හඹායමි ඔබව (SINHALA BL)

නවවන පරිච්ඡේදය

ඊලග දවසත් සාමාන්‍ය විදිහටම ගෙවුනා. දෙනූ උදේම ඇහැරලා, උයලා, ඔක්කොම ලෑස්ති කරලා වැඩට ගියා. මං ඉතින් කාල බීල පොතක් පතක් බලාගෙන හිටියා. මොන කරුමයක්ද මන්දා මට දවල්ට පාඩම් කරන්න බෑ. පට්ට කම්මැලි කමක් එන්නෙ. නිදිමතයි ඉන්න බෑ. යකෝ රෑටවත් නැති නිදිමතක්නෙ දවල්ට එන්නෙ. මොන හුයන්නක්ද මන්දා.

මට අදත් හවස දෙනූව ගන්න යන්න හිතෙනවා. ඒත් ඊයෙ සිද්දියත් එක්ක මට බෑ කියල හිතුන. ඒනිසා කම්මැලිකමේ ගේ වටේ ඇවිද ඇවිද හිටියා. අහසත් කලුකරලා. වහීවත්ද මන්දා. දෙනූ කුඩයක් අරන් යන්නැති නේද. සැක්. මට කුඩයක් අරන් යන්නත් හිතෙනවා. ඒත් දෙනූ මං වගේ නෙවෙයිනෙ. හැමදෙයක් ගැන ම හිතන කෙනෙක්. ඒනිසා කුඩයක් නොගෙනිහින් ඉන්න විදිහක් නෑ.

ගෙයි එහෙටයි මෙහෙටයි ඇවිදලා කකුල් දෙකත් රිදෙනවා. මේක හරියන්නෙ නෑ. ඕන ලබ්බක් වෙන්න කියලා මං කුඩේකුත් අරන් එළියට බැස්සා. වෙලාවටම බස් එක්කුත් අහුවුන හින්දා විනාඩි 15න් මං එයාගෙ කම්පනි එක ඉස්සරහ. තව පැය භාගයක් විතර යද්දි ඕෆ් වෙන්න ඕනි.

..................................................................
දැං පැයකුත් ගියා. මං හිතන්නෙ ඕෆ් උනු හැමෝම එළියට ආවා. ඒත් දෙනූ නෑ. එයාට රෑ වැඩ නම් මට කියනවනෙ. බැරිම තැන මං කෝල් එක්කුත් ගත්තා. රින්ග් වුනාට නෝ අන්සරින්ග්. මට ළාවට බයත් හිතෙනව ඊයෙ වුනු දේත් එක්ක. එයාට කරදරයක්වත්ද... ඒත් ඊටකලින් එයා එළියට එන්න එපැයි.

ඒ අස්සෙ ඔන්න කරුම වැස්ස පටන්ගත්තා. පුදුම කරුවලයි. ඒ මදිවට ඇඟට පිහිතුඩුවලින් අනිනවා වගේ සීතලයි. මේ වැස්සෙන් බේරෙන්න එක කුඩයක් මදි. මේ මූසල අඳුරු ගතියත් එක්ක මට බය වැඩියි. විසි පාරකට වඩා කෝල් කලා. ඒත් වැඩක් නෑ. කාට කියන්නද.. මොනව කරන්නද.. පොලීසි යන්න්ද... අයියට කියන්නද.. මගෙ පපුවත් එක්ක ලබ් ඩබ් ගානවා.. ඔව් ඉතිං ඒක කොහොමත් ලබ් ඩබ් ගානව තමා.. ඒත් දැං නම් ඒක එළියට පනින්න වගේ..

මං ඔහේ ආයෙ බස් එක්කට නැගලා ගෙදර ආව. කුඩේ අරන් ගියාට මොකෝ මං ඉහලන් නෙවේ ආවෙ. හොඳටම තෙමිලා ඇඳුම් ඇඟට ඇලිලා වගේ.. මේ මනුස්සයට මොකද්ද දෙය්යනේ උනේ.. මට දැන් නම් ඇඬෙන්නත් වගේ..
ට්‍රීන් ට්‍රීන්...