The Quiet Boy: The Prologue [COMPLETED]

III

Chapter Three:

Madalang ako pumunta ng mall para bumili ng damit. Pero madalas naman akong pumunta dahil kailangan ko pa ng bagong mga librong babasahin. Today, I decided na bumili ng bagong damit dahil malapit na yung acquaintance party ng mga galing Literary Art Club at ayoko naman paulit-ulit yung mga sinusuot ko kahit wala akong pakialam kung ano man sasabihin ng ibang tao.

Maliban na lang kung mga kaibigan ko kayo, or worse mga magulang ko. Ako kasi yung taong walang kaayos-ayos ang sarili; hindi nagpupulbo o lipstick, minsan nga pumapasok pa ako ng school na gusot-gusot yung uniform ko kasi nakalimutan ko mag plantsa nung gabi, minsan nga hindi ako naliligo! Malapit na ako maging legal tapos dugyot pa rin ako. Wala pa rin akong pagbabago sa sarili. Of course, I pick up weird stares here and there pero they never really bothered me.

That was until now. Nung sinabi ni Irisih na hindi raw bagay sakin yung gupit ko, halos di na ko makatulog tuwing gabi sa kakaisip. Anxious akong tao and I tend to overthink everyting kahit maliliit na bagay lang na diapat hindi ko naman winoworry. Pero dahil nga sa kaibigan ko siya, I took her words to heart. She's the closest to me. Kaya ngayon sinubukan kong itaas ang buhok kahit hindi kinaya ng ipit dahil sa ikli ng buhok ko. I'm exaggerating but you get my point.

Kinuha ko sa mula sa bag ang cellphone ni mama para tumingin sa oras.

Hindi ko na rin pala nakita yung wallet at cellphone ko. Hindi ko naman sinisisi sina Winona pero sana naman hinanap nila nang mabuti para sakin. Kahit pabalik-balik pa ako sa office para sa mga lost and found na gamit, na baka nakita ng mga janitor, hindi pa rin nagpapakita ang mga gamit ko. Siguro nga may nakakuha na at wala na rin siguro silang balak na ibalik. Pero okay lang! hindi naman galit si mama at kung tutuusin pa, binigay niya sakin yung cellphone niya bilang kapalit sa nawala. Ang consequence ko nga lang ay pagbawas sa allowance ko kada month.

But regarding the credits card I had, ipapablock na lang ni mama para walang kwenta na lang ang credit card kasi kapag nag attempt sila, ni sentimo wala silang makukuha sakin. Madali naman namin nagawan ng paraan at tumawag kaagad sa card issuer.

Mabuti na lang kamo at binigyan ako ng pera ni mama pambili ng damit. 'di ko rin maintindihan kung bakit ang luwag niya sakin ngayon.

Dumeretso na ako sa area ng mga pambabae na suot and I began my search for the right outfit. Problemado nga ako pagdating sa ganitong mga bagay kasi wala talaga akong alam sa fashion. At kahit na maganda pa bilhin ko, nakakasigurado ba ako na bagay kapag sinuot ko na? wala akong pake, but that's a lie.

That's a lie which women tell themselves to feel good. Which sometimes it's a good thing but being that ignorant is not. Good kasi the words come out positive minsan. It's nice to feel good about yourself pero kailangan mo pa rin naman mag effort, hindi ba? Hindi para sa mga tao sa paligid mo, kung hindi para sa sarili mo at sa sarili mo lamang.

Siguro nga kasi simula nang masasamang tingin na lang ang nakukuha ko mula kay Irish, sinabi ko sa sarili ko na magbabago na ako. Baka maging okay na ulit kami. Am I the only one who avoids confrontation no matter what the cost is? Kasi hindi ko alam kung ano sasabihin nila sakin, masama ba ito o hindi, o kung ano yung saasbihin ko sa kanila kasi hindi ako rehearsed. Kahit na naghanda na ako the day before ng mga pwedeng mangyari, hindi pa rin ako nakakasigurado kaya mas ninenerbyos lamang ako. Mas okay talaga sakin kung tumawag na lang sila over the phone, that way if I get too emotional hindi nila makikita ang pag-iyak ko sa kabilang linya. Mas madaling magpanggap kapag hindi ka nakikita.

Coward in other words. Napaka dugwag kong tao. At this pont, hindi ko nga rin alam kung maggrow ako as a person talaga sa lahat ng pagigatekeep ko sa sarili ko. It's true. Yourself is your own worst enemy.