Wesele | 𝐒. 𝐖𝐲𝐬𝐩𝐢𝐚𝐧́𝐬𝐤𝐢

𝐒𝐂𝐄𝐍𝐀 𝐗𝐗𝐈

Poeta, Rachel

POETA
To pani, o, proszę wejść.

RACHEL
Idę za panem jak cień;
pan się może śmiać,
ale mnie się wymarzyło,
że się tu zaczyna coś dziać — ?

POETA
Może — a w tej chwili na dworze
pani mi się z dala pokazała,
jak płomieniste widziadło.

RACHEL
Byłam w ten szal owita cała
i w świetle ode drzwi, ot tak.

POETA
Noc nasze przeinacza widzenia.

RACHEL
Ja prawie że jestem w trwodze —
a wie pan, że się zwróciłam w drodze,
bo mi w poprzek ścieżki przeszła
jakaś osoba…

POETA
To są ludowe baśnie.

RACHEL
Chodzą hałaśnie
w huczącym wichrze; pan widzi,
jaki się huragan zrywa,
jak świszczy i drzewa szamoce —

POETA
Zatrząsł szybami; — patrz pani,
czego nie dostrzegam w ogrodzie…

RACHEL
Tak bardzo ciemno…

POETA
Ktoś wyrwał krzew różany.

RACHEL
Czy ten, co był w słomę odziany?

POETA
No ten chochoł. 

RACHEL
Ktoś połamał? —
a myśmy, cośmy to chcieli
z nim — ?

POETA
Myśmy lecieli
na lep poezji — i teraz
dwór się od poezji trzęsie;
odbywa się wielkie darcie
piór wszelijakiego drobiu:
grunwaldzkie duchowe starcie,
lecą pióra orle, pawie, gęsie,
wnet ujrzymy husarię i króla;
zatrzęsło się tu ze wszech jak do ula.

RACHEL
W powietrzu atmosferyczna zmiana:
chata stała się rozkochana
w polskości — właściwa skala:
żar, co się duchem udziela,
co się na powietrzu spala
jak garść lnu. 

POETA
Dawno nie miałem snu,
jak ten wieczór, jak ta noc. 

RACHEL
Przedziwna, przedziwna Moc,
te potęgi walczące, ten wiatr,
jakieś prastare siły.

POETA
Hen z Tatr
przylatują ku mnie przypomnienia!
Skrzydeł! — nad ten las z kamienia
lecieć — w górę —

RACHEL
Na szczyty!

POETA
Walküra!

RACHEL
Dzisiejsze sny,
po tej nocy nieprzespanej,
będą cudne — bo oczy patrzące
stały się figurami ludne,
które się niełatwo zatrzeć dadzą. 

POETA
Chodźmy patrzeć!