Beatrix DeMarcus, bir prenseste olmaması gereken her şeye sahiptir.
Bütün hayatını yüzünü bir tülün arkasına gizleyerek yaşamak zorunda olan Beatrix'in kendine ait bazı gizli kaçamakları vardır.
Geceleri saraydan kaçıp, hızla tırmandığı duvarları a...
Will Wood and the Tapeworms - Hand Me My Shovel, I'm Going In!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
◇◇◇
"Hey, prenses. Uyan artık."
Duyduğum o derin ses, gözümü açmak için tercih edeceğim son sesti. Tepemde dikilmiş, üzerimdeki battaniyeyi almak için yere doğru eğilmişti.
Battaniyenin kalkması, ormanın serin havasının tenimin ürpermesine sebep oldu. Dominic'in yüzüne bile bakmadan bacaklarımı kendime çekip, ayılabilmek için avuç içlerimi gözlerime bastırdım.
"Git başımdan." Gözlerimi açıp bakmasam da hala başımda dikildiğini bildiğim Dominic'i elimle savuşturdum.
"Yerinde olsam bugün prensese yaklaşmazdım, Dominic." Rufus'un ağaca bağladığı atını çözerken bize doğru seslenmesiyle kafamı ona çevirdim. Laura ve Dante ortalıkta gözükmüyordu.
"Ve Rufus birden grubun en aklı başında kişisi oldu." Diye söylenerek ayağa kalktım. Dominic'in yanından yürüyüp gidecekken kolumu tutmasıyla arkamı dönüp avucumun içiyle sertçe göğsüne vurdum. "Çek ellerini!"
"Hey!" Çattığı kaşlarıyla elini iki yanına kaldırıp öfkemin sebebini anlamak istercesine yüzüme baktı. Umursamadan dönüp ata doğru yürümeye başladığımda Rufus'un arkamda duran Dominic'e omuzlarını silktiğini gördüm.
"Laura ve Dante nerede?" Diye sordum. Eğer Dominic'e bakar ya da sesini duyarsam ona saldıracağıma o kadar emindim ki, yolculuğun devamına elim kolum bağlı bir şekilde devam etmemek için onu görmezden gelmek zorundaydım.
"Orman elflerinin bölgesine gireceğiz, gözcülük yapmak için önden ilerliyorlar."
Stres bedenimi sarmalarken ağırlığımı bir ayağımdan diğerine verdim. "Orman elfleri... Çok tehlikeliler mi?"
Rufus birden yaptığı işi bırakıp şaşkın mavi bakışlarıyla bana döndü. "Lütfen bana yaşadığımız dünya hakkında biraz olsun fikrin olduğunu söyle."
"Var." Ellerimi belime yerleştirip duruşumu dikleştirdim. "Elbette var. Birçok yaratığı biliyorum. Sadece daha önce hiç karşılaşmadım."
Dominic'in arkamdan attığı sessiz kahkahayı Rufus'un bıkkın iç çekişi tamamladı. "İşte şimdi prenses olduğuna biraz olsun inanmaya başladım."
Sadece öfkeli bakışlarımı Rufus'un suratında gezdirmekle yetindim. İçimdeki siniri kontrol etmek gittikçe zorlaşıyordu ve kendimi kaybettiğim an gözümün kararacağına emindim. Başka şansım olmadığını bildiğim için arkamı dönüp beni bekleyen Dominic'e bakmayı inatla reddederek ata binmeye yeltendim. Yardım için uzattığı kollarını itmekten başka bir şey yapmamıştım.
◇◇◇
Yolculuğun ilerleyen saatlerinde Rufus sessizleşmişti. Bahsettikleri orman elflerinin bölgesine yaklaştıkça yanımdaki iki adamın da ciddiyeti aynı derecede artıyordu. Bu biraz olsun içimi rahatlatmıştı, en azından gerçekten gerektiği zaman çenelerini kapatabiliyor olmaları iyi bir şeydi.
