Aden(Ara Verildi)

22.Bölüm

İlk kez bölüm şarkısı koydum belki uyumlu olmayabilir ama yazarken de sürekli dinledim ve koymak istedim:)

~~~~~~

Eve geldiğimizde yemek masası nerdeyse hazırdı. Abimler dışında diğer aile üyelerinin de ayrıldığımızı bilmesi gerekiyordu. Odama çıkıp çantamı boşalttım. İçinden çıkanları da yerlerine koyup tekrar aşağı indim.

Mutfağa girdiğimde çoğunun çoktan masada olduğunu gördüm. Genelde dedem gelmeden yemeğe başlayamazdık. Yerime geçip oturduğum sırada masada eksik olanlar da gelmişti. En son dedem de bize katılınca artık kendimi söylemek için hazır hissediyordum.

"Dede izninle yemekten önce söylemem gereken birşey var. Bu konu hakkında fikriniz olmadan üstüme gelmemeniz için anlatmaya karar verdim."

"Tabi seni dinliyoruz."

"Kızım bir sorun yok dimi."

"Önemli birşey değil. Sadece..."

Kendimi hazır hissetmeme rağmen söylerken zorlanmıştım.

"Uraz ile ayrıldık."

Kafamı kaldırdığımda herkesin bana baktığını gördüm çoğu hüzünle bakıyordu.

"Neden? Çok iyi anlaşıyordunuz?"

"Başkasını seviyormuş. Yolda gördüğü bir kıza aşık olmuş."

"O ne saçma bahane öyle. Başka bir sebebi varsa söylemeliydi. Ben şimdi konuşurum onunla."

"Dede ben sana sonra detaylı anlatırım. Şimdi fevri davranma. Daha fazla bu konuyu da konuşmanın bir anlamı yok."

"Doğru dedin Pamir. Yemekten sonra yanıma bir gel ama. Afiyet olsun."

Pamir abim dedemi sakinleştirip beni daha da bu konunun içinde kalmaktan kurtarmıştı. Kimse daha fazla üstünde durmadan yemeye başladı.

~~~

Yemek bittikten sonra yine salonda toplanmıştık. Bugün kafamı dağıtmak için çok uğraşıyorlardı. Evde buldukları bütün oyunları getirmişlerdi resmen. Aras abinin, Demirin ve Doğuş abinin de sonunda yüzünü görebilmiştim. Geldiğimizden beri burdaki arkadaşlarında kalıp hasret gidermişlerdi. Yemekten hemen sonra gelmişlerdi onlar da. Toprak ise yine yapıcağını yapmış olan herşeyi anlatmıştı. Bu çocuk cidden çenesini tutamıyordu.

"Güzellik sende gelsene oyuna."

"Ben gelirsem kimse kazanamaz siz devam edin Demir."

Ne kadar alaylı söylemeye çalışsam da sesim çok durgun ve üzgün çıkmıştı. Hani sabah birşeyler demiştim ya böyle birşey için ağlamam diye. Unutun onu. Bana kafası sonradan geliyordu.

"Senin yine yüzün düştü ama?"

"Gençler siz devam edin ben biraz bu küçük fare ile takılıcam."

"Aras, kardeşimden uzak dur."

"Tamam oğlum yemem kardeşini."

"Ben sana güvenmiyorum ben de sizinle durucam."

"Ohoo beni tek bıraktınız şimdi de. Bende geliyorum."

"Küçük fare? Odana gidelim mi burası konuşmak için pek uygun sayılmaz."

"Gidelim Aras abi."

Tam kalkarken tutup beni kucağına aldı. İyi alışmıştım kucakta gezmeye bende. Ya bayılınca ya da yarı baygınken ordan oraya taşıyıp durmuşlardı.