គូស្នេហ៍ឆ្នាស់ឆ្នើម «ចប់» ✔️

ភាគទី ៣១

  ព្រះអាទិត្យរះឡើងប៉ះនឹងផ្ទៃមុខរបស់រាងក្រាស់ដែលកំពុងតែគេងលង់លក់ឲ្យភ្ញាក់ឡើង នាយទាញភួយមកបាំងខ្លាចធ្វើឲ្យម៉ូឈីភ្ញាក់ កែវភ្នែកមូលៗសម្លឹងមើលនាងតូចដែលកំពុងតែគេង មួយសន្ទុះក្រោយមកនាងក៏ភ្ញាក់
   «លោក! ហុឺយ... អូយ... ឈឺ...» ម៉ូឈីភ្ញាក់ឡើងឃើញរាងក្រាស់សម្លឹងមើលនាង នាងក៏រើចេញតែក៏ស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ថាឈឺល្វែងខាងក្រោម
   «កុំខំពេក នាងគេចទៅណាមិនរួចទេ»
   «លែងខ្ញុំ...» ដៃតូចស្រលូនលើករុញរាងក្រាស់ចេញ
   «មិនលែងទេ កុំប្រឹងពេក... យ៉ាងណានាងក៏មិនផុតពីដៃរបស់យើងដែល» និយាយចប់នាយក៏ងើបលើបីកាយតូចឡើយ
   «លោក.... ចង់ធ្វើស្អីទៀតហើយ» ម៉ូឈីមុខក្រហមអផនផងខឹងផងដោយសារតែរាងក្រាស់លើកបីនាងទាំងគ្មានសំលៀកបំពាក់
   «ទៅមុជទឹកជាមួយគ្នានោះអី មិនបាច់បាំងទេរូបរាងនាងយើងឃើញអស់ហើយ» នាយញញឹមចុងមាត់ហើយក៏បីកាយតូចទៅបន្ទប់ទឹកត្រាំទឹកក្ដៅជាមួយគ្នា ម៉ូឈីមិននិយាយអ្វីឡើយ ជុងហ្គុកសម្លឹងមើលផែនខ្នងនឹងស្មារដ៏សុិចសុីពីក្រោយរបស់នាងតូច
   «លោកធ្វើបែបនឹងធ្វើអី?» សុខៗម៉ូឈីក៏ហាមាត់សួរទៅរាងក្រាស់ក្នុងសភាពស្ងប់ស្ងាត់
   «ព្រោះបងមិនចង់បាត់បង់អូន» នាងនិយាយហើយក៏ស្ទុះទៅឱបនាងពីក្រោយ
   «មិនចង់បាត់បង់ខ្ញុំ... ហុឹស! ហុឹក... ហុឹក... តែលោកភ្លេចហើយថាលោកជាអ្នកដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំអស់ចិត្តខ្លួនឯង រវាងពួកយើងចប់យូរហើយលោកមិនគួរមកវិលវល់ក្នុងជីវិតខ្ញុំទេ» ទឹកភ្នែកបានស្រក់ចុះពេលនឹកឃើញរឿងយប់មិញ
   «អូនចប់តែបងមិនព្រមចប់ទេ»
   «បានហើយលោកឈប់ទៅពេលនេះពួកយើងក៏មិនមែនក្មេងទៀតដែរលោកធ្វើចឹងចុះបើយេរីមដឹងនាងនឹងខូចចិត្ត» នាងងាកមកមើលមុខរាងក្រាស់ហើយស្រែកដាក់នាយ
   «យេរីមគ្មានថ្ងៃដឹងឡើយ» នាយលើកដៃចាប់មុខរបស់នាងតូចហើយទាញមកជិតនាង
   «ចាំទុក... បងមិនដោះលែងអូនងាយៗឡើយ...» និយាយចប់នាយក៏ងើបចេញពីអាងទឹកហើយដើរចេញទៅបាត់ តែក៏មិនភ្លេចនិយាយផ្ដាំទៅនាងតូច
   «បងចាកចេញទៅមុនអូន បែបនេះអូននឹងបានសម្រាកខ្លះ ចាំជួបគ្នានៅកូរ៉េ» ក្រោយមកនាតក៏ចាកចេញទុកឲ្យម៉ូឈីនៅតែឯង
   នាងសងំយំតែឯងក្នុងបន្ទប់ទឹកមួយសន្ទុះធំទើបងើបចេញពេលមានអារម្មណ៍ថាធូរស្រាល
   រីង...រីង!
   សំលេងទូរស័ព្ទរោទ៍ឡើងនាងក៏ទាញយកមកមើល ឃើញថាជាម៉ាក នាងសម្រួលអារម្មណ៍បន្ដិចមុននឹងនិយាយ
   (ឈី! បងអត់ឃើញអូននៅសណ្ឋាគារទេ អូននៅឯណា?)
   «អូ! ភ្លាមៗ ខាងក្រុមហ៊ុននិយាយថាដូរកន្លែងគេង សុំទោសអូនធ្វើឲ្យបងបារម្ភហើយ»
   (មិនអីទេផ្ញើរទីតាំងឲ្យបងមកបងទៅរកអូន)
   «មិនអីទេ អូនចាកចេញឡូវហើយចាំអូនទៅរកបង»
   (បានចឹងបងរកកន្លែងសិនណា ចាំផ្ញើរទីតាំងឲ្យ)
   «ចាស!» នាងតូចបិទទូរស័ព្ទហើយងាកទៅទ្វារក៏ឃើញជុងហ្គុកឈរនៅទីនោះនាងភ្ញាក់យ៉ាងខ្លាំង
   «លោកមិនទាន់ទៅទេ ហ្អាយ! លោក...» រាងក្រាស់ស្ទុះមកចាប់នាងអង្គុយលើតុហើយច្រៀតចូលចន្លោះជើងរបស់នាង
   «បើមិនមែនភ្លេចរបស់ ខ្ញុំប្រហែលមិនបានឃើញនាងនិយាយផ្អែនល្ហែមជាមួយនឹងអាក្មេងនោះទេ មិចទាក់ទងគ្នាហើយហ៎!»
   «មិនពាក់ព័ន្ធនឹងលោកទេចេញ»
   «មិនចេញ.... ដើមឡើយគិតថាឲ្យនាងរួចខ្លួនតែមើលទៅមិនអាចទេ គួរតែបន្សល់ស្នាមខ្លះដែលបញ្ជាក់ថានាងនៅជាមួយយើង» បិយាយហើយនាយក៏ឱបទៅថើបជញ្ជក់ករបស់នាងហើយបន្សល់នូវស្នាមជាំក្រខ្មៅមួយ នៅមិនចិត្តគេថែបទាំងចាប់នាងបែរក្រោយហើយដាក់នាគរាជរបស់ខ្លួនឲ្យចូលទៅប្រលែងជាមួយនឹងផ្កាឈូកក្រពុំរបស់នាងសាជាថ្មី
   «អ្អាស៎! លោក ... មនុស្សថោកទាបខ្ញុំគ្មានថ្ងៃលើកលែងទោសឲ្យលោកទេ» សំលេងកកិតតុបន្លឺឡើងជុងហ្គុកមិនបានខ្វល់ពីសំដីរាងតូចតែនាយខ្វល់តែពីក្ដីសុខរបស់ខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ