VICTOR #2Cukierek

34

Victor.

Podniosłem głowę gdy usłyszałem parkujący na podjedzie motocykl. Uniosłem brew do góry gdy zobaczyłem Hannah. Weszła do garażu i stanęła przed samochodem który naprawiałem.

- od prawie roku, siedzisz tutaj dzień w dzień, od rana do wieczora, wieczorem przyjeżdżasz pod kawiarnie i gówno z tym robisz.. weź się w garść bo ona nie będzie czekać wiecznie i nie musisz karać i jej i siebie.

Wypaliła na jednym wdechu. Wytarłem dłonie w szmatkę i oparłem się o maskę samochodu.

- miała tyle okazji żeby mi powiedzieć, nie powiedziała nic, wy też nie więc czego ode mnie oczekujesz?

Zapytałem a ona westchnęła.

- to przeze mnie wyjechała, wtedy w szpitalu trochę mnie poniosło i jej naubliżałam.. wiedziałam jaki głupi byłeś za nią dlatego powiedziałam wszystkim by nic o niej nie wspominali.. gdy wróciła zobaczyłam was na pogrzebie Bena i na następny dzień poszłam do niej.. znowu naubliżałam i dałam w twarz dwa razy.. myślałam, że to była jej wina, że ten wypadek to przez nią a później powiedziała mi o tym zdjęciu które wysłała jej Bonnie. Zapytałam o to zdjęcie tej pizdy a ona powiedziała, że nic nie zaszło ale chciała żebyś z nią był, a Charlotte żeby cierpiała bo odebrała jej ciebie.

Tłumaczyła a ja nie mogłem w to uwierzyć. Zmarszczyłem brwi.

- dlaczego mówisz mi to dopiero kurwa teraz?

Zaczęła się rozglądać zmieszana na boki jakby czegoś szukała.

- nie chciałam pogarszać naszej i tak już kiepskiej relacji.. ale dotarło do mnie, że jesteście dla siebie stworzeni i..

Przerwałem jej. Nie pozwoliłem jej dokończyć.

- wyjdź.

Powiedziałem twardo.

- ale..

Zaczęła.

- wyjdź Hannah.

Skinęła głową i wyszła z garażu. Wsiadła na motor i odjechała.

Za Charlotte tęskniłem każdego dnia. Każdego dnia miałem ochotę do niej podejść, pocałować, przytulić. Ale nie robiłem nic. Nie potrafiłem bo brakowało mi właśnie tego co powiedziała Hannah. Dlaczego tak naprawdę ona odeszła i dlaczego nie powiedziała mi gdy miała wcześniej okazję..