Wesele | 𝐒. 𝐖𝐲𝐬𝐩𝐢𝐚𝐧́𝐬𝐤𝐢

𝐒𝐂𝐄𝐍𝐀 𝐗𝐕𝐈𝐈

Pan Młody, Żyd

PAN MŁODY
Przyszedł Mosiek na wesele…

ŻYD
Nu, ja tu przyszedł nieśmiele.

PAN MŁODY
No, jesteśmy przyjaciele.

ŻYD
No, tylko że my jesteśmy
tacy przyjaciele, co się nie lubią. 

PAN MŁODY
A tak, jak są tacy, co skubią,
to i są tacy, co się boczą.

ŻYD
Niech się boczą, a jak oni potrzebują,
to ich u mnie jest bardzo wiele.

PAN MŁODY
W zastawie.

ŻYD
No, to tak, jak w kieszeni; —
pan dzisiaj w kolorach się mieni;
pan to przecie jutro zruci — ?

PAN MŁODY
Narodowy chłopski strój.

ŻYD
No, pan się narodowo bałamuci,
panu wolno — a to ładny krój —
to już było.

PAN MŁODY
No, to jeszcze wróci.

ŻYD
Jak będzie każdy patrzeć przed nos swój,
może co z tego będzie na inkszy raz.

PAN MŁODY
Oto właśnie teraz taki czas.

ŻYD
No, ja to gram na skrzypce, a pan na bas.

PAN MŁODY
Przyszedł Mosiek na wesele, to mu basuję. 

ŻYD
No, już ja wiem od mojej córki,
że pan młody muzykę czuje.

PAN MŁODY
Pragnąłem widzieć pannę Rachelę.

ŻYD
Ona przyjdzie sama tu;
mówiła, że zamiast snu
woli widok panów i wesele —
wykształcona. 

PAN MŁODY
Nawet wierzę.

ŻYD
Mówi, że ją muzyka bierze,
za mąż jej nie biorą jeszcze;
może ją przy poczcie umieszczę;
moja córka, to kobita,
a jest panna modern, całkiem
jak gwiazda.

PAN MŁODY
Więc satelita?

ŻYD
Jakie tylko książki są, to czyta,
a i ciasto gniecie wałkiem,
była w Wiedniu na operze,
w domu sama sobie pierze —
no, zna cały Przybyszewski,
a włosy nosi w półkole,
jak włoscy w obrazach anieli
ala…

PAN MŁODY
A la Botticelli.

ŻYD
Żeby pan był przecie kiedy
chciał z nią gadać — ?

PAN MŁODY
Chciałem, chciałem.
Raz byłem, to nie zastałem.

ŻYD
Ona lubi te poety;
ona nawet chłopy lubi;
ona chłopom kredyt daje,
to mi się aż serce kraje,
bo to rzecz drażniąca wielce
i nieraz jestem w rozterce:
tu interes — a tu serce. —
Po co się pan z chłopką żeni?
Są panny inteligentne.

PAN MŁODY
One mnie się wydają przeciętne.
Kocham te z Botticellego,
lecz nie chcę zapychać niemi
każdej piędzi naszej ziemi.