Met elkaar komt het wel goed toch?

36. medisch kut onderzoek

Sofie loopt de woonkamer in en komt naast Raoul op de bank zitten. Ze zucht een keer diep en ademt schokkerig in. Dit is niet de eerste keer deze week dat Raoul Sofie dit hoort doen en hij begint het toch wel echt zorgelijk te vinden. Als Sofie het een tweede keer doet, kijkt hij geschrokken naast zich, bang om een heel wit gezicht te zien, dat lijkt wel mee te vallen. 

"Ja Sofie, ik ben er klaar mee, ik bel Frank." Sofie doet even haar ogen dicht en kijkt naar de tv waar natuurlijk weer een voetbalwedstrijd op staat. "Raoul, gewoon moe." Raoul schudt zijn hoofd en zucht geërgerd. "Origineel antwoord joh." Raoul pakt zijn telefoon en toets het nummer van Frank al in. Sofie pakt Raouls pols, waardoor hij geschrokken zijn telefoon laat vallen. 

"Ik bel hem zo zelf wel oké?" Raoul kijkt haar wantrouwend aan. Hij weet eigenlijk bijna honderd procent zeker dat Sofie hem niet belt en er gewoon onder uit wilt komen. Raoul lijkt alleen geen zin te hebben in een hele discussie en haalt zijn schouders op.

"Prima, maar echt doen he, ik moet Lieke even bellen, ben zo terug." Hij loopt naar de gang en belt vrijwel meteen Frank op, echt niet dat hij Sofie vertrouwd om dat zelf te doen.

"Hey Roel", klinkt er vrolijk aan de andere kant van de lijn. "Hey Frank, heb je toevallig tijd om vanmiddag langs te komen? Er is denk ik weer iets met Soof." Frank zijn zucht is luid en duidelijk te horen en Raoul voelt zich gelijk schuldig.

"Dat moet geen probleem zijn, ik ben toch in de buurt, met een kleine tien minuutjes ben ik er." Raoul bedankt hem en hangt op. God wat is het een gemak als een vriend van je dokter is. 

Hij loopt met zijn telefoon nog in zijn hand terug naar de woonkamer en komt weer bij Sofie zitten. "Hoe was het met d'r?" Hij kijkt haar even in de war aan, maar herinnert zich al snel Sofie verteld te hebben dat hij Lieke zou bellen. "Goed hoor", liegt de man snel. 

Niet veel later gaat de bel. Raoul staat op voordat Sofie dat kan en zegt dat hij wel open doet. 

Hij laat Frank binnen en vertelt hem kort wat er nou ongeveer aan de hand is. Dan neemt hij het hazenpad naar boven, om te ontkomen aan de, straks chagrijnige blikken van Sofie. 

Als Frank de woonkamer binnen loopt, kijkt Sofie verbaasd op. "Oh hey Frank", begroet ze hem. Ze staat op van de bank en loopt naar hem toe voor een knuffel. "Ik wist niet dat je kwam, wil je wat drinken?" "Gewoon water alsjeblieft", antwoordt Frank, terwijl hij ook op de bank gaat zitten. 

Sofie loopt met twee glazen water weer richting de bank en komt naast hem zitten. "Hoe is 't met je?" Vraagt hij nonchalant. Sofie zucht en weet zelf ook al heel goed waar dit heen gaat. "Best hoor", zucht ze met een kleine glimlach. 

Frank trekt zijn wenkbrauwen op en neemt een slok van zijn water. "Ik hoorde van Raoul wat anders." Sofie krijgt een nijdige blik in haar ogen. "Raoul moet wat vaker zijn bek houden", snauwt ze. Frank legt zijn glas op de salontafel en vouwt zuchtend zijn handen samen. "Duidelijke taal", zucht hij. 

Sofie begint nerveus met haar handen te spelen. Het was één van Frank zijn speciale talenten om mensen met bepaalde blikken nerveus te maken. Het was een handig truckje om mensen de waarheid te laten spreken. 

"Je ziet er wel moe uit", gaat hij verder. "Heeft iedereen toch wel eens?" Hij knikt langzaam en gaat iets rechter op zitten. Hij negeert haar norse antwoord volledig en gaat gewoon verder met zijn vragen. 

"Oké, ik wil heel even een paar dingen proberen", begint hij, terwijl hij zijn rugtas naast zich neer legt. Sofie zucht en weet al weer hoe laat het is. Ze is weer in een of ander medisch onderzoek beland, waar ze niet meer onderuit kan komen. 

Frank pakt zijn telefoon en zet zijn zaklamp aan. "Probeer het lichtje te volgen", verteld hij. Sofie knikt en doet wat haar gevraagd word. 

Hij maakt een paar goedkeurende en een paar afkeurende klanken en legt zijn telefoon weer aan de kant. "Geef je hand eens." Sofie steekt vermoeid haar hand uit en merkt zelf ook nu pas hoe hard ze eigenlijk trilt.

Hij observeert het en pakt haar pols. Hij voelt even en graait dan in zijn rugzak. 

Sofie lijkt even te schrikken als de stethoscoop uit de tas tevoorschijn komt. Zou er dan toch echt iets goed fout zijn? 

"Is shirt uit oké Soof?" Vraagt hij met een lichte twijfel in zijn stem. Sofie glimlacht zachtjes en knikt. Ze trekt haar shirt soepel over haar hoofd en legt die op schoot. Ze rilt even als ze Frank zijn hand op haar rug voelt en het koude metaal onder haar schouder beland. 

Op aanwijzingen van Frank draait ze zich weer om. Het koude metaal beland nu vlak onder haar sleutelbeen en wederom ademt ze een paar keer goed in en uit. 

Met toch wel een tikkeltje spanning kijkt ze naar het geconcentreerde gezicht van Frank. Zoals altijd was er geen goed of slecht nieuws van zijn gezicht af te lezen, die zenuwslopende blik.

Hij zet de stethoscoop weer af en richt zich weer op de vrouw voor hem. "Veel hoofdpijn zeker?" Sofie knikt, terwijl ze haar shirt weer aantrekt. "Dacht ik al, ik kom morgen bètablokkers brengen en verdubbel je magnesium, dan komt het allemaal wel weer goed." 

Sofie zucht opgelucht. "Nu klaar met dat serieuze gedoe?" Frank knikt en moet zacht lachen. Hij hield zo veel van deze vrouw en wist ook wel dat ze een pesthekel had aan al deze onderzoekjes, maar het kon af en toe nou eenmaal niet anders. 

"Je bent me d'r één Soof, maar ik hou wel van je", zegt hij zachtjes. Hij komt weer tegen haar aan zitten en geeft d'r een kus op haar wang. 

"Ik ook van jou Frank", lacht ze, terwijl ze haar armen om hem heen slaat. "Tering veel", voegt ze er zacht aan toe.