හඹායමි ඔබව (SINHALA BL)

විසිනවවෙනි පරිච්ඡේදය

හුඟ කාලෙකට පස්සෙ මං ආයෙමත් දෙනුත් එක්ක කෑම මේසෙ ඉඳගෙන ඉන්නවා. එයා ආසයි මං ආවහම මට පිළිවෙලකට කෑම මේසෙට කෑම පිළිගන්වන්න. එයාගෙ ආසාව නිසා ඉතිං මාත් මොකුත් කියන්නෙ නෑ. එයත් එක්ක මෙහෙම කද්දි නිකං ඩිනර් ඩේට් එක්කට රෙස්ටුරන්ට් එකකට ගිහින් වගේ දැනෙන්නෙ.. එක්සෑම් ඉවර උනාම එයත් එක්ක ඩේට් එක්කට යන්න ඕනි..

දෙනූ ඉතින් සුපුරුදු පරිදි යෝධයෙක්ට කන්න වගේ බත් එකක් මට බෙදුවා.. එහෙම බෙදලා එයා හිඟන්නෙක්ට කන්න වගේ පොඩ්ඩක් බෙදාගත්තා. මට මතක් උනා එයාට කවන්න කවුරුත් නෑ කියලා කිව්ව හැටි.

"ආ~ කියන්න." මං කිව්වෙ බත් කටක් එයාට දික් කරන ගමන්. එයා මං දිහා ඇස් දෙකත් ලොකු කරන් බලන් ඉන්නවා.
ඊටපස්සෙ පියවි සිහියට ඇවිත් හිනාවෙලා බත් කට කෑවා. ඒ හිනාව දැක්කම මගෙ හදවත මොකද්ද වෙලා ගියා.

"ඔයා මට සලකන්නෙ බබෙක්ට වගේ." දෙනූ බත් කට කන ගමන්ම කිව්වෙ හිනාවෙවී. අනේ ඔව් මං විතරයි.. එයා තනිකරම මට සලකන්නෙ අතදරුවෙක් ගානට.
"ඔයා මගෙ බබා තමයි."
"මොකද්ද?"
"ඔයා මගෙ බබා කියලා කිව්වෙ.."
ඒ පාර නම් කන් දෙකත් රතුවීගෙන එනවා මං බලාගෙන. මං සද්ද නැතුවම බත් එක ඇනුවා.
"ඒකනෙවෙයි මේ.. මං ගිය සතියෙ ඩොක්ටව හම්බුනා. එයා කිව්වා මං psychiatrist කෙනෙක් හම්බුනොත් හොඳයි කියලා.."
දෙනූ හදිස්සියෙම කියද්දි මං ගැස්සුනා.
"ඇයි තනියෙන් ගියේ? කිව්ව නම් මං එනවනෙ."
"ඒක අවුලක් නෑ. මටත් හිතෙනව ඒක හොඳයි කියලා පොඩී. හැම මොහොතකම මට දැනෙන්නෙ හැමදේම පැටලිලා වගේ. මට බය හිතෙනවා. ඕනවට වඩා කල්පනා කරද්දි ඒකෙ නිමක් දකින්න බෑ. මට හරිම මහන්සියි පොඩී ගතට නෙවේ හිතට.."

එයා කියද්දි මං බත් එක අන අන ඔහේ කල්පනා කළා. මොනව කියන්නද කියලා මටත් අදහසක් නෑ. හැබැයි එයා ටික ටික මට open up වෙන එක ගැන සතුටුයි. එයාගෙ දේවල් හිතේ හිරකරන් ඉන්න ඕනි නෑ. එයාට දැන් මං ඉන්නවා..

මං කතානොකර කල්පනා කරද්දි එයා ආයෙම කතාකරා.
"ඔයා හිතනව ඇති නේද මං මහ ලෙඩ ගොඩක් කියලා. අපි කතාකරොත් කතාකරන්නෙම මගේ ප්‍රශ්න ගැනනෙ.. මටත් වෙලාවකට මාවම එපාවෙනවා."
ඒ කතාවට නම් මට මල පැන්නා.
"මොනවද දෙනූ ඔයා මේ කියවන්නෙ? මං දැන් එහෙම කිව්වද? මගෙ යකා අවුස්සන්නැතුව මේ බත් ටික කන්න."