Met elkaar komt het wel goed toch?

5. Het is terug....

Koen laat zich vermoeid op de bank naast Rob vallen en kijkt even naar hem. "Gaat ie?" Vraagt hij zachtjes. Rob knikt enkel, maar is met zijn gedachten duidelijk ver van hier. 

"Kom", fluistert Koen. Rob laat zich door Koen van de bank trekken en loopt met hem mee naar zijn slaapkamer. 

rob laat zich op het nog niet opgemaakte bed vallen en staart weer naar het plafond met nog steeds die donkere blik in zijn ogen. Zijn gedachten zijn nog bij Milo die de laatste tijd non stop kwaad op alles en iedereen lijkt te zijn. Rob miste zijn maatje en was bang hem nooit meer terug te zien. 

"Rob?" Rob neemt een pauze van zijn staarsessie met het witte plafond en richt zijn aandacht op Koen. "Ik lul niks door, dat beloof ik", zegt Koen met een geruststellende stem. Hij hoopte dat Rob eindelijk wat meer los zou laten.

"Koen, ik weet hel allemaal even niet. Soof en Milo praten allebei niet en vooral Milo lijkt alleen maar kwaad." Hij hapt even naar adem. "Wat nou als Milo weer.....", zijn ogen slaan weer naar zijn handen waar hij onrustig mee aan het klooien is. Koen legt zijn hand even over die handen heen en geeft hem een intense blik. 

"Milo begint echt niet zo maar weer en met beide komt het echt wel goed", probeert Koen zowel Rob als zichzelf te overtuigen. Rob kijkt Koen hoofdschuddend aan. "Nee Koen, je snapt het verdomme niet. Dit kan niet goed gaan!" Koen kijkt Rob verschrikt aan, waar kwam die woede ineens vandaan? Hij kijkt hem na en doet niks als Rob de kamer uit loopt en hard de deur dicht mietert. 

Koen blijft in alle stilte achter in de donkere kamer. Hij staart radeloos het raam uit, niet wetende wat hij nu zou moeten doen. Hem achterna gaan en hem ervan overtuigen dat het binnenkort allemaal weer beter gaat? Nee, dat kan hij niet doen, hij kan iemand anders er niet van overtuigen met die twijfel in zijn stem. 

Drie van de vijf bankzitters zitten even later in de blauwe BMW van Koen op hun weg naar Amsterdam. Ze hebben weer een meeting met de mensen van prime video over een nieuw project waar ze binnenkort aan zouden beginnen. 

Normaal zouden ze met zijn vijven gaan, maar dat zat er vandaag gewoon nog niet in. Zowel Matthyas als Milo zeiden er de volgende keer wel weer bij te zijn, maar vandaag echt liever even over te slaan. 

"Jongens, hebben jullie enig idee hoe het met Miel is?" Vraagt Koen zachtjes wanneer er een stilte valt. Raoul haalt zijn schouders op en schudt zuchtend zijn hoofd. "Nee, er valt geen gesprek mee te voeren, hij maakt zich denk ik gewoon zorgen over Sofie", zucht hij. 

Koen knikt en werpt via een spiegel een blik naar achter, waar Rob eindeloos uit het raam zit te staren. "Rob?" Hij kijkt op naar Koen en geeft hem een vragende blik. "Hm?" Koen durft bijna met zekerheid te zeggen dat Rob zijn vraag echt wel hoorde, maar herhaalt de vraag toch nog een keer. 

"Weet jij hoe het met Milo is?" Hij haalt zijn schouders op en schudt langzaam zijn hoofd. "Nee, hij is gewoon moe denk ik", zucht hij, terwijl hij zijn telefoon erbij pakt in de hoop niet ondervraagt te worden. Koen heeft namelijk heel goed door dat Rob meer weet.

"Rob?" Klinkt Koen zijn stem op een strenge manier. "Ik weet het serieus niet", zegt Rob snel. Hij krijgt echter niet helemaal de kans om zijn zin af te maken door een harde stem die hem onderbreekt. 

"Rob, vertel nou verdomme eens wat er aan de hand is", roept Koen kwaad, terwijl hij de BMW flink op laat trekken.  

Rob zijn keel lijkt dichtgeknepen te worden. Moet hij dit nou echt zeggen? "Sofie, het is terug....", zegt hij met een schorre stem. Hij krijgt zijn zin niet af te maken en trekt langzaam wit weg. "Rob, focus, wat is er terug?" Hij hapt naar adem. "Anorexia", fluistert hij. 

Koen lijkt even te vergeten met ademen en staart met een huiverige blik weer naar de weg. "Nee", zegt hij zachtjes. Dat kan niet. Dat kan niet nog een keer, dat is geweest en ver achter haar had ze gezegd. 

Wat nou als het helemaal doorslaat? Ineens is Milo zijn kwade reactie op alles heel logisch. Koen kan zichzelf wel voor zijn hoofd slaan, hoe zag hij dit niet? 

Koen hoort Raoul nog doorpraten met Rob. Hijzelf is helemaal verstrikt in het doolhof van zijn eigen gedachtes en kan geen woord uitbrengen. Er valt een traan uit zijn ooghoek, die een donkere vlek kleurt op zijn spijkerbroek. Koen zucht schrokkerig en veegt het snel zijn ogen uit. 

Hij kijkt op zijn navigatie, nog een kleine vijf minuutjes rijden, hij moet nu rustig worden. Hij kan daar niet in paniek in die meeting zitten. 

Hij doet even zijn ogen dicht en ziet haar dan weer voor zich. Het kleine meisje met dezelfde vlassige haarkleur is hij en dezelfde bruine ogen. De aanstekelijke schaterlach. Hij wilt naar het meisje toe rennen en haar een knuffel geven nu het nog lijkt te kunnen, maar beseft zich zodra hij zijn ogen open doet dat dat al niet meer kan.