KELEBEK HİSSİ

35. Bölüm ~FİNAL~ *Mutlu sonsuz ♾*

Doğum için hücre erken gelsek de doğumum erken başlamıştı. Doğumdan sonra gözaltına alındım. Bugün çok önemli bir gündü bugün Atlas ve Kiraz'ın doğum günüydü. Çocuklarım anında Atlas'ı ben Kiraz'ı da Eymen aldı kucağına. Eymen çok ama çok mutluydu. Ben mi anne oldum o mu belli değildi. Ama bende çok mutluydum. Birkaç gün hastanede kaldıktan ve sağlığımızdan iyice emin olduktan sonra evimize geçtik. Ama bir süre aynı odada uyuduk. Daha doğrusu kırları çıkana kadar. 

Kırkı çıktıktan bir kaç gün sonra Alperen bize geldi. Kapıyı açanları açmaz tabii ki yine beni düşünmedi. "Çekil ortasından be bücür. Benim yeğenlerim nerede?" Hızlıca salonda pusetin içinde oturan Atlas ve Kiraz'ın yanında gitti. "Alperen ya." yalancı sinirimle dedim. Eymen sonra arkama geçti ve kafamı öptü. "Kayınço ya. Deme böyle şeyler benim karıma." Kafamı yukarıya çektim ve etkiledim. Alperen kendi kendine içerde çocuklar uyurken biz de mutfakta sonunda ağız tadıyla kahvemizi içtik. İçeri gittiğimizde Alperen çocukları arasında uyuyakalmıştı. Üstüne battaniye örttüm ve biraz dinlemek için ben de yukarı odamıza çıkıp uyudum.

Ağlama sesiyle aşağı koşarak indi. Eymen Kiraz'ı susturabilmişti ama Atlas hala ağlıyordu. Kucağıma alındığında sustu. Eymen bana bakıp gülümsüyordu. Alperen de panik olmuştu. Atlas susunca o da yerinde rahat durdu. Gelecek bir sene böyle geçti. Sadece ben de değil Eymen de uykusuz Kiraz'la kaldı. Atlas anneciydi ama Kiraz tam bir babacıydı. Ulan o kadar doğum sancısı çektim be. Neyse ki Atlas da anneci. Eşit yani. Bir sene sonunda Atlas ve Kiraz'ın yarın bir yaşına basacaktı. Ateş'in oğlu Bulut dört aylık. Deren'in kızı Arel de yedi aylıktı. 

Çocukları parka getirdik. Ateş koşan Bulut'un peşinden gitti. Kiraz Bulut'un yanındaydı. Deren de Arel ve Atlas'a baktıktan sonra bana dönen yüz. Gülümsüyordu. "Ada başardık." dedi içtenlikle. Ona sadece içtenlikle gülümserken Atlas şebeklik yapmaya başladı. Deren onu kucağına aldı ve gülmeye başladı. Atlas kahkaha atıyordu. Ben de Arel'i aldım ve sevdim. Ateş Bulut ve Kiraz'ı kucaklayıp yanımıza geldi. "Sen benim abimle evlenmeseydin ben oğluma kızını alacaktım." Güldüm. "Kızım ne açığa çıkarım abin bal gibi olunca ben de bu şansı kaçırmadım." Ateş güldü.

Bir süre teker teker Bulut Kiraz ve Atlas'ın peşinden koştuk. Arel'in komik emeklemesine güldük. Derken gitme vakti geldi. Evlere dağıldık. Kiraz yine babasının yanına gitti. "Babam." gülerek öptü yanağını. "Kiraz'ım." gülerek sardı kollarını Eymen kızımıza. Atlas'ta beni mutfağa çekiştirdi. Önce beni işaretleriyle mutfak masasına oturttu sonra kucağıma oturdu. Derdi masanın içindeki oyuncağıymış keratanın. Oyuncağı kucağıma otururken kendi imkanlarıyla eğildi aldı ve almaya başladı. Yarın yavrularının doğum günü olduğu için gece onlar uyuduktan sonra evi süsleyecektik. Yine Kiraz'ı Eymen, Atlası da ben uyuttum ve bıraktık. 

Koskoca bir seneyi geçti oğlumuza ve kızımıza kavuşmamızın üzerinden. Biz güzel bir aile olmuştuk. Evet bunu başarmıştık. Ne kadar hayal kursak da ikimizin içinde az da olsa şüphe ve korku vardı. Bunları yenip güzel bir aile olduk. Eymen iyi bir babası olmasını seçemese de çok iyi baba olmayı seçmişti. Onu çok seviyorum. Hem de tahminden öte. Hayalperestliğin bile sınırlarının dışında. 

Süsleri hazırladık. Ben diğer mutfaktaki hazırlıkları yapacaktım. "Balım sen uyu benim mutfakta biraz işim var." Arkamı dönüp mutfağa girecekken beni kolumdan tutup kendine çekti. Gülümsedim. "Eymen ne yapıyorsun?" Eymen de gülümsüyordu. "Nereye gidiyorsun? Ben de yardım edeceğim." O beni belimden tutarak geriye sarkıtırken saçlarıyla oynuyordum. Dudak büzdüm. "Ama sen çok yoruldun uyuman lazım." O da dudak büzdü. "Sen de yoruldun. Ayrıca anca beraber kanca beraber." Gülümsedim. Bakışma rutini tam başlayacakken yukardan ağlama sesi geldi. Eymen bir anda panikledi. "Kiraz ağlıyor." Beni olduğum yerde bırakıp yukarı koştu. Ben de onun halledeceğini bildiğim için mutfağa hazırlıklar için girdim.