"Perqafime, numri nje". ✔

Kapitulli i nente.

Greqi, 2023.

Heshtje. Ajo heshtja e çuditshme, qe bie kur veshet e tu jane te shurdhet dhe nuk kapin dot as zhurmen me te madhe. Heshtje. Ajo heshtja qe thyhet nga flladi i veres, nga dallget e detit qe perplasen ne reren e bardhe te bregut. Heshtje. Ajo heshtja, ku ti nuk je i sigurt se perse nuk flet, se perse te tjeret rrotull teje nuk po nxjerrin nje fjale, por po qendrojne ashtu, pa folur, pa levizur, sikur te jene duke pritur diçka, dike. Heshtje. Ajo heshtja mikpritese, qe eshte e ngjashme me ate tapetin e vogel, qe vendoset ne krye te deres per te mirepritur te ftuarit. 

-Ne rregull, perqafime mbrapsht per numrin nje, por tani çfare ndodh? -foli e para Fani, teksa shikonte rrotull. Askush nuk guxonte te levizte. Radioja kishte heshtur se gumezhituri me kohe.

-Kujt i plasi? Lojen e perfunduam, -Leventi beri nje levizje me dore si te donte te thoshte ta mbyllnim ate teme. Kishte nje shprehi pak te trembur ne fytyre, por dukej sikur nuk donte ta pranonte se diçka do te ndodhte. -Shkojme brenda. Ben gjithe kjo vape ketu jashte.

Ana e zuri per krahu dhe u largua bashke me te. Pashe se si iu zgjat dhe i peshperiti diçka, pastaj i dhuroi nje puthje ne faqe. Pas tyre, u largua edhe Elizabeta me Kamilen. Po silleshin te dyja çuditshem, duke me injoruar. E dija qe nuk i isha pergjigjur Kamiles ne menyren me te mire te duhur, as nuk i kisha lene arsye qe te vinte e te fliste me mua, por perseri do te doja qe te me pyeste nese deshiroja te vija me to. Mendja zuri te me rrihte fort si te ishte zemer. Mbylla syte. Sembimi i tmerrshem i temthave perfundoi.

Kur hapa syte, ndjeva nje çlirim te madh sikur dikush kishte zgjatur papritur doren drejt meje dhe me kishte hequr tere dhimbjen e kokes. Nuk me kishte bere mire qendrimi i gjate ne uje. Tani po e kuptoja sa e keqe ishte ideja per t'u fshehur aty. Lart ne qiell, po fluturonte nje zog i madh, i bardhe, me disa kembe aq te holla sa dukej sikur do te thyheshin. Per nje çast, u ul poshte me furi dhe kembet e saj te holla e te gjata preken ujin e detit. Pastaj, u ngrit serish lart fluturim sikur ta kishte trembur temperatura e ujit te detit.

-E quajme çafke, -degjova papritur zerin e Tomit pas vetes. Nuk u ktheva nga ai. -Kam pare nje te tille ne Uells. Kishte ndaluar ne çatine e shtepise sime dhe nuk pranonte te levizte. Zakonisht, thone se kur nje çafke te viziton, atehere ke fat.

Nuk i ktheva pergjigje. S'e kuptoja pse Tomi vazhdonte te fliste me mua. Nuk e shikonte se nuk kisha deshire te flisja me te? Se gjithçka doja ishte vetem te rrija vetem? Se prania e tij, me turbullonte dhe nuk mund te perqendrohesha ne asgje? Ai nuk levizi vendit, vazhdoi te qendronte aty. Kishte shkuar ne Uells. Kishte udhetuar deri larg, ne Angli. Jeta per te, kishte vazhduar. Per mua, kishte ndaluar.

-Me vjen keq per ate qe ndodhi, -shtoi. Koka nisi serish te sembonte para, mbrapa, djathtas e majtas. -Per te gjitha ato qe ndodhen... 

-E di qe te vjen keq, -e nderpreva. -Edhe mua me vjen.

Por ai dukej sikur e kishte kapercyer, apo jo? Dukej sikur nuk i interesonte me. Dukej sikur nuk i vinte edhe aq keq sa thoshte. Kishte udhetuar neper bote, kishte gjetur nje te dashur dhe kishte nje jete qe nuk i ngjasonte me asaj qe kishte pasur. Kjo nuk ishte diçka qe te bente te mendoje se atij i vinte vertet keq. Tomit i kishte ardhur vertet keq dikur, e kisha pare ne syte e tij, ne fytyren e tij, ne gjithçka qe bente. Kurse tani, atij nuk i vinte me. Sepse ai e kishte kaluar ate gje. Ai e kishte kapercyer ndjesine e hidhur te ndarjes, arsyen perse. Ishte larguar e me kishte lene vetem.

-Si shkon? Jeta jote ne Budapest? -me pyeti. Ai e dinte pergjigjen. Isha e sigurt se e dinte. Kishte qene nje kohe kur mendoja se Tomi i dinte te gjitha. Por e kisha genjyer veten shume rende. Akoma e genjeja, sepse genjeshtrat kishin shije me te embel se e verteta.

-Mire, -u pergjigja. Por nuk e veshtrova. Nuk do te veshtroja dike, qe dinte te lexonte syte. Qe dinte ta bente dallimin midis asaj qe ishte e vertete dhe asaj fallco. Midis genjeshtres dhe te vertetes.