BANA AİTSİN

31.İfade

"Manyak yaa bu" diyen Dilan'ın kahkahalı sesini de duymuşdum aynı zaman da.
______________________________________________

Bu adam nasıl gülümsüyosa kalbimi alıp götürüyo benden. Ya benim gülüşüm onda etki bırakıyo mu? Ben yatarken çok üzülmüşmüdür? Ben bu soruyu kafam da arap saçına dönderip cevap ararken içeri Annem ve Ayten hanım girmiş di. Gözlerim seviçle açılıp büyürken annem değil Ayten hanım gelip bana sarılmış dı. Ben de ona sarılırken aklım da yaranan soru işaretlerine engel olamadım. Neden annem gelip sarılmıyo? Yoksa artık beni sevmiyo mu? Ayten hanım bana sıkı ama naif dokunuşlarla sarılıp öperken ben hem ona karşılık veriyo hem de kafam da sorularıma cevap arıyodum. Ayten hanım benden ayrılıp

"Güzelim? İyimisin? " dedi.

"Çok şükür. İyiyim. Siz? ".

"Sen iyiysen biz zaten iyiyiz. Allah seni bize bağışladıya bizden mutlusu yok. Hele de Baran'ıma".

Baran'ıma? Baran çok mu üzülmüş ki? Ya annem? O üzülmüşmüdür? Tek seferlik bile olsa önemsemişmidir beni?

"Hatice hanım ben çıkıyım siz de kızınızla dertleşip hasret giderin" yanımdan kalkıp kapıya yöneldi. Kapının ağzın da durup bana havadan öpücük atdı. Ben de ona.
Daha sonra anneme

"Anne bana sarılmıyıcakmısın? " dedim.

Yanıma geldi ve otur du. Bana

"İyisin işte kızım niye sarılalım" dedi.

Nasıl? İnanmıyorum. Annem ya annem? Niye böğle yapıyo? Ben ölümün eşliğinden döndüm. Bir sarılmayı çok mu görüyo bana? Bu konuşma yüzünden gözlerim dolmuşdu. Hatta yaşlar akıyodu. Ben böğle bir anneyi hak edecek ne yapmış ola bilirim? Annem odada çıkarken ben "yanım da kal" diğemedim. Göz yaşlarımın ıslatdığı yanağımdan süzülen yaşlar çenemden de akıp göğüs üstüme düşdü. Şu halime bak annem bile sarılmayı çok görüyo bana. Daha ne olsun? Göz yaşlarımla baş başa dururken
elin de bir paketle gelmişdi Baran. Harbi mi?. Gerçekten de almış mı makarna? Elinde ki pakete daha sonra yüzüne baktığım da gülümsüyodu. Allahım. Bu nasıl bir gülüş? Yemeği istedim diğe alması ardından da bu gülüşü atması kalbime kelebekler sokuyodu.

Yüzüm de sevinç gülücükleri açarken o ağladığımı anlamış ve bundan dolayı hızla yanıma oturmuş du.

"N'oldu? Kimse bir şey mi yapdı? Biri bir şey mi söyledi? ".

Ard arda sorular soruyodu ama ben dayana bileceğim bir omuz istiyodum. Artık Baran bana annemden de yakın olmuşdu. Onun yanın da hiç olmadığım kadar güven de hiss ediyodum. Çaresizce zor da olsa Baran'a yaklaşıp göğsüne yaslandım. Şaşırmış olsa bile ellerindekini kenara bırakıp belimi sardı. Kolumdakı serumdan dolayı sadece tek elimle sarıla biliyodum ona. Kötü olduğumu bildiği için soru sormuyodu. Sadece sırtımı sıvazlıyo sıcak nefeslerle saçımı öpüyodu. Rahatca ağlayamıyodum karnımdakı dikişlerden ötürü. Ben ona sarılırken o yaram incinmesin diğe beni kucağına yakın bir şekil de oturtmuş du. Ona sarılınca iyi hiss ediyodum. Ağlamam dayanmış dı ama düşüncelerim hala bana bağlı duruyodu.

"Gülüm? " diğe seslen di Baran.

"Hıı? ".

"N'oldu? Kimse bir şey söylemiş belli ki".

"Nereden anladın" başım göğsün de olduğu için sesim boğuk çıkıyodu biraz.

"Ağlaman geçdi ama hala bana yaslanmış düşünüyosun çünki".

Ohaa. Nasıl bile bilir aklım almazken dikelmiş ve gözlerine bakıyodum. Ağzım o şeklin de kalmışdı.

"Kim ne dedi? ".