လက်ဖ၀ါးပြင်ထက်က ကမ္ဘာ (သို့)ဖက်တီးလေး နှင့် သူ၏မိတ်ဆွေများ (၀မ်ပေါင်လဲ့) book 1

116 - 120

လက်ဖဝါးပြင်ထက်က ကမ္ဘာ
မူရင်းစာရေးဆရာ - Ergen

အခန်း (၁၁၆ )
အတုကြီးလား

ဝမ်ပေါင်လဲ့က သဘောကောင်းပေးချင်သော်လည်း ဤလူများက သူ့ကို သတိမေ့သွားအောင် လုပ်ချင်ရုံမက တုံးလုံးပါ ချွတ်ပစ်ချင်နေကြသည်။ သူတို့၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ သူ၏ ကျစ်လျစ်တောင့်တင်းသော ခန္ဓာကိုယ်ကို လူအများ မြင်သာအောင် ဖော်ပြရန် ဖြစ်ပြီး ထိုသို့ ဖော်ပြရန် ဝမ်ပေါင်လဲ့ အနေဖြင့် လျစ်လျူရှုမထားနိုင်ပေ။ယင်းက သူ လုံးဝ လက်မခံနိုင်သည့် ကိစ္စရပ် ဖြစ်သည်။

ဝမ်ပေါင်လဲ့က ထိုသို့ တွေးမိပြီး ပို၍ ဒေါသထွက်လာသည်။ ထို့ကြောင့် သူက အမြန်လှည့်လာကာ တဟုန်ထိုး ပြေးသွားသည်။ ခေတ္တကြာလျှင် အော်ဟစ်သံများ ကြားလိုက်ရပြီး သံလိုက်စက်ကွင်း ကောင်းမှုကြောင့် လွတ်သွားသည့် နှစ်ယောက်မှ လွဲ၍ ကျန်လူအားလုံး ဝမ်ပေါင်လဲ့၏ ထိုးနှက်ချက် ခံရပြီး သတိမေ့မြောသွားကြသည်။ သတိလစ်သွားသည့်လူများ‌ပေါ်သို့ အရုပ်များ ပစ်တင်လိုက်ပြီး ဝမ်ပေါင်လဲ့က သူတို့ကို ကြိုးချည်ထားလိုက်သည်။

ထို့နောက် ဝမ်ပေါင်လဲ့က အင်္ကျီကို လက်ဖြင့် ပွတ်သုတ်လိုက်ပြီး အရုပ်များ ဖက်တွယ်လျက်သားဖြင့် သံလိုက်စက်ကွင်း ဆွဲအားကြောင့် ပျံသန်းထွက်သွားသူများကို ဝမ်း‌မြောက်ဝမ်းသာ ကြည့်နေသည်။

“ ငါ့ေလာက် ကြင်နာ သဘောကောင်းတာ ငါပဲရှိတယ်။ သူတို့ သတိလစ်သွားတာ တွေ့လို့ ငါက အရုပ်တွေ သုံးပြီး လိုက်ပို့ပေးတာလေ “
ဝမ်ပေါင်လဲ့မှာ စိတ်တက်ကြွ ပျော်မြူးနေသည်။ သူက အခြားလူများ ဓားကျိုးတောင်ထဲမှ ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့သော အရာအားလုံးကို စုဆောင်းကာ သူ့လက်ဆွဲပုံးထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။ ပစ္စည်းများမှာ များလွန်းလှသဖြင့် သိမ်းဆည်းရန် ခက်နေသောကြောင့် ဝမ်ပေါင်လဲ့က အကြံရကာ ကျန်အရုပ်များကို အသက်သွင်းပြီး အရုပ်တိုင်းတွင် ပစ္စည်းများ ချည်ထားလိုက်သည်။ ထိုသို့ဖြင့် သူသည် စိတ်ကျေနပ်သွားသည်။

“ ထူးဆန်းလိုက်တာ ... ငါက ဘာလို့ အထုတ်မခံရသေးတာပါလိမ့်… “
ဝမ်‌ပေါင်လဲ့က သူ၏ ကျင့်ကြံခြင်းကို အာရုံခံကြည့်ရာ ထုတ်ပယ်ခံရမည့် ခံစားချက် ဖြစ်မလာသေးပေ။ ထိုအကြောင်းကို တွေးကြည့်ပြီး ယစ်ပလ္လင်ဆီသို့ မော့ကြည့်လိုက်သည်။