İlk Aşk / Gerçek Aile Serisi 1

13. Çaresizlik

İyi okumalar.

Uzun bir bölüm ile karşınızdayım.

Satır arası yorumlarınızı bekliyorum.

******

Çaresizlik

Ölüyordum. Gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu. En son ne zaman yemek yedim, ne zaman su içtim hatırlamıyorum. Yolun sonuna gelmiştim.

Ölüyordum. Elimde küçük cam parçası, bileklerime değiyordu. Engel olamıyordum.

Ölüyordum. Hayal mi gerçek mi bilemediğim bir evrenin içindeydim. Annem mavi gözleri ile bana bakıyordu. Ağlıyordu. Gelme kızım gelme diye yalvarıyordu.

Ölüyordum. Aileme doyamadan. Sevdiğim adama doyamadan ölüyordum.

Ölüyordum. Umutu yalnız bırakıyordum.

•
•
•

1 ay önce

Mehmet bey kızını eve bırakmış ve kendi evlerine gelmişti. Mihre yi göremeyen evdekilerin ilk morallleri bozulsa da akşama geleceğini öğrendiklerinde sevinmişlerdi.

Akşam olmak üzereydi ve evdeki herkes bir yere dağılmıştı. Belgin hanım Mihrenin sufle sevdiğini öğrenmiş ve onu yapmak için mutfağa geçmişti.

Ateş ile Toprak ise Mihrenin odası için aldıkları yeni eşyaları yerleştiriyorlardı. Yaman hastahane de nöbetteydi. Miraçta son sınavına hazırlanıyordu.

Saat 8 olmuş ve Mihrenin gelmemesi herkesi içten içe telaşa sokuyordu. Ateşin çalan telefonu ortadaki sessizliği bozmuştu.

"Ateş Mihre ye ulaşamıyorum orada mı?" Barlas hiç uzatmadan konuya girmişti.

Barlasın telaşlı konuşması ile Ateş yerinden fırlamış, "eşyalarını toplamak için Eceyle birlikte evindeydi. Babam oraya bırakmış." Barlas sıkıntılı sokuk almıştı.

"Saat üçten beri ulaşamıyorum. İlk rahatsız etmek istemediğim için aramadım ama ne olursa olsun dönerdi geri." Ateş iyice telaşlanmaya başlamıştı.

"Korumaları aradın mı?" Korku ile sormuştu.

"Aradım sorun yok dediler." Ateş ne kadar rahatlasa da bir şeylerin ters gittiği ortadaydı.

"Tamam sakin ol belki uyuya kalmıştır. Ben şimdi diğer adamlara baktırayım." Kısa bir vedanın ardından kapatmışlardı. Evdekilere Barlasın dediklerini anlatmış. Kapısının önünde duran adamlarını aramıştı. Açan yoktu.

Miraç odasından aşağı inerken evdeki panik halini görmüş. "Ne oldu ne oluyor?" Toprak sıkıntılı bir nefes alıp, "Mihre ye ulaşamıyoruz."

"Ne demek ulaşamıyoruz. Ece yanındaydı aradınız mı onu?"  Miraç hemen telefonu çıkarmış ve Eceyi aramaya başlamıştı.

"Alo, Ece?" İçindeki endişe git gide büyüyordu.

"Merhaba beyfendi ben Özel Yanmaz Hastahanesinden hemşire Yeşim." Konuşan kadının ne dediğini algılamaya çalışıyordu.

Miraç duyduklarının etkisi ile kendini koltuğa attı. "Eceye ne oldu?"

"Silahlı yaralanma, şu an ameliyatta."

"Durumu... durumu  nasıl?" Odadaki herkes Miraçın konuşmasına odaklanmıştı. "Çok kan kaybetmiş, acil ameliyata aldılar." Miraç tamam diyerek telefonu kapatmıştı.

Herkes Miraçtan bir konuşma beklerken o donmuş şekilde önüne bakıyordu. Toprak bir anda yakasından tutup "ne olmuş oğlum, söylesene." Diyerek kükremişti.