İlk Aşk / Gerçek Aile Serisi 1

6. Acı gerçekler

Medya; Toprak Kandemir

İyi okumalar

.
.

Acı Gerçekler

Sabah erkenden kalkmış Umut ile ikimize kahvaltı hazırlıyordum. Aklıma akşam olanlar gelince sırıtmadan edemiyordum.

Sahilde biraz daha oturduktan sonra birlikte eve doğru yürümüştük. Yan yana yürürken arada ellerimiz birbirine çarpıyordu. İkimizde de tutukluk vardı. Heyecandan ne yapacağımızı bilemiyorduk.

Kapıya gelip ayrılacağımız zaman kocaman sarılmış ve kulağıma "konuşacak çok şeyimiz var şimdi üstüne fazla gelmiyorum ama ben artık yanındayım. Yalnız değilsin güzel kızım", demişti. Bende ona sıkıca sarılıp teşekkür etmiştim. Eve girdiğimde de iyi geceler mesajı atmıştı. Numaramı Mirandan aldığını tahmin edebiliyorum.

Sabah ise telefonun bildirimi ile uyanmıştım.

Barlas💛

-Günaydın güzel kızım,
-Her gece seni düşünmekten uyuyamıyordum ama dün ilk defa sana sarılmanın heyecanını yaşadığım için uyumadım.
- Bu akşam benimle yemek yer misin? Dün akşamın hayal ürünü olmadığımı anlamam lazım.

Yazdıkları beni çok mutlu etmişti.

Siz

-Günaydın Barlas..
-Dün gece hayal değildi gerçekti. Bende heyecandan çok uyuyamadım.
-ve evet akşam seninle yemek yerim.

Akşam saat 7 de seni alırım diyerek mesaj atmış ve bende kalkıp kahvaltı hazırlamaya başlamıştım.

Arkamdan gelen gülme sesi ile kafamı omzumun üzerinden arkaya çevirdiğimde Umutun beni gülerek izlediğini gördüm.

"Biraz daha yumurta ile uğraşırsan yumurta diye bir şey kalmayacak ortada," gülerek konuşmuştu. Önümdeki çırpılmış yumurtalara bakınca yarısı tabak yerine tezgahta olduğunu gördüm. Bu görüntü ile gülmeye başladım.

"Çok biliyorsan sen yap" diyerek omuz silkmiştim. Oda gülmeye devam etti.

Yanıma geldi ve omzuma öpücük bırakıp "günaydın papatyam" demişti, çok düşünmüştüm değişen tavırlarını ama benim tanıdığım Umut buydu.

O adamın ona zorla bişeyler yaptırdığını düşünüyordum ve Umutun gözlerine bakınca bunu anlamaya başlamıştım.

İçten bir gülümseme ile "günaydın mavişim" söylediğim hitap ile yüzünde uzun zaman sonra gördüğüm gerçek gülümsemesi vardı.

"Mihre canım kardeşim, diğer yarım. Çok teşekkür ederim. Benden vazgeçmediğin için. Tekrar bana şans verdiğin için." Bana doğru gelmiş ve sarılmıştık.

Ne yaparsa yapsın ondan kopamazdım. Yaptıklarını , dediklerini unutmazdım ama onu da bu çukurda yalnız bırakmazdım. Zamana bırakacaktım, benim için çabaladığını görmek istiyordum.

Kahvaltıda bana yardım etmiş sonra da sohbet ederek kahvaltımızı yapmıştık. Aklımdaki soruyu ona sormam lazımdı "sen onun Suzan ile münasebetini biliyor muydun?" Sıkınıtlı bir soluk alıp verdi.

Annemin gözlerine benzeyen mavi gözlerini yeşillerime değdirdi. "Hayır bilmiyordum, geçen gün yemek getirmişti, ama o zaman ben varım diye birşey konuşmadılar galiba."

Geçen gördüğüm yemekleri demek o yapmıştı. Canım sıkılmıştı, annemden başka bir kadını evde görmek beni yıkmıştı. Umutun da bunu düşündüğünü görebiliyorum o da memnun değildi.