İlk Aşk / Gerçek Aile Serisi 1

44. Mucize

İyi okumalar.

Bölüm yayınlayıp yayınlamama konusunda çok düşündüm ve yayınlama kararı aldım. Başka bir uygulamadan sıfırdan başlamak istemiyorum ve buradan bölümleri sık olmasa da atacağım.

Bazı kişiler VPN ile giriyorlar, bazı kişilerin ise düzgün neler olduğunu ben de tam anlayamadım ama sizi de mahrum bırakmak buradan ayrı kalmak istemedim.

****

Algılarım kapanmış gibiydi. Karşımdaki polisin dediklerini beynimde anlamdırmaya çalışıyordum. Böyle bir şey olabilir miydi? Sevdiğim adam katil olabilir miydi?

Bir anda gelen baş dönmesi ile düşecek gibi oldum. Yanımda olan Miraçın koluna tuttundum. Telaşla bana baktı. "İyi misin?" Sesini diğerleri de duydu. "Ne oldu?"diyen Barlas'a, "tansiyonum düştü galiba," dememle polislere döndü.

"Beş dakika bekler misiniz? Geleceğim," dedi polisler önce birbirlerini bakıp, kafa salladılar. Barlas koluma girdi ve merdivenlerin başındaki mutfaktan içeriye soktu. Kimseden şaşkınlıktan ses çıkmamıştı.

Mutfaktaki Halime teyzeye, "ayran var mı?"diye sorunca şaşkınlıkla ona baktım. "Var oğlum akşam için yapmıştım,"diyen Halime teyze buzdolabına ilerleyip, ayranı aldı ve bir bardağa koydu. Bardağı getirip, Barlas'a uzattı. "Sağol Halime teyze," dedi ve aldı.

"İç hadi güzelim," bardağı bana uzatması ile kaşlarımı çattım. "Anlamadım?" Bana göre oldukça rahattı tavırları. Ne yaptığını anlamaya çalışıyordum.

"Tansiyonun düşmedi mi? İç hadi, şimdi peşimden geleceksin, kendine bakmayacaksın."

"Sence sorun bu mu şu an?"

"Diğerlerini bilmem ama benim sorunum, başı dönen karım,"demesiyle sinirle bardağı alıp, bir kerede içtim.

"Oldu mu?"

"Afiyet olsun güzelim," yanıma gelip, parmağı ile dudaklarımın kenarını sildi. "Dışarda polisler, seni katil zanlısı sanıyorlar sen burada ne yapıyorsun?"

"Katil olduğuma inanıyor musun?" Sakince sorduğu soruya anında cevap verdim. "Hayır," dememle zafer gülümsemesi dudaklarına yayıldı. "Güzel, o zaman bir sorun yok," dedi ve şakağımı öptü.

Arkasını dönüp, mutfaktan çıktı. Arkasından bir kaç saniye bakıp, bende ilerledim. Polislerin yanına gidince, polisler ellerine kelepçe takıyordu. Bu sırada bile rahattı. Bakışları omuzlarının üzerinden bendeydi.

"Hadi bizde gidelim," diyen Toprak abimi onaylayıp, arabaya ilerledim. Hepsi oldukça sakindi ve bir şeyler bildiklerini anlıyordum. Barlas arabaya binerken omzunun üzerinden baktı, güldü ve kimseyi umursamadan göz kırpıp, arabaya geçti.

Abim belimden tutup arabaya yönlendirince ben de geçtim. Ateş abim, Toprak abim ve Devran abi ile birlikte minibüs tarzındaki arabaya bindik. Üçünün yüzüne bakıyordum ve sakindiler. "Siz neler olduğunu biliyor gibisiniz!" Konuşmam ile Devran abi kafasını salladı.

"Dünya bir pislikten kurtuldu." Sinirle ona döndüm. "Kocamın başı belaya girdi. Ne yaptınız, nasıl yaptınız bilmiyorum ama böyle olmamalıydı," sitemimle kafasını salladı.

"Haklısın ama Barlas suçlu değil bunu sende biliyorsun."

"Olmadığını biliyorum, bunu bekliyor gibiydi."

"Kötü bir şey olmayacak merak etme," diyen Toprak abime sadece kafamı salladım. "Karısına takan biri ile konuşmaya gidip, öldürmesi normal olmaz mıydı Mihre?"rahatça konuşan Devran abi'ye sinirle baktım.