İlk Aşk / Gerçek Aile Serisi 1

21. Yalan Haber

İyi okumalar.

Medya: Miraç Kandemir

Bu bölüm biraz duygusal bir bölüm oldu. İç hesaplaşmalar ile içimizdekilerin dışa yansımasını anlattım biraz. Umarım beğenirsiniz.

Ayrıca minik bir süpriz var. Okuyunca yorumlarınızı bekliyorum.

Satır arası yorum ve beğenilerinizi bekliyorum.

********

Yalan Haber

Bu hayatta herkesin bir imtihanı vardı. Benim en büyük imtihanım o adamdı. Çocukluğumdan bana kalan tek şey o canavarın beni yiyip bitirmesiydi. Önce döverek vücudumu bitirmişti, büyüdükçe hakaret ederek ruhumu öldürmüştü. Çok küçük yaşta anlamıştım biri sizi baştan sevmiyorsa sonra da sevemezdi. Suçlu olan siz değilsiniz, aslında bakarsan suçlu da yoktur. Birini zorla da sevemezsiniz.

Abim ise kendine göre doğru ve güzel sevmişti ama karşılığı koca bir hiç olmuştu. Onun imtihanı da buydu. Dün akşam onu annesinin kucağında ağlayan küçük bir çocuk gibi göğsümde uyutmuştum. Çok ağlamıştı. Benden defalarca özür diledi. Abim dün akşam biten ilşkisine değil ben üzüldüğüm için ağladı, Zeynep için değil boşa geçen yıllarına ağladı. Şimdi elinde koca bir kalp kırıklığı ile yapayalnız kalmıştı.

Ellerim hala saçlarındaydı. Benim ona bolca merhametim , şefkatim vardı. Dün akşam anlattıkları ile abimi daha iyi tanımıştım. Miraç bir keresinde bana, biz senin mezarına haftada bir giderken abim hergün eve gelmeden uğrardı, demişti. Toprak abim acısını içinde yaşıyordu ama Ateş abim bunu net gösteriyordu. Ona kıyamıyordum. Şu an kollarımdaki adama kıyamıyordum.

Gece o kadar sesli ağlamıştı ki, Toprak abim yanımıza gelmişti. Onunla odalarımız karşılıklıydı. Onunda canı yanmıştı öyle görünce.

"Bazen korumak istersin ama koruyamazsın Mihre, ben onu çok korumak istedim. Anlattım, gösterdim ama fark ettim ki bizim aramız açılıyordu. Vazgeçtim. Kendi görsün istedim. Keşke böyle görmeseydi ama her şerde bir hayır vardır. Biz yanında olacağız atlacak, bırak biriktirdiklerini atsın, ağlasın. Sabah daha iyi olacak." Beni teselli edip gitmişti. Bütün gece abim için dua etmiştim. Yavaşça kulağına yaklaştım ve geceden beri aklımda olan şarkıyı mırıldandım.

Ne yalnızlık ne de yalan
Üzmesin seni
Doğarken ağladı insan
Bu son olsun, bu son
Doğarken ağladı insan
Bu son olsun, bu son

Ne zaman uykuya dalmıştım hatırlamıyorum, en son abime şarkı mırıldanıyordum. O kadar uykusuzdum ki gözlerimi açamıyordum. Gözüm kapalı elimi yana attığımda abimin bedenini hissetim. Galiba çok sert vurmuştum kısık bir inleme sesi geldi.

"Yavaş kızım sabah sabah ne yapıyorsun?" Gözlerimi açtım ve ona doğru döndüm. Aslında utanmıştım ama üste çıkmak için, "sana da günaydın abicim." Abim gülerek kafasını salladı. "Günaydın minik kedi." Yanağımı öpüp çekildi.

Gözleri kızarıktı. Mavilikleri solmuştu. "Bakma bana öyle, iyiyim dün akşam küçük kızım bana iyi geldi."

"Küçük kızın ne zaman istersen yanında abi." Beni kendine çekti saçlarımı öptü.

"Hadi kalkalım kahvaltıya inelim." Onu onaylamış ve abim odadan çıkmıştı. Bende banyoya geçmiş ve hazırlanmıştım.