İlk Aşk / Gerçek Aile Serisi 1

14. Rüya

İyi okumalar..

Medya:

Bol aksiyonlu ve uzun bir bölüm ile karşınızdayım.

Satır arası yorumlarınızı bekliyorum.

Lütfen hayalet okuyucu olmayın.

****

Rüya

Ölüm..

Hayatın yaşadığın en büyük kayıp. Birini hiç dinmeyen biz özlemle özlemek. Zamanla yokluğuna alışmak ama içinde hep bir yerlerde onunla var olmak.

Bu acıyı annemi kaybettiğimde yaşamıştım. Yıllardır anneme olan özlemim vardı içimde. Şimdi bu özlem Barlas içinde mi olacaktı?

Ne demişti Alev vuruldu demişti. Yalan söylüyordu. Olamazdı. Olmasındı. Ne yapacaktım şimdi ben. Bensiz ölmüştü.

Onu son kez göremedim. Sarılamadım. Allahım bana yardım et. Ona birşey olmasın yalvarırım.

"Hayır hayır yalan söylüyorsun." Kafamı sağa sola sallayarak kendimi ondan uzaklaştırdım.

Kendimi boşukta gibi hissediyordum. Büyük bir çığlık kaçtı dudaklarımın arasından. "Yalan dimi, ölmedi Barlas ölemez. Rüya gördüm ben Perimiz vardı. Kızımız vardı. Ölemez." Diye bağırmaya etrafı dağıtmaya başladım.

"Sakin ol Mihre, ölmedi Barlas." Alevin dediklerini duyuyordum ama anlamıyordum. Hala ölemez diyerek bağırıyordum. "Hayır hayır olmaz olamaz." Yatağın üstündeki çarşafları yere atmaya başlamıştım.

Masayı yere fırlatmış. Sandalyeyi kaldırıp duvara atmıştım. Alev beni omuzlarımdan yakalayıp sarsmaya başladı. Oda da yankılan tenin tene çarpma sesi ile kafam yana düşmüştü. Alev bana tokat atmıştı. Transtan çıkmış gibi kendime gelmiştim. "Mihre özür dilerim ama beni dinlemek zorundasın. Merak etme sadece kolunu sıyırmış. İyimiş şimdi." Bana telaşlı bakıyordu.

"Doğru söylüyorsun dimi Alev?" Gözlerimden yaşlar akmaya devam ediyordu. Çaresizce ona bakıyordum. İki çift lafına ihtiyacım vardı.

"Gerçekten Mihre, hatta Cihan ölmediği için çok sinirli." Derin bir nefes alıp verdim.  Ölmemişti. Gözlerimden yaşlar kendiliğinden akmaya devam ediyordu.

Kendimi duvara yaslayarak aşağıya doğru kayıp, ayaklarımı kendime çektim. Yüzümü bacaklarımın üzerine koydum ve ağlamaya devam ettim. Yorulmuştum. Kalbim, beynim durmuştu.

Uzun bir süre sonra ağlamalarım iç çekişlere döndü. Ailem beni arıyorken burada böyle olmak istemiyordum.

"Ne yapacağız Alev. Aşağıda gerçekten evlenecekmişim gibi bir hazırlık var. Bahçeyi süslüyorlar." Ağlamam daha da şiddetlenmişti.

Telaşlı ve sıkıntılı bir nefes alıp verdi. "Biliyorum, birazdan kuaför gelecek. Ben onlara bir kaç gün önce ulaştım ve telefon getirmelerini söyledim. Beni dinlerler mi bilmiyorum? Şansımı denemek istedim." Ona kafamı salladım ve ayağa kalkıp banyoya girip elimi yüzümü yıkadım.

Ruh gibiydim Barlasın öldüğünü düşünmek beni yıkmıştı. Buradan kurtulmak için son çarem Aleve güvenmekti. Artık onunda korktuğunu görebiliyordum. Son günlerde kollarında ve boynunda morluklar vardı. Cihanın yaptığına çok emindim.

Alev ile son kez konuşmuş ve etrafı toparlamıştık.  Dikkat çekmemekmiçin aşağıya inmişti.

Yatakta uzanır halde yaşadıklarımı düşünmeye başladım. Ailemi, Barlası, Umutu hepsini çok özlemiştim. Şimdi ne yapıyorlardı acaba?