij Charlotte in Utrecht en Sofie en Matthyas waren nog altijd op zoek naar een huisje in Ameide. 

Sofie staart naar de groep die al hard aan het lachen is om een grap die ze heeft gemist omdat ze afgeleid was. Haar gedachten dwalen af naar het moment dat ze het hoorde, het moment wat ze nog altijd zou koesteren als haar uitweg van het vreselijke dak waar ze daarvoor onder leefde. 

"Sofie, kan je komen?", klinkt vanaf beneden. Ze doet haar oortjes uit en roept wat terug. Ze pakt snel een trui uit haar kast en rent de trap af. Er zou wel weer slecht nieuws zijn over de jeugdzorg. Ze waren achter de situatie gekomen en doen er alles aan om het meisje gewoon in een jeugdzorg instelling te krijgen, weg van haar broer en ieder die haar lief is. 

Ze ziet Rob en Milo aan tafel zitten met best een serieuze blik. Wat is hier nou weer aan de hand? Ze gaat op de stoel naast Rob zitten en kijkt ze een beetje bang aan. 

"Is er iemand dood?" Ze lachen een beetje geforceerd, maar Sofie voelt aan alles dat er iets komt waarvan ze het idee hebben dat ze het niet leuk zou vinden. "Nee, we hadden een vraag?" Stamelt Rob voorzichtig. "En dat is?" Vraagt Sofie snel om er maar van af te zijn.

"Nou, ehm, we vroegen ons af. Je weet toch wel de jongens? We hadden het idee om met zijn allen samen te wonen, gewoon voor de lol en aan jou de vraag of je mee wilt?" Het valt stil aan tafel, Sofie weet even niet wat ze nou moet zeggen, denken of doen. Was dit nou slecht of goed nieuws? 

"We komen ook allebei onder de jeugdzorg uit", voegt Milo er snel aan toe als hij door heeft dat ze het niet helemaal snapt. Sofie knippert nog een paar keer, terwijl alles eindelijk begint te landen. Ze gaat samenwonen in een huis vol jongens, maar ze komt wel onder de jeugdzorg uit. Helemaal geen heel verkeerd idee als je het haar vraagt. 

"Ehm, oké denk ik, wanneer gaan we?" Milo bijt even op zijn lip en lijkt gehoopt te hebben die vraag niet te krijgen. "Dit is misschien nu heel snel, maar we hopen er morgen al te zitten, hoe sneller hoe beter Soof, liever gister dan vandaag. Matthyas komt zo om de eerste spullen op te halen", hakkelt de jongen aan één stuk door. Sofie haar hart lijkt even een sprongetje te maken bij die naam. Ze was het even vergeten, maar Matthyas is natuurlijk ook deel van 'de jongens'. Straks zou ze elke dag bij hem kunnen zijn.

Al glimlachend knikt ze snel "Is helemaal goed, roep me maar als hij er is."  Rob moet zachtjes lachen om haar reactie, hij lijkt echt wel door te hebben dat Matthy voor het meisje meer is dan de vriend van haar broer. Milo doet alsof hij blind is, hij wilt het gewoon nog niet zien.

"Echt bedankt jongens, dat ik mee mag", roept ze nog, terwijl ze al naar boven sprint om de man te bellen. 

De telefoon gaat amper over of ze hoort al een zachte stem. "Hey Soofje." Ze krijgt een lach op haar gezicht en gaat op bed liggen. 

"Matt, eindelijk", zucht Sofie. Ze hoort Matthy aan de andere kant van de lijn lachen. Hij wist al een goeie twee weken dat ze zouden verhuizen, maar mocht nog niks zeggen. 

"Weg uit dit huis, dit vervloekte huis", lacht ze zachtjes. Om de één of andere reden voelt ze ineens tranen in haar ogen prikken. Ze knippert een paar keer en grijpt naar het flesje water op haar nachtkastje.

"Soof ik ben er, ik kom nu naar boven." Ze hangt op en hoort nog geen minuut later iemand op de deur kloppen. Zodra ze Matthyas ziet rent ze op hem af. 

Hij moet zacht lachen als hij ineens Sofie tegen hem aan heeft geklamt. Met haar in zijn armen loopt hij naar het bed waar hij zichzelf laat vallen. 

"Ik hou van je", fluistert Sofie zacht. Matthy knikt en kust haar zachtjes. "Ik meer van jou", zucht hij. Terwijl hij de tranen die over Sofie's wangen lopen zorgvuldig wegveegt. 

Matthyas zijn armen rusten lichtjes op Sofie's heupen ze kijkt even op en belandt dan al snel in een zoen. "Op nog heel veel jaren dat ik naast je mag slapen", zegt hij met een grijns. 

Sofie moet ook zacht lachen en slaat zijn armen om zijn nek. "Nog miljoenen nachten met jou", antwoordt ze giechelend waarna de twee hun zoen vervolgen. Rob kijkt de twee met een vies gezicht aan. "Ik sta op zich hier ook nog he viezerikjes, spreek die woorden lekker in bed uit ofzo", lacht hij. 

Sofie en Matthyas krijgen allebei de slappe lach, maar weten ook allebei dat ze deze woorden vanavond zeker nog zullen uit spreken. 

Soms zijn er dingen en plaatsen
waar je bang voor bent, waar je weg voor wilt lopen
Té gevaarlijk, té onheilspellend
Je zoekt naar vrijheid
Naar je geborgen weten
Een veilig thuis om in te wonen
in de omarming van wie je lief zijn