වත්සුණු || Wathsunu

7 කොටස

"හෙලෝ"

දුරකථනය ඔස්සේ ඇසුණු හඬ නිසාවෙන් ඇමතුම ගත් චිත්රූම ගැස්සී ගියා ය. කෙතරම් දහිරියක් එකතු කරගත්ත ද හදවතෙහි වේග රිද්ම ගැස්ම අඩු නොවී ය.

"අම්.. සජානා?"

"Yes, කතා කරනවා. කව්ද මේ?"

"අහ්... මම චිත්රූ, චිත්රූ මඩහාපොල"

එවර වාරය සජානාගේයි. ඒ මුවඟ පිපී ගිය සිනහව පුදුමය සතුට සියල්ල මිශ්‍රිත එකකි. ඇය ඉක්මනින් සාලයේ සිට කාමරය වෙත ගියේ කතාබහ නිදහසේ කරගන්නට සිතාගෙන ය.

"ඔයාට කතා කරන්න පුළුවන් ද දැන්?"

"ඔව්, පුළුවන්. කියන්න මිස් චිත්රූ"

"Just call me Chithroo. (මට චිත්රූ කියන්න) ම්ම්... මම කතා කළේ ඔයාගෙ චිත්‍රෙ වැඩේ හරි කියන්න"

"අහ්?"

සිතුවම අඳින්නට ඇණවුම බාර දී තවමත් දින කිහිපයකි. මෙතරම් ඉක්මනින් එහි වැඩ නිම වීම පුදුම වීමට තරම් කරුණකි. සජානා කොයි ලෙසකින් හෝ මෙතරම් ඉක්මනින් ඔය පණිවිඩය අසන්නට බලාපොරොත්තු නො වීය. ඊටත් චිත්රූ තමන් අමතාවි යැයි තුන් සිතකවත් අදහසක් නො වීය. එයත් සාධාරණීකරණය කරමින් ඇය සිතුවේම සිතුවම පිළිබඳ කුමක් හෝ ගැටලුවක් නිසාවෙනි ඇය තමන්ව සම්බන්ධ කරගත් බවයි.

"That soon?"
(එච්චර ඉක්මනින්?)

එවදන් පෙර සැලසුමක් නැතිවම පිටට පැනගත් ඒවා ය. සජානා පසුතැවෙන විට චිත්රූට එවදන් ඇසී අහවර ය. ඇත්තෙන්ම තමන් වේගයෙන්ම ඇඳි සිතුවම එය නො වෙදැයි ඇය කල්පනා කළා ය. විනෝදයට අදිනා සිතුවම් මෙන් නොව තම රැකියාවට චිත්රූ වැඩි බරක් දැමුවේ සියුම් වරදක් හෝ සිදු නො කරමිනි. නමුත් සජානාගේ සිතුවම වෙනුවෙන් ඇය තුළ ඉපදුනේ පුදුමාකාර ශක්තියකි.

"හ්ම්ම්, මට ඒක ඉක්මනට ඉවර කරන්න ඕනි වුණා"

තමාට මඳක් එහායින් වූ මේසය මත ඇති තවමත් සෝදා නැති කෝපි කෝප්ප කිහිපය දෙස බලමින් චිත්රූ පැවසුවා ය.

"ඔයාට පුළුවන් හෙට මගෙ ගැලරි එකට ඇවිත් පේන්ටින් එක ගන්න"

"හෙට?"

චිත්රූ දෙවියන් වඳින්නට වූයේ ඒ මොහොතේදී ය. ඇයට ලැබුණු දින තුනෙහි අවසන් දිනය හෙටයි. මේ ඇය ලබන අවසන් අවස්ථාව ද විය හැකි ය.