Our Forbidden Love | ✔

Chapter 34

Elaine's Point Of View.

TRIGGER WARNING!!

SUICIDE WILL BE MENTION AT THIS CHAPTER.

"Ssshh, s-soryy" humikbi ako. Mas lalo akong nasasaktan dahil sa nakikita ko sa kaniya. He's my source of strength. At ngayong nakikita ko siyang hinang-hina at umiiyak, para akong binibiyak sa tatlo. Napakasakit. Sobrang sakit.

"I love you" he said that breaks my heart. Sa kabila ng nagawa ko ay mahal niya pa rin ako. Do I really deserve this man in front of me?

Nakita ko kung gaano kagalit ang Principal dahil sa nakita niya during our presentation. Alam kong puwede akong ma-expel because I break the rule. Umibig ako sa isang guro.

Alam ko ring puwedeng mawala kay Naithan ang matagal na niyang pinagpaguran na trabaho. Ang pagiging guro.

At hindi ko yata kayang makita siyang nasasaktan dahil nawala sa kaniya ang kaniyang pangarap.

I'd rather die than witness that.

"Alam na ng principal Naithan. Alam na nilang lahat na may relasyon tayo."

"I don't care Joy, wala akong pakialam!"

"Naririnig mo ba ang sinasabi mo? Ha?! Mawawala sa 'yo ang pinagpaguran mo nang ilang taon Naithan! Puwede kang mawalan ng trabaho!" Sigaw ko.

Tumayo siya at hinarap ako. "Then? I don't fucking care Elaine!"

Elaine…

"Tangina naman Naithan eh! Isipin mo naman ang sarili mo…" hinang-hina na bulong ko.

"Anong gusto mong gawin ko? Putulin ang ano mang namamagitan sa atin? Gano'n ba Joy, ha?!"

"Yes! Kung yan ang magsasalba sa pangarap mo then yes, Naithan!"

I saw how his jaw clenched because of anger. Tiim-bagang niyang sinipa ang bato na walang kamuwang-muwang sa nangyayari.

"Fuck…" he face up the bright sky. "Bakit ang dali lang sa 'yong sabihin 'yan Joy? Bakit?" I saw how his tears fell obsequious down his cheeks.

Mas lalo lamang namilipit sa sakit ang puso ko. It's killing me inside. I made him cry. I made my Naithan cry.

"Because I want the best for you Naithan" paos na sagot ko. The tears I was holding earlier fell continuously down to the ground.

He faced me with his bloodshot eyes. "But I want you Joy! I will always choose you even… even if it will risk my dream."

Napahagulhol ako dahil sa narinig ko mula sa kaniyang labi. Palagi na lamang ako ang iniisip niya to the point na nakakalimutan na niya ang kaniyang sarili. How ironic this love story of us. Wala pa nga pero ang sakit na. Wow, huh. Just wow.

He come near me and hugged me tight. "I love you" he whispered.

—————————

"Feel better?" Tanong ni Naithan sa akin.

Matipid na tango ang naisagot ko habang nakatanaw sa papalubog na araw. Kanina ay naisipan niya akong idala rito sa tabing dagat, tumigil na rin ako sa pag-iyak dahil nahihiya na ako sa kaniya.

Actually, I didn't feel anything at all. I feel numb. Bumabagabag pa rin sa akin ang mga isipin tungkol sa amin ni Naithan. Sinisisi ko pa rin ang sarili ko.

I feel sorry for him because I lied. I am not feeling better.

"Paano na 'to?" Tulalang tanong ko na siyang nagpalingon sa kaniya.