BANA AİTSİN

10.Çaresizlik

"Hm....Yemezler canım. Ama illa öyle diyosan dikkat et de aşık olma".

"Bilmem belki.... ".

_____________________________________________

Akşama kadar Ayten hanımla bir sürü aktiviteler yapmıştık. Kek yapmıştık, kahve içip söhbet etmişdik, konağı gezmiştik ve daha başka şeyler.

Akşam yemeğinde çok samimi olmuştu. Gülüp eylenmiştik hatta.

Sonra herkez bahçede kahve içmek istemişdi. Kahveleri ben yapmak istedim ama Ayten hanım bu gün çok yorulduğumu ve biraz dinlenmem gerektiğini söyledi.

Kahvelerimizi içtikten sonra uyumak için odalara dağıldık.

__________________________________

Gece yarısıydı nerdeyse karnımdakı ağrı uyanmama neden olmuşdu. Bunun nedeninin akşam yemeğin de Ayten hanımın 'sen iki canlısın yemen lazım diyip beni fazlasıyla yedirmiş olmasıdır diye düşündüm.

Çünki ne zaman fazla yesem ağrılarım olurdu. Ve papatya çayı içince geçerdi.

Papatya çayı yapmak için mutfağa indim. Çayı ocaktan aldıktan sonra karnımdakı şiddetli ağrıyla refleks olarak elimi karnıma götürdüm.

Biraz ortadan iki bükülmüş şekilde durduktan sonra dikeldiğim de pijamamdakı kan beni şaşkına çevirdi.

Kan ellerime bulaşmışdı. Titrek sesle Ayten hanımın adını söyledim. Hemde defalarca kez ama duyan olmadı. Yerimde donmuş kalmışdım, kımıldayamıyodum ağrıdan.

Yavaş yavaş adımlar attığım da mutfaktan çıkmayı düşünmüştüm yere yığılıb bayılmayı değil....

__________________________________

Sabah olmuşdu. Uyandığım da Dilan yanım da yoktu. Yine kahvaltı hazırlamaya indiğini düşünüp sinirlenmiştim. Mutfağa Dilana bakmaya indim. Ama yoktu.

Anneme sormak için mutfaktan çıktım.
Annemde onu görmediğini söylemişdi.
Delirmek üzereydim nerdeydi bu kız?

Yardımcımız Gülün bağırma sesleriyle tüm aile mutfağa koşmuştuk. Kader abla mutfak barının arkasına bakıp ağlıyodu.

İçimden düşündüğüm şey olmasın diye dualar ederken barın arkasına yaklaştım.
Gördüğüm şeyle aklımı itirdim. Evet....
Oydu.... Dilandı....

Ben ikinci kez korkuyu hiss etmiştim.
Bu korkunun sebebi yine Dilandı.

Dünya durmuştu sanki. Annem beni kollarımdan tutup sarsdı. Anca kendime gelip duydum annemi.

"BARAN, KENDİNE GEL. KARINI AL GİDELİM HASTANEYE"  diyip bağırıyodu.

Karnı kanlar içinde yerde yatan Dilanı kucaklayıp arabaya koşdum. En yakın hastaneye sürdüm annem arkada oturmuş du dizlerindeyse Dilanın başı vardı.

Hastaneye vardığımız da hızla inip Dilanı kucakladım. İçeri girip bağırmaya başladım.

"SEDYE. SEDYE GETİRİN. ÇABUK!".

"Siz burda kalın bey efendi sizi bilgilendiriceğiz" diyip sedyedeki Dilanla yoğun bakıma ilerleye hemşirenin arkasından baka kaldım.

"İyi olucak korkma" diyen anneme bzktı gözlerim.

Bana sarıldı annem. Bende derin bir nefes verip karşılık verdim anneme.

"Olucak! Olmak zorun da! ".

İki saatdir içerideydi Dilan. Neden biri bir şey söylemiyodu? Bir şeymi oldu ona? Bebeğimiz iyimi? Annemin bana su uzatması düşüncelerimi kovmuşdu.