Nefret Aşk-ı || Texting

0.8

Bölüm şarkısı- Can Ozan~ Sar Bu Şehri

Şarkıyı açıp, okuyunn:)

Bugün okuldan izin almıştım. Zaten dün Borayla olan kavgamızdan sonra nasıl okula gidecektim?

Ama bu yüzden almamıştım ben izini. Başka sebep vardı. Bir yere gidip, biriyle yüzleşmeliydim. Uzun zaman sonra...

Bora'nın dedikleri kafamda çark gibi dönüp duruyordu. Hayır, onun sözleri beni acıtamazdı. Sadece gerçekleri yüzüme vurmuştu biraz.

"Anneciğim, emin misin?"Evden çıkmadan önce annemin kapıdan bana bakıp, konuşmasına acı bir tebessümle karşılık verdim.

"Hiç olmadığım kadar."deyip arkamı döndüm.

Yol boyu düşüncelere dalmıştım. Öyle ki, otobüse binmeden varmıştım. Girmeden yandaki yerden bir buket çiçek aldım. Evet, mezalığa gelmiştik. Babama...

Mezarını aramıştım biraz, malum uzun zamandır buralara gelmiyordum.Çocukluğumdan beri.

Biraz ilerileyince onun adını görmemle durmuştum. Hayati Özgür.

İyice yakınlaştım mezarına. Elimdeki çiçeği oraya bıraktım. Daha sonraysa toprağını suladım.

"Baba."dedim. Gözlerim doluyordu.

"Ben geldim...Kızın. Hatırladın mı?"Sanki düğümlenen boğazım artık acımaya başlamıştı.

"Uzun zaman oldu ha? Sen şimdi Bunca zaman gelmiyordun. Noldu da geldin? diye sorarsındır."gülümsedim. Ama gözlerimden yaşlar akıyordu.

"Kabullenemiyordum, baba. Senin her şey güzelken, bir anda gitmeni hiç kabullenemiyordum."Ellerimle gözümden süzülen yaşları sildim.

"Neden o kavgaya karıştın ki?"Babam, ben 10 yaşımdayken dışarı arkadaşlarıyla buluşmaya çıkmıştı. Ama bir tatsız olay yüzünden oluşan kavgada bıçaklanarak öldürülmüştü.

Yalnız o değil, o olaydaki herkes bıçaklanmıştı. Ama diğerleri hafif sıyrıkla kurtulmuştu. Babam ise...

Annem babamın gençkende böyle biri olduğunu söylemişti. Her şeye çabuk sinirlenen, kavgacı.

"Ben büyümemiştim ki... Neden bıraktın beni? Biliyor musun? O zamanlar her sabah çocuklarını okuldan almaya gelen babaları görünce senin aklıma geldiğini, biliyor musun?"ağlamam şiddetlenmişti.

"Küsmüştüm ben sana, bunca yıldır."dedim.

"Ama dün bir olay oldu. Sarstılar sanki beni, baba...Bu anda ilk sen geldin aklıma. Babam olsaydı dedim içimden. Benimle böyle konuşamazdı kimse. O bile."acıyla tebessüm ettim.

"O da sana benziyor. Bu yüzden ona nefret ediyorum!" kafamı kaldırdım.

"Senden de nefret ediyorum. Bizi öylece bırakıp gittiğin için. Ama bir o kadarda seviyorum seni."diyerek ayağa kalktım.

Son defa mezarına bakarak "Neyse, kafanı şişirdim. Hoşçakal."dedim. Ve arkamı dönerek ondan uzaklaştım.

Bu olayı sindirmeliydim.

___________________________________________

Böyle yürüyerek eve gidemezdim. Ya bir yerlere oturup kendime gelmeliydim, ya da otobüse binmeliydim. Ama annemin meraklanacağını düşünüp, 2-ci seçeneği seçerek eve yol aldım.

Otobüse binince hemen arkadaki koltuğun boş olduğunu görüp oraya oturmuştum. Kafamı cama yaslayıp, düşüncelere dalmıştım.

Dün akşamdan beri telefonumu kapattığım için hiç kimseden haberim yoktu. Telefonumu elime alıp, açtım. Gelen bildirimlere baktım tek tek. Sonraysa aklıma gelenle onun numarasını kaydedip, sohbete girdim. Birine bir şey yazmalıydım.