Aden(Ara Verildi)

32.Bölüm

Her yerim ağrı içindeydi. Kolumu hareket ettirecek halde bile değildim. Gözlerimi zar zor da olsa açıp etrafıma baktım. Odanın dekorasyonu benim kendi odama benziyordu. Acaba gördüklerim rüya olabilir miydi? 

Bu fikri aklımdan hemen çıkardım çünkü camdan dışarıyı gördüğümde kesinlikle kendi evimde olmadığımı anladım. Ben ormanlarda tek kalmaktan korkardım, o yüzden bu korkuyu yenmek amaçlı ormanın yanındaydı evim. Şuan olduğum ev ise denize bakıyordu. Fazla yakın değildi ama yinede görüyordum. Güneş batmak üzereydi ve camdaki o görüntü çok hoş duruyordu. Dönüp ağrıyan yerlerime baktım. Kolumda yine serum vardı. Üstümdeki kıyafetler de değiştirilmiş ve daha ince birşeyler giydirilmişti. Kimin giydirdiğini düşünmem gerekirdi ama kimseyi tanımıyordum illa kadın çalışan vardır dimi? Odanın kapısı açıldığında kimin geldiğine bakmak için oraya döndüm. Atlas abi gelmişti. Uyandığımı görünce yüzü gülmeye başladı. Sanki yapan o değilmiş gibi...

"Uyanmana sevindim. Ağrın var mı?"

"Sanki çok umurundaymış gibi sorma. Beni vuran sensin hatırlatırım."

"Bu zamana kadar yaşattığım herşey için üzgünüm. Beni asla affetmezsin biliyorum ama denesen?"

"Şaka mı yapıyorsun?"

"Ben ciddiyim. Bu mafya işleri beni de değiştirdi, beni anlaman lazım lütfen. Sen gerçek ailen gittikten sonra düşmanlarımız arttı. Hayatımız tehlikede olduğu için herkes ile iletişimi kesip gitmemiz gerekti."

"Daha sonra ulaşabilirdin böyle birşey yaşanmadan ama."

"Seni bulduğumda tamamen değişmiştin. Etrafta buz gibi geziyordun, karşına çıkarsam beni birdaha görmek istemezsin diye düşünüp vazgeçtim. Kendi öz kardeşlerini bile görmezden gelen beni hiç istemez dedim kendi kendime."

Beni bulduğunda böyle mi düşünmüştü? Onu çok özlemiştim gerçekten. Karşıma çıkmasını isterdim ama cidden o zaman öyleydim ve onu daha çok kırabilirdim. Yine de bana yaptıklarını hemen affedemezdim. Beni vurarak kaçırması normal bir abi kardeş ilişkisi miydi?

"Beni vurdun farkında mısın?"

"Özür diledim. Bir özür ile geçmez biliyorum ama lütfen en azından eskisi gibi olmaya çalışalım. Ben eski neşeli kardeşimi çok özledim."

Gözleri dolmuştu. Ben hala beni vurup ailemden kaçırmasında kalmıştım ama bu hali beni de üzüyordu. Ona bir şans vermeye çalışsam çok mu aptal olurdum? Bence olmazdım. Sonuçta birlikte büyüdüğüm abimdi o benim. Beni asla yalnız bırakmayıp her zaman yanımda olan abim. İkimizde birbirimizin korkularını, en derin düşüncelerini bilirdik. İkimizde olgunlaşmıştık, büyümüştük. Artık çocuk gibi davranmanın da bir anlamı yoktu. En azından şans verilmeyi hakediyordu.

"Bende seni özledim abi. Ama cidden bu hale gelmemi sağladığın için de kırgınım."

"Birdaha olmayacak. Söz veriyorum sana."

Uzanıp sarıldı. Omzumdaki ve karnımdaki yaralara dikkat etmeye çalışıyordu. Saçımı koklayıp öptükten sonra yatağın yanındaki koltuğa oturdu.

"Babaannen ve diğerleri iyi. Sadece senin gözünü korkutmak istemiştim."

"Başardın da. Ama benim merak ettiğim şeyler biraz farklı. Mesela nerdeyiz? Beni niye kaçırdın?"

"İspanya'da, Madrid'deyiz. Kaçırma olayına gelirsek de şöyleki birkaç birşey öğrendim. Deden'in yerini alıcağını ögrenenler olmuş. Bu bilgi genelde o kişi başa geçmeden bilinmez o yüzden erken öğrenmeleri seni direk savunmasız bir hedef yaptı."