"Mr.ဝမ်တို့က တူလေးကိုတော့ အတော်ချစ်ပုံပဲ....ထောင်ချီတန်တဲ့ လက်စွပ်တကွင်းကို ရက်ရက်ရောရောပေးထားတာ....ထားပါ အဲ့ဒါတွေက အခု မင်းဦးလေးနဲ့ ဘယ်မှာချိန်းထားတာလဲ....အမှန်အတိုင်းပဲကြားချင်တယ်....."
ကားထွက်လာတာ တော်တော်ကြာမှ လက်ကိူသေချာကြည့်ကာ မေးလာသည့်ရှောင်းကျန့်စကားတွေကို ရိပေါ်သေချာနားမလည်ပေမဲ့ လက်စွပ်ကိုပြောနေမှန်းတော့သိသည်။ထို့ကြောင့် ဝတ်ထားသည့် ပတ္တမြားလက်စွပ်ကိုချွတ်ကာ
"ဒီလက်စွပ်ကို လိုချင်ရင် ယူပါ....ငါ့မှာ တခြားတန်ဖိူးကြီးပစ္စည်းတွေလဲ ပါ,ပါသေးတယ်....အဲ့ဒါတွေပါ ယူထားလိုက် ပြီးရင်တော့ ငါ့ကိုအေးအေးဆေးဆေးပြန်ခွင့်ပြု...."
ထိုစကားကြောင့် ရှောင်းကျန့်မျက်လုံးတွေက ရိပေါ်မျက်နှာလေးဆီ တန်းခနဲရောက်လာခဲ့သည်။စူးရှသည့်မျက်လုံးတွေကို သဘောမကျပေမဲ့ အခုလောလောဆယ်ကိုယ်က သူ့လက်ခုပ်ထဲကရေဖြစ်နေသည်။
"မင်းဦးလေး ကျုပ်တို့ဆီကနေ အပျောက်ရိုက်ထားတာတွေပဲ လိုချင်တာ.....မင်းဆီကရချင်တာမဟုတ်ဘူး....ရှိလာခဲ့ရင်တောင် ရတနာပစ္စည်းမဟုတ်မှာသေချာတယ်...."
စီးကရက်ငွေ့တွေကို ရိပေါ်မျက်နှာလေးဘက်သို့ မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး တကိုယ်လူံးကို စူးစူးရှရှကြည့်ကာ ပြောနေသည့် ရှောင်းကျန့်ကြောင့် ဒေါသတော်တော်ဖြစ်သွားမိကာ တန်ပြန်စိုက်ကြည့်ရင်း အံ့ကျိတ်လိုက်မိသည်။
"ခင်ဗျား....စကားပြောတာ မမိုက်ရိုင်းနဲ့...."
ရှက်ဒေါသသံခပ်စွာစွာလေးထွက်လာ၍ မထိမရိပြုံးနေရာမှ ချက်ချင်းတည်သွားသည့် ရှောင်းကျန့်က
"အဲ့လိုလုပ်စမ်းပါ....အခုမှ ဝမ်သခင်လေးအစစ်ကိုပြန်မြင်ရတော့တယ်....မင်းဦးလေးဘယ်မှာလဲ....ဘယ်မှာ ဆုံမယ်ပြောထားလဲသာ ဖြေ...."
"မသိဘူး...."
ရိပေါ်ရဲ့အဖြေကတုံးတိတိ။သို့ပေမဲ့ ရုပ်တည်ကြီးနဲ့စိုက်ကြည့်နေသည့်ရှောင်းကျန့်အပြင် အရှေ့ခန်းမှာထိုင်သည့် ကျန်းချန်ကပါလှည့်ကြည့်လာတာကြောင့်
