වත්සුණු || Wathsunu

22 කොටස

සිතුවම් රඳවනයන් දෙකකි. එකක වූයේ නිමා වූ සිත්තමකි, අනෙක තවමත් ආරම්භයේ වුවකි. කබානාව ඉදිරියේ චිත්රූ දෑසින් විඳි දසුන සිත්තමක් වී තිබුණේ ය. ඊට භාවිතා කර තිබූ වෙනස්ම ශෛලිය නිසාවෙන් සිතුවමෙහි වටිනාකම වැඩි වි තිබිණි. සිත්තරාවියගේ ඉලක්කය වූයේ ද එයම ය. අනෙක් සිතුවමෙහි වූයේ දුඹුරු පැහැ දෑසකි. කුඩා විවරයකින් ඒ වෙත ආලෝක කදම්භයක් ලං වී තිබිණි. සිතුවම් ද්විත්වය එක පෙළට තැබූ කළ විවරය තුළින් ඇතුළු වන ආලෝක කදම්භයෙහි පටන් ගැන්ම සිදුව තිබුණේ නිමා කළ පළමු සිතුවම තුලිනි. එය අපූරු අදහසකි. අපූරු නිර්මාණශීලීත්වයකි.

චිත්රූ සිටියේ රූ කලාගාරය තුළ ඇගේ වැඩ කාමරය තුළය. එහි ස්ටූලයක් මත හිඳගත් සිත්තරාවිය සිටියේ සිතුවම් ද්විත්වය මත දෑස් රඳවාගෙන ය. හුලංගල ගමන සිදු වී දින දෙකක් ගතව ඇත. කුරුණෑගල නිවසට ගොස් ඊළඟ දිනයේම කොළඹ බලා පැමිණියේම සිතුවම අහවර කරන්නට වූ දැඩි උවමනාව නිසාවෙනි. ඒ අතරවාරයේ මහසෙන් මඩහාපොල විසින් සිදු කළ ප්‍රශ්ණ කිරීම ඇගේ මනසෙහි හොල්මන් කරමින් තිබිණි.

මඩහාපොල වලව්වේ බල අධිකාරිය වූයේ ඔහුගේ සුපුරුදු සිංහාසනයට බරවය. ඔහුගේ අණට කීකරුව සේමිණී විසින් නිවසේ එකම දියණියව සාලයට කැඳවා තිබිණි. උසාවි කූඩුවට නැගි අයෙක් මෙන් දෑත් පටලාගෙන ඇය බිම බලාගෙන ය.

"කලායතනෙ ප්‍රදර්ශනය කවද්ද?"

පිළිතුරු ක්ෂණිකව ලැබිණි.

"ලබන මාසෙ අග කියලා තමයි කිව්වෙ අප්පච්චි. සමහර විට තව ටිකක් කල් යන්නත් ඉඩ තියෙනවා"

"එතකොට තමුන්ගෙ ප්‍රදර්ශනය?"

"අප්පච්චි, ඒකට නම් මාස හයක් විතර බොහෝ දුරට ඊටත් වැඩි වෙන්න පුළුවන්."

මහසෙන් නිහඬ ය. යුවතිය වූයේ ගැටලු රැසක් මැදි කරගෙන ය. දරන්නටම බැරි තැන වදන් වූයේ ද ඒවාම ය.

"ඇයි අප්පච්චි එහෙම ඇහුවෙ"

පියාගේ දෑස් රුදුරු විය. තමන්ව ප්‍රශ්ණ කරන්නට ඇති හැකියාව කිමෙක් දැයි මොර ගාන්නට විය. කුඩාවට හෝ එසවූ හිස, ඔහු දෙස බැලූ දෑස් වහා වහා අඳුරට රිංගා ගත්තේ ය.