Beatrix DeMarcus, bir prenseste olmaması gereken her şeye sahiptir.
Bütün hayatını yüzünü bir tülün arkasına gizleyerek yaşamak zorunda olan Beatrix'in kendine ait bazı gizli kaçamakları vardır.
Geceleri saraydan kaçıp, hızla tırmandığı duvarları a...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Siz uzun bölüm isteyince... Ben iki bölümü birleştiriverdim. :') Mis gibi okumalar dilerim!
◇◇◇
"Seni geberteceğim, ahmak herif!" Dominic'in üzerine atılmış, çekildiği için yanına düşen bıçağı elime aldığım gibi boynuna dayamıştım.
"Beatrix, hey!" Dante beni çekiştirmeye çalışınca ona rastgele bir tekme sallayarak Dominic'in üzerine daha çok abandım.
"Fermuarını kapalı tutamadın diye mi başıma bunca belayı açtın?" Bu sefer boynuna bıçak dayadığım için gülümsemiyordu. Yüzünde şaşkınlık ve biraz utanç olduğunu umduğum bir duygu vardı.
"Bırak, Dominic'i böyle izlemek hoşuma gidiyor." Dedi Rufus Dante'ye. İkisinin sesi de arka planda kalıyordu. Bütün odağım Dominic'teydi.
"Beatrix, her sinirlendiğinde beni bıçaklamaya kalkamazsın." Dedi. Bileğime yapışmış, bıçağı boynundan uzak tutuyordu.
"Bu sefer başaracağım." Eğilip, bileğimi tutan elini ısırdığımda Dominic'in bağırışı, Rufus'un kahkahası, Dante'nin homurdanması ile karşılaştım.
Dominic beni üzerinden atıp koltuğa düşmeme sebep oldu. Kalkıp aceleyle ayaklandığında yüzünde öfke vardı.
"Beatrix-" Cümlesini bitirmesine izin vermeden üzerine doğru koştuğumda beni şaşkınlıktan afallatacak bir şey yaptı. Kaçtı.
Koltuğu aramıza almış, bir sağa bir sola koşturuyorduk. Ben hangi açıdan ona saldırmaya kalksam, bir şekilde kaçıp aramıza başka bir engel koyuyordu.
"Beni bir dinle!"
"Seni cehennem zebanileri dinlesin. O erkekliğini kesip eline verdiğimde ödeşeceğiz."
"Ne?" Dedi dehşete düşmüş bir ifadeyle. "O bıçakla mı?"
"Bu bıçakla!" Tekrar üzerine atıldım, koltuğun üzerinden atlayıp karşı tarafa geçti. Koca bir adam küçük bir odanın içinde sağa sola koşturuyordu.
"O bıçağın bir elmayı bile zor soyduğunun farkında mısın?"
Bıçağı elimde hizalayıp ona doğru fırlattığımda yine yana kayıp kurtuldu. "Daha iyi ya!" Diye bağırıp sehpadan aldığım metal bardağı da attım. Çileden çıkmıştım.
"Sen gerçekten neye sinirlisin?" Diye sordu. "Seni kaçırma fikrinin benden çıktığını zaten biliyordun."
Daha da sinirlenmem mümkünmüş gibi, iyice öfkelenmiştim. Artık Dominic'e neler fırlattığıma bakmıyordum bile. Tamamen gözüm dönmüştü.
"Beatrix!" Diye bağırdı attığım sürahiden kaçarken. "Belki sadece beni kıskanmışsındır. Bu ihtimali düşünmeye ne dersin?"
"Oh. Hayır, hayır, hayır..." Ağzımdan öfke dolu, sahte bir kahkaha çıktı. Bütün bu kargaşa boyunca sessiz sessiz koltukta oturmaya devam eden Rufus'un yanına yaklaşıp, belindeki hançeri Dominic'ten gözlerimi hiç ayırmadan aldım, Rufus beni engellemeye çalışmadı bile. "Sen..." Diye tısladım. "Seni ve o aptalı kıskanacağımı nereden çıkardın?"
