Dzięcioły Orglasii (krótsze fragmenty)

Rozdział 6 - Pierwsze kroki przez próg cz.5

***

Chociaż temperatura na zewnątrz nie sięgała jeszcze tak nisko, jak zimą, to chłodny wiatr stopniowo wzbudzał w Tristanie coraz silniejsze dreszcze. Wiszące w przedpokoju peleryny były prawie na wyciągnięcie ręki, ale zapatrzony pełnym nadziei wzrokiem w ulice miasta chłopak nie chciał odstępować od okna nawet na ułamek sekundy.

Nagle z zakrętu wyłoniło się dwóch mężczyzn odzianych w białe zbroje z charakterystycznymi, zielonymi wzorami. Twarz Tristana rozpromienił uśmiech.

– Straż! – krzyknął w ich stronę, intensywnie machając ręką.

Dwóch Żółwi przerwało rozmowę, by spojrzeć w kierunku źródła głosu. Tristan wychylał się niebezpiecznie z okna, klęcząc na wewnętrznym parapecie. Przerażeni wizją wypadnięcia młodego człowieka na ulicę, co momentalnie prowadziłoby do pojawienia się Monumm, pośpieszyli w jego kierunku z wściekłymi wyrazami twarzy.

– Zwariowałeś, szczeniaku?! – krzyknął jeden z nich, gdy dobiegali do domu sierot. Szary wąs i liczne zmarszczki sugerowały, że jest strażnikiem z wieloletnim doświadczeniem, a jego starczy, karcący głos wzdrygnął Tristanem, który dopiero w tym momencie uświadomił sobie, jak mało dzieliło go od upadku na bruk.

Poruszył się gwałtownie, żeby wsunąć się z powrotem do środka, ale zmrożone lodowatym wiatrem kończyny na moment odmówiły mu posłuszeństwa. Poczuł, jak stopniowo przechyla się w stronę ulicy. Machnął panicznie rękami, próbując złapać równowagę. Czuł, jak bezwładne ciało zaczęło opadać, jakby w zwolnionym tempie. Zamknął oczy i instynktownie wyciągnął przed siebie ręce, żeby nie uszkodzić twarzy.

Nagle poczuł, jak czyjeś silne ramiona podpierają go w ostatnim momencie. Drugi ze strażników, znacznie młodszy, o szerokich barkach i muskulaturze widocznej nawet w Żółwim uzbrojeniu pociągnął go do siebie, pozwalając, by stanął nogami bezpiecznie na ziemi.

– Dzięki – bąknął Tristan. – I przepraszam.

Starszy mężczyzna pokręcił zrezygnowany głową. Dopiero teraz chłopak rozpoznał znajomą twarz.

– Pan był pierwszym mentorem Bena! – powiedział zaskoczony.

Żółw zdziwiony nagłą wzmianką imienia swojego byłego ucznia spojrzał najpierw na Tristana, potem na dom sierot.

– Owszem – przyznał po chwili już dużo spokojniejszy. – Z kim mam przyjemność?

– Tristan. – Chłopak ukłonił się grzecznie. – Jestem przyjacielem Bena, mieszkamy razem.

– No proszę. – Mężczyzna uśmiechnął się serdecznie. – Miło cię poznać. Ben pewnie w pracy? Odkąd dostał awans do straży ratusza, już się zupełnie nie widujemy.

– Tak – potwierdził. – Wszyscy w pracy, a ja zostałem sam. Muszę pilnie udać się do miejsca, gdzie polują Dzięcioły!

Żółwie spojrzały na chłopaka ze zdziwieniem.

– Dzięcioły? – zapytał młodszy. – Czemu?

Tristan zmieszał się. Miał przeczucie, że jeśli opowie historię o tajemniczej wiadomości od bezdomnego samotnika, to strażnicy wezmą go za wariata i odmówią mu pomocy. Nie mógł też oskarżyć Dzięciołów o żadne niecne zamiary.

– Moi przyjaciele pojechali z nimi na wstępną rekrutację, a ja mam im do przekazania niezwykle ważną i pilną wiadomości – oznajmił i pogratulował sobie w duchu za jednoczesne podanie wiarygodnego powodu i nieokłamanie pracowników miasta.

– Rekrutację? – zdziwił się starszy z Żółwi. – Nigdy nie słyszałem, żeby Dzięcioły robiły jakiś egzamin wstępny w terenie za dnia.

Tristana przeszedł dreszcz.

– W takim razie tym bardziej muszę się tam udać! Czy mógłbym prosić o eskortę?

– Tam, czyli gdzie? – zapytał mężczyzna.

Chłopak otworzył usta, po czym od razu je zamknął. Nie miał pojęcia, gdzie pojechali.

– Nie wiesz, co? – wtrącił się młodszy strażnik z lekkim rozbawieniem.

– Patrick! – zganił go starzec. – Widzisz, że chłopak jest roztrzęsiony. Daj mu spokój.

– Przepraszam, Prex.

Tristan zignorował ich wymianę. W jego głowie panował chaos. Próbował znaleźć jakiekolwiek rozwiązanie. Potrzebował kogoś, kto może mieć taką wiedzę albo chociaż osobę, która pomoże mu szukać.

– Słuchaj, synu. – Stary Żółw wyrwał Tristana z przemyśleń. – Nawet jeśli byś wiedział, gdzie są Dzięcioły, to nie możemy zaprowadzić cię dalej niż pod same mury miasta. Takie są zasady. Bardzo mi przykro. Możemy pójść do Centrum Posłańców i wysłać w twoim imieniu parę Ważek do tych twoich przyjaciół gdziekolwiek są. Pasuje?

Chłopak myślał przez chwilę.

– Poczekajcie, zamknę dom.

– Ubierz się w coś! – rzucił za nim strażnik, gdy Tristan wbiegł do mieszkania. – I zamknij okno!

Po chwili odziany w pelerynę stanął przed dwojgiem Żółwi z determinacją w oczach.

– I jak? Dokąd? – zapytał kąśliwie Patrick.

– Sklep pana Sparrowa.

Strażnicy spojrzeli na siebie zaskoczeni, ale zdecydowany ton Tristana nie pozostawiał miejsca na dyskusję. Przytaknęli posłusznie, po czym ruszyli energicznym krokiem do wyznaczonego celu.