Aşk İkilemi -Aşk Serisi 1-

37. BÖLÜM-PART 1-

Bu bölüm gribin ağır koşulları altında yazılmıştır. Herkes kendine çok dikkat etsin bir hastalık ki deviriyor insanı yerden kalkamıyorsunuz. Bu bölümde de bir hastamız var bakalım hangi şanslı karakter?

Bölüm Şarkıları
Ferah Zeydan-Yanlışız Senle
Aşkın Nur Yengi- Karanfil

***

Bayram namazı sonrasında Fatih, babası ve sabaha karşı Ankara'dan gelen kardeşi eve geldiğinde Berrak çoktan hazırlanmıştı. Onların aile geleneklerinde önce ev ahalisi kendi arasında bayramlaşırdı. 

Bayram için koyu mor çiçekleri olan krem rengi bir elbise ve krem rengi hasır tabanlı topuklu ayakkabılar seçmişti. Saçını düzleştirmeyi tercih etmişti ve arkasında sıkı bir at kuyruğu yapmıştı.

"Hayırlı bayramlar babacığım." diyerek babasının elini öptü. Sonra da annesini, anne babası da kardeşi ve Fatihle bayramlaştılar. Berrak kendisinden beklenen rolün farkında olarak yüzünde sahte bir gülümsemeyle kocasıyla da bayramlaştı. 
"Siz de hazırsınız madem çıkalım. Akif sen nişan koçunu hazırladın mı oğlum?" Kardeşi başını salladı. Berrak şaşkındı ama.
"Siz bayramdan sonra nişanlanmayacak mıydınız ne koçu be?" Akif ablasına döndü.
"Annem söylemedi mi sana? Bayram sonrası hemen okula dönmemiz gerektiğinden bayramın üçüncü gününde kız isteme ve nişanımız. Hem sen de buradasın." dedikten sonra göz ucuyla ablasına baktı.
"Yani siz... Pek mutlu görünüyorsunuz maşallah insanı evliliğe heveslendirecek bir çiftsiniz." Berrak yutkundu. Dışarıya oyunlarının pek de yansımadığını görmek sinir bozucuydu. İyi bir oyuncu olmadığını ve yalan söyleyemediğini kabul etmek o an işine gelmiyordu.
"Hamdüsenalar olsun canım kardeşim gayet iyiyiz darısı başına. Neyse babacığım hadi çıkalım." dediğinde çıktılar. Akif babasının arabasının anahtarını kapmıştı. Berrak yüzüne sahte bir gülümseme takınarak Fatih'in arabasına geçti.
"Hadi ben iyi bir yalancı sayılmam, tiyatrodan uzak kaldım kalalı oyunculuğum da geriledi. Senin gibi bir profesyonel yalancı nasıl oluyor da bu işi kotaramıyor anlamıyorum." Berrak'ın arabada sinirli bile değil sanki normal bir şey söylüyormuş gibi sakin ve dümdüz söylediği bu kelimeler Fatih'in artık kalbine tamamen ağır geliyordu. Gözünü yoldan ayırmadı, kaza yapmak istemiyordu ama artık susacak gücü de yoktu.

"Mutsuzum çünkü Berrak mutsuzum. Anladın mı? Canım yanıyor. Sevdiğim kadınla evliyim ama bu evlilik koca bir yalandan ibaret. Seni görmeme bile izin vermiyorsun, sesini sadece canımı yakmak istediğinde duyuyorum. Elimi uzatsam tutabileceğim kadar yakınımdasın ama uzatamıyorum aramıza öyle bir duvar ördün ki her seferinde o duvara çarpıyorum. Mutsuzluğun gerçekten ne olduğunu öğrendim ben o yüzden de etrafa gülücükler saçarak sahte mutlu rolü yapamıyorum." Berrak alaycı bir gülümseme takındı.

"Ben bir duvar ördüysem o tuğlaları bana sen verdin. Şimdi yalandan ağlayıp sızlanma. Ne sevdiğin kadın sözüne inanıyorum ne de mutsuz olduğuna. Aksine sevinmelisin amacına ulaştın öyle veya böyle bu evliliği yaptık annen de iyi olacak en iyisi de benden kurtulmak için beni kırmana gerek kalmayacak birbirimizin hayatından bir daha girmemek üzere en doğru zamanda çıkacağız."

Fatih cevap vermeden öndeki arabayı takip etmeye devam etti. Birkaç dakika sonra iki araba da durduğunda Berrak derin bir nefes alıp vermişti.
"Mutluluk ya da mutsuzluk değil şu an göstermemiz gereken tek şey yaptığımız anlaşma. En azından ailemin yanında bir şekilde bu yalana kendini ve onları inandır başaramayacağın bir şey değil." Berrak arabadan indikten sonra Fatih de inip kızın yanında durdu.
"Vazgeçmeyeceğim Berrak sen yeniden bana inanana kadar, seni sevdiğime inanana kadar vazgeçmeyeceğim bunu da bil." Berrak gözünü devirdikten sonra kendisine uzatılan kola girdi ve bahçeden içeri yöneldi. Merdivenleri çıkarken bir an için gözüne burada geçirdiği çocukluk ve ilk gençlik yılları gelmişti. Birinci kattaki dairenin önüne geldiklerinde ayakkabılarla doluydu kapının önü. Zili çaldıklarında kapıyı Berrak'ın baba tarafındaki biricik kız kuzeni açmıştı. Berrak bu kez gerçekten gülümseyerek çoktan boyuna erişmiş olan kıza sarıldı.