"Perqafime, numri nje". ✔

Kapitulli i pesembedhjete.

Greqi, 2023.

Askush nuk foli per planin e arratisjes. Askush nuk e ndaloi njeri-tjetrin per ta pyetur per çfare kishim zbuluar. Te gjithe u mbyllem ne dhomat tona dhe nuk u degjua asnje zhurme: edhe cicerimat e zogjve, edhe perplasja e dallgeve ne breg, te gjitha kishin heshtur. Mengjesi kishte kapercyer i trazuar, pa kuptuar dhe tani, ora ne mur shenonte dymbedhjete fiks. Ne ate heshtje qe mbizoteronte ne dhome, degjohej tik-taku i vazhdueshem i saj. Nisa ta numeroja. Dy here. Tre here. Heren e katert u nderpre nga dera qe trokiti.

-Marta, jam une, Tomi, -degjova zerin e njohur te tij. Nuk fola. As nuk u ngrita ta hapja deren. -A mund ta hapesh deren dhe te hyj brenda, te lutem?

Jo. Kjo ishte çfare doja t'i thoja, por nuk e bera. Nuk thashe asgje. Tik-taku i ores vazhdonte, me nje levizje te pa nderprere, i qete, pak i shperqendruar, sikur nuk ishte i sigurt nese duhej te vazhdonte ta thyente heshtjen. Per nje çast, Tomi nuk foli me dhe mendova se ishte larguar. Ai ishte i vetedijshem edhe vete qe nuk do e hapja deren. Kishte pasur raste edhe dikur: me kujtohej se si ishim grindur nje here vitin e shkuar dhe ai me pati trokitur fort ne dere qe ta hapja e te mos beja asnje budallallek. Fjeti jashte dhomes, mbeshtetur pas deres ate nate, nuk do e harroj kurre.

-Degjo, me vjen keq per Fanin, ne rregull? -degjova nje zhurme te lehte dhe e dija qe kishte mbeshtetur ballin ose doren pas deres. Mbajti nje pauze te shkurter sikur te donte te degjonte nje pergjigje nga une, pastaj vazhdoi. -Por duhej ta beja diçka, apo jo? Perndryshe do te vdisja. Me vjen keq. Ti e di edhe vete qe me vjen keq.

-E di, -e gjeta veten t'i pergjigjesha fare qete. Une nuk isha e zemeruar me Tomin per ate qe kishte bere. E dija edhe qe do te me kishte vrare edhe mua, nese numri nje do i kishte kerkuar kete gje.

-Pra, mund ta hapesh deren, te lutem? Dua te flasim, -kembenguli serish per te njejten gje.

Nuk doja te flisja me askend, jo vetem me Tomin. Isha mjaft e lodhur edhe duke folur me mendimet e mia, duke degjuar gumezhimen ne koken time si ajo gumezhima e bleteve ne nje koshere. Isha penduar qe kisha ardhur ketu, isha penduar kaq shume sa me dukej sikur e vetmja gje qe ndieja ne zemer ishte pendesa dhe nje faj, nje faj shume i tmerrshem sikur te ishte faji im per gjithçka po ndodhte. Sikur te isha une pergjegjese. Mbase pendesa eshte e ngjashme me fajin.

U ngrita ende e pabindur dhe iu afrova deren. Ngurrova nje hop, pastaj rrotullova çelesin dhe dera u çel me ngadale. Tomi ishte mbeshtetur pas murit dhe dukej se e dinte qe do e hapja deren sepse po priste me durimin e atij personi qe e di se ka fituar, edhe kur i thone se ka humbur. Sapo dera u hap, me hodhi nje veshtrim dhe ne fund, hyri brenda duke e mbyllur deren me ngadale. U mbeshtet edhe vete pas saj. Une kryqezova krahet ne kraharor dhe u shtyta pak me tej.

-Per çfare doje te flisnim? -e pyeta fare thate. Nuk kishte me rendesi se çfare kishte ndodhur. Apo se çfare kishim degjuar. Apo çfare kishim pare. Te gjithe ne ketu do te benim gjithçka per te mbijetuar. Njeriu nuk e do aspak vdekjen, edhe pse ndonjehere eshte aq i deshperuar sa mendon se do te ishte me mire te vdiste. Por vdekja jote nuk e ndryshon boten, apo jo? Ironike.

-Per ty, -mu pergjigj prere, sikur ta kishte ditur qe do i drejtoja ate pyetje e sikur ta kishte formuluar me kohe ate pergjigje ne mendje. Po me shikonte drejt e ne sy me ate veshtrimin e zakonshem qe me jepte sa here qe nuk ishte dakord me qendrimin tim. 

I ktheva shpinen dhe e ngula veshtrimin drejt ores. Akrepi i minutave tundej lehte diku mes te njejtes pike, midis njeshit dhe dyshit. Njeshi dhe dyshi, keta numra ishin gjithmone te lidhur fort me njeri-tjetrin. Formonin pastaj, nje rradhe te gjate, te pafundme numrash. Dikur, Tomi me thoshte se per te, isha gjithmone numri dy sepse njeshi ishte vete. I pelqente te bente shaka qe e benin te mendonte se ishte akoma i pashem dhe i fuqishem. Ai ishte, vertet.