Abigail kochała taniec, jak nic innego na tym świecie. Nic więc dziwnego, że wolała wybrać taniec zamiast miłości, nawet jeśli ta krążyła wokół niej w postaci czterech chłopaków.
Chociaż, czy zdoła się oprzeć jednemu z nich?
- I jak się bawi nasz jubilat? - zagadnęła Abby, opadając na kanapę tuż obok Zabdiela, który bawił się swoim kubkiem z alkoholem. Na widok dziewczyny uśmiechnął się szeroko.
- Jest świetnie. Dzięki, że wpadłaś. Bez ciebie nie byłoby to samo.
- Byliśmy tylko na jednej wspólnej imprezie. - zaśmiała się, upijając łyk swojego trunku. Już po chwili odstawiła pusty kubeczek na stolik przed sobą. - W ogóle, to jest nasza pierwsza wspólna rozmowa od dawna. Nie rozmawialiśmy dłużej sam na sam, bo zawsze ktoś był obok.
- Fakt. - przyznał Zabdiel, drapiąc się po głowie. Nie przypominał sobie, żeby dotychczas rozmawiali dłużej sam na sam, niż dwie minuty. - Naprawdę cię lubię, wiesz?
- Miło mi. - odpowiedziała Abby, uśmiechając się i ukazując tym swoje ledwo widoczne dołeczki w policzkach. - Nie mówiłam wam nigdy o tym, że chciałam mieć węża za zwierzę domowe, nie? - spytała nagle, co nieco go zdziwiło. Nie spodziewał się tamtego pytania z jej strony.
- Niee? Chyba nie. A czemu mi o tym mówisz?
- A tak jakoś... - powiedziała, wzruszając ramionami. Prędko przejechała dłonią po swoich rozpuszczonych włosach.
- A właściwie, dlaczego chciałaś go mieć za zwierzę? Przecież ciężko utrzymać takiego gada, trochę to niebezpieczne.
- Kiedyś miałam sąsiada, który zajmował się gadami, głównie wężami. Pokazał mi kilka, wyjaśnił wszystko i w ogóle... Zaraził mnie miłością do nich, ale z czasem miałam coraz mniej czasu na ogarnianie tego wszystkiego i nigdy nawet nie powiedziałam nikomu o tych wężach. Jesteś pierwszą osobą, której to mówię. - wyjaśniła pokrótce, wskazując w jego kierunku. Zabdiel posłał jej uśmiech, czując się w pewien sposób wyróżniony. - Najlepsze jest to, że węże są głównie symbolem zła, chaosu, ale też przemiany, uzdrawiania, leczenia i przede wszystkim nieśmiertelności.
