သူ ဘယ်သူလဲ

အခန်း ၃၂

အခန်း(၃၂) မင်းတကယ်လိုအပ်တဲ့အခါမှာတော့ စာအုပ်က ထင်သလောက် မကောင်းနေခဲ့ဘူး

မင်းရဲ့ တက်လှမ်းခြင်းအဆင့်လေးနဲ့ စိန်ခေါ်ချင်နေသေးတာလား

“တောင်ထိပ်သခင်ရှ ကျွန်တော့်ကို အထင်မသေးပါနဲ့။ကျွန်တော့်ရဲ့ ရည်မှန်းချက်က လောကကြီးရဲ့ နံပတ်တစ် ဓားအင်မော်တယ် ဖြစ်ဖို့ပါပဲ။ကျုပ်လုပ်နိုင်မယ်လို့ ယုံကြည်ချက်ရှိတယ်” ယင်ချန်းလီက ဆုံးဖြတ်ချက်ခိုင်မာသော အမူအရာနှင့် ဆိုလိုက်လေသည်။

“ဘာ ဓားအင်မော်တယ် ဖြစ်ချင်တာလဲ။လဲသေလိုက်” ထိုစကားလုံးများ ထွက်လာသည့်အခိုက် နံဘေးတွင်ရပ်နေသော မူချင်းကောမှာ သူ၏ ဦးခေါင်းကို ခပ်နာနာရိုက်ပုတ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။

“အား…ဆရာ။ကျွန်တော့်ခေါင်းကို ရိုက်ပြန်ပြီ။ခေါင်းကို မရိုက်နဲ့လို့ ကျွန်တော် ဉာဏ်ထိုင်းသွားရင် ဆရာ တာဝန်ယူမှာလား” ယင်ချန်းလီသည် နာကြည်းနေသော အမူအရာနှင့် လှမ်းကြည့်လိုက်လေသည်။

“နင် ဉာဏ်ထိုင်းသွားရင် ပြန်ကောင်းလာအောင် ကုပေးဖို့ ငါ့မှာ ဆေးအလုံအလောက်ရှိတယ်” မူချင်းကောသည် ဒေါသထွက်စွာနှင့် ပြောလိုက်သည်။

“နင်က ဂုဏ်ကျက်သရေနဲ့ ပြည့်စုံတဲ့ ဆေးဘုရင်တောင်ကြားက ငါ့ရဲ့ တပည့်ပဲ။ပြီးတော့ နင့်မှာ ရွှမ်းမူခန္ဓာကိုယ်ကိုလည်း ပိုင်ဆိုင်ထားသေးတယ်။ဆေးပညာကို သေသေချာချာလေးသင်ယူရမယ့် အစား နင်က တနေကုန် ဓားတချောင်းကိုင်ပြီး ဓားသိုင်းပဲ ကျင့်ချင်နေတယ်။နင် ဘာတွေ ကြောင်နေတာလဲ”

မူချင်းကောထံမှ ပက်ပက်စက်စက် အဆူအငေါက်ကို ခံလိုက်ရသဖြင့် ယင်ချန်းလီမှာ သူ့အား မတရားဆက်ဆံသည်ဟု ခံစားနေရတော့သည်။

ရှမူဟိုင်သည် နှုတ်ခမ်းတွန့်ရုံလေးသာ ပြုံးနေတော့သည်။ယင်ချန်းလီလို လူငယ်လေးအဖို့ ငယ်ရွယ်ကာ စိတ်အားထက်သန်သော စိတ်ဓာတ်နှင့် မကြောက်ရွံ့သော သဘောထားရှိနေသည်မှာ ပုံမှန်သာ ဖြစ်လေသည်။