Gerçek aile/ ilk aşk hikayesi
Kitaplar birbiri ile bağlantılı değildir.
Çok fazla klişe olmayan gerçek aile ve aşk hikayesi arıyorsan doğru yerdesin.
İnsan hiç konuşmadığı birini özler miydi?
İnsan adından başka birşey bilmediği birinin konuşmasın...
Bölümde 200 oy ve 150 yorum sınırı vardır. Sınırı geçildiği zaman bölüm gelecektir. Yorumlarınızı gerçekten çok seviyorum ve beğeniyorum. Hepsini okumaya çalışıyorum, beni motive eden ve tekrar bölüm yazmamı sağlayan bunlar lütfen isteğimi kırmayın.
Duyurular ve alıntılardan haberdar olmak için beni İnstagramdan takip etmeyi unutmayın. Hayaliyazar000 hesabıma sizi de bekliyorum.
******
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nefesim Sensin
"Güzelim uyan artık," Barlasın sesi ile gözlerimi açmak istedim ama açamadım. Çok fazla uykum vardı. "Dün akşam çok mu yordum ben karımı?" Sesindeki ima ve tavır ile kaşlarım çatıldı. Ne yapmıştık ki?
"Baba anniş hala uyuyor mu?" Küçük bir kızın bıcır bıcır konuşması ile daha da meraklanmaya başlamıştım. "Evet Perim anne bu günlerde çok yorgun." Yüzümde bu sefer küçük parmaklar hissettim.
"Anniş hadi uyan," bu güzel sese kayıtsız kalamadım ve gözlerimi açtım. "Uyandı baba uyandı," karşımda çoşkulu bir kız çocuğu vardı. Sarı saçları, mavi gözleri ile yaklaşık dört yaşlarındaydı ve çok güzeldi. Kollarını boynuma dolayınca bende ona sarıldım.
"Günaydın bebeğim," Barlasın saçımı öpmesi ile ona baktım. Parlayan gülüşü ile ikimize bakıyordu. "Günaydın sevgilim," sesim ilk defa çıkmıştı. Ne oluyordu? Rüya mıydı bu?
"Günaydın anniş," yanağımı öpen küçük dudaklara hayranlıkla baktım. "Günaydın bebeğim," onu kendime daha çok çektim ve kokusunu kokladım. Huzur muydu bu koku? Yoksa cennet kokusu mu?
"Kahvaltı hazır, hadi kızım biz inelim annende hazırlanıp gelir." Barlas küçük kızı kucağına aldı ve saçımdan öpüp odadan çıktılar. Arkalarından melül melül bakıp ayaklandım. Önce elimi yüzümü yıkayıp anın gerçek olup olmadığını anlamaya çalıştım. Değişen bir şey yoktu. Gerçekti.
Derin bir nefes aldım ve odaya geçtim. Çıkacağım zaman aynada gördüğüm halim ile adımlarım durdu. Karnım çıkmıştı, hamileydim. Kafamı eğip karnıma bakınca bir tekme hissetim. Bu beni güldürmüştü. Elim ile karnımı okşadım. Yine bir tekme, bana cevap veriyordu.
Kapının arkasından gelen gülme sesleri ile kendime geldim ve odadan çıktım. Bu ev kimin eviydi? Konağa benziyordu ama daha modern bir haliydi. Merdivenlerden aşağıya indim ve mutfakta gülerek yemek yapan baba kıza bakışlarımı çevirdim.
"Babacığım kardeşim de bunu sevecek mi?" Elindeki havucu babasına gösterdi. "Evet Perim," Periydi adı. Hayalimizdeki gibi. "Uzaktan bakma gel sevgilim sende," Barlasın güzel sesi ile onu onaylamış ve onlara yürümüştüm. Barlas beni kollarının altına aldı ve elini direk karnıma değdirdi. Büyük avuçları korumak ister gibi sarmıştı. "Oğlum nasıl bugün?"
