Gerçek aile/ ilk aşk hikayesi
Kitaplar birbiri ile bağlantılı değildir.
Çok fazla klişe olmayan gerçek aile ve aşk hikayesi arıyorsan doğru yerdesin.
İnsan hiç konuşmadığı birini özler miydi?
İnsan adından başka birşey bilmediği birinin konuşmasın...
Bölümde 200 oy ve 150 yorum sınırı vardır. Sınırı geçildiği zaman bölüm gelecektir. Yorumlarınızı gerçekten çok seviyorum ve beğeniyorum. Hepsini okumaya çalışıyorum, beni motive eden ve tekrar bölüm yazmamı sağlayan bunlar lütfen isteğimi kırmayın.
Duyurular ve alıntılardan haberdar olmak için beni İnstagramdan takip etmeyi unutmayın. Hayaliyazar000 hesabıma sizi de bekliyorum.
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kavuşmak
Ateş Kandemir,
Umut. İçimdeki umut hiç bir zaman bitmemişti. Çok acı çekmiştim, kahrolmuştum ama içimden hep bir gün bunlar geçecek ve mutlu olacaksın derdim.
Hayatımda sadece üç tane kadın olmuştu. Biri annemdi canımdı. Bizi kadınlara nasıl davranmamız konusunda hassas büyütmüştü. Küçük yaşımda aşka tutulmuştum ve annem hata yapmamam için beni uyarmıştı. Her şeyi açıkca anlatmıştı. Zeynebi öyle sevmiştim. İrademe, nefsime sahip çıkarak sevmiştim. Karşılığı ise büyük bir hiçti. Kocaman bir hiç.
En değerlimle vurmuştu beni Zeynep. Mihrenin benim için anlamını çok iyi biliyordu. Mezarına uğramadan günlerimin geçmediğini çok iyi biliyordu. Onu bulduğumuzda ne kadar sevindiğimi ve yeniden hayata döndüğümü çok iyi biliyordu ya da ben bildiğini sanıyordum. Sanırım en çok koyan da buydu, sanmak. Beni aslında hiç anlamamış.
Ayrıldıktan dört ay sonra yavaş yavaş iyileşmeye başlarken bir gece Toprak abimin eksilerini, artılarını düşün. Sana neler kattığını, neler eksilttiğini, neleri feda ettiğini, onun senin için nelerden vazgeçtiğini düşün demişti. Düşünmüştüm.
Basketbol oynamayı severdim kıskanıyor diye vazgeçmiştim.
Barlas ile arama duvarlar eklemiştim. O seviyor diyerek her yaz deniz olan yerlere tatil gitmiştik. Ben denizi sevmezdim bile. O seviyor diyerek sushi yemeye giderdik ben nefret ederdim ama onun için yerdim.
Bir kere bile benimle maç izlemeye gelmemişti. En büyük hayalimin o olduğunu bile bile. Yemek yapmayı seviyordum ve onunla mutfakta vakit geçirmek istediğimi söylediğim her zaman bahaneler yaratmıştı.
Kavramam çok uzun sürmüştü, Zeynep beni sevmemişti. Ben onun için sadece alışkanlıktım. Bunu anladıktan sonra artık daha iyi hissetmeye, vicdan azabından kurtulmaya başlamıştım. İçime amansız bir rahatlama gelmişti.
Ben bu ilişki de üstüme düşen bütün sorumlulukları yerine getirmiştim.
Aradan iki sene geçmişti ve herkes ona üzüldüğümü düşünüyordu, aksine artık üzülmüyordum hatta unutmuştum. Geçmişimdi ama içimde sanki hiç yaşamamış gibi hissediyordum. Yaşananlara saygısızlık edemezdim, iyi kötü bir zaman geçirmiştik, tek saygım yaşananlaraydı.
