VICTOR #2Cukierek

20

Charlotte.

Oglądaliśmy bajki do późna, dokładnie tak jak robiliśmy to pięć lat temu. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam ale gdy się obudziłam jego już nie było.

Ruszyłam do kuchni a na blacie była niewielka karteczka. Zamknęłam oczy.

Zastrzelę się jeśli..

Podeszłam bliżej. Chwyciłam kartkę w dłoń.

"Zasnęłaś, musiałem wrócić do pracy. Wziąłem zapasowy klucz który miałaś przywieszony obok drzwi. A i zrobiłem kanapki i włożyłem do piekarnika."

Uśmiechnęłam się delikatnie.

Otworzyłam stary piekarnik. I kolejna karteczka. Dokładnie taka sama jak pięć lat temu.

"Pewnie się zastanawiasz dlaczego tutaj - zdradzę ci tajemnice - tutaj nie wyschną tak szybko"

Wyciągnęłam kanapki i zaczęłam jeść. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Spojrzałam na zegarek. Jedynasta. Pewnie przywieźli moje meble i AGD. Ruszyłam w stronę drzwi i otworzyłam.

Od razu zaczął piec mnie policzek, odruchowo zamknęłam oczy i przyłożyłam dłoń do bolącego miejsca. Otworzyłam powieki, zobaczyłam przed sobą wściekłą Hannah. Minęła mnie i weszła do środka bez zaproszenia.

- jaką trzeba być suką by znowu się do niego kleić?

Wysyczała.

- mało ci po tym wszystkim co zrobiłaś?

Powiedziała z wyraźną nienawiścią w głosie. Łzy napłynęły do moich oczu i od razu pokręciłam głową na boki. Otworzyłam usta by coś powiedzieć jednak Hannah uniosła dłoń do góry i nie dała mi dojść do słowa.

- jeśli jeszcze raz zobaczę was razem powiem mu wszystko, rozumiesz? Powiem jaką jesteś zakłamaną suką.

Nie wytrzymałam.

- pierdol się, nie wiesz wszystkiego i gdybyś chciała mu powiedzieć to byś powiedziała dawno. Miałaś na to pieprzone pięć lat!

Krzyknęłam i znowu mnie spoliczkowała.

- gówno mnie obchodzi o co się wtedy pokłóciliście, zapewne ty zaczęłaś odpierdalać jakieś cyrki więc skończ już kłamać.

Zaśmiałam się gorzko.

- w dniu rocznicy śmierci waszego brata Bonnie wysłała mi zdjęcie gdzie Victor leżał nagi a ona była w samej bieliźnie, w jego pierdolonym łóżku. Co byś zrobiła na moim miejscu? Wpuściłabyś go? Może byś jeszcze ją zaprosiła, hm?

Tym razem to ona wyglądała jakby dostała w twarz mimo, że wcale jej nie spoliczkowałam.

- zawsze tego dnia był tak pijany, że nawet chuj by mu nie stanął!

Krzyknęła, a ja znowu się zaśmiałam. Łzy ciągle ciekły po mojej twarzy.

- skąd mogłam to wiedzieć?! Skąd?! Nikt mi nic nie mówił, nie powiedziałaś ty, nie powiedział on! Skąd mogłam wiedzieć!? Wtedy wiedziałam to co zobaczyłam na zdjęciu, nic innego.

Hannah milczała.

- ja naprawdę go kocham Hannah ale byłam zraniona, nie wiedziałam co jest prawdą a co nie.. dlatego go nie wpuściłam i..

Tym razem to ona zaczęła się śmiać.

- gdybyś go kochała to byś go wpuściła i pozwoliła wszystko wyjaśnić.

I wyszła trzaskając drzwiami. Stałam jak wrośnięta w podłogę kilka minut aż usłyszałam kolejny dzwonek do drzwi. Wytarłam szybko mokre policzki i otwarlam.

- Pani Charlotte Poe?

Zapytał mężczyzna, a ja tylko skinęłam głową.

- przyjechaliśmy z meblami i sprzętem, możemy wnieść?

Ponownie przytaknęłam i odsunęłam się by zrobić miejsce.

***

Po trzech godzinach wszystko było na miejscu. Co do kuchni w kuchni, co w łazienki w łazience, co do sypialni i salonu w odpowiednich pomieszczeniach.

Teraz tylko trzeba wszystko podłączyć i skręcić.

Okej. Dam radę. Może jestem kobietą ale dam radę.

Nauczyłam się jeździć na motorze więc złożenie kilku szafek to pestka. Tak?