Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 1 - Een andere verjaardag

Melody Summers had nooit verwacht dat ze op haar achttiende verjaardag vrijwillig naar het oude Niverium zou rijden, toch had ze het niet anders gewild. Zachte muziek schalde door haar auto en de stralen van de herfstzon schenen in haar gezicht.

Het voelde vreemd om dit alleen te doen. Alle vorige opdrachten had ze samen met collega's uitgevoerd, maar direct nadat ze haar handtekening onder het papier had gezet had Tristia haar hier alleen naar toe gestuurd. Blijkbaar vertrouwde ze haar. Het maakte Melody nerveus, maar het was een gezonde spanning. Al haar collega's geloofden dat ze dit kon. Ze moest het alleen zelf nog doen.

Ze reed richting het beveiligers hokje en remde af. Ze draaide haar muziek uit en klikte het pasje dat aan haar zwarte broek hing los. Een breedgebouwde vrouw stapte het hokje uit. Melody herkende haar niet.

'Goedemorgen, wat komt u hier doen?'

'Ik kom namens het CCNG.' Ze stak het pasje uit.

De vrouw keek er aandachtig naar. 'Oké, u kunt naar parkeergarage B rijden. Moet ik mijn collega's vragen om u op te wachten?'

'Nee, ik ken de weg.' Ze klikte haar pasje terug aan haar broek en keek naar de kale vlakte voor haar. Het grote gebouw zag er nog altijd even dreigend uit als het had gedaan op de dag dat ze was vertrokken.

De bewaker knikte. 'Een fijne dag dan.'

'Hetzelfde.' Melody reed de weg op. Zand stoof op achter haar zwarte auto. In haar achteruitkijkspiegel zag ze de slagboom dicht klappen. 'Welkom terug,' mompelde ze tegen zichzelf. Het was vreemd hoe ze nog geen jaar geleden binnen deze muren vastzat. Nu reed ze vrijwillig naar binnen. Er waren geen papieren over compleet gebrek aan controle en de handboeien zaten niet om haar polsen, maar hingen aan haar riem.

Hoe zouden de docenten reageren als ze haar hier zagen? Zouden ze verbaasd zijn? Melody gunde zichzelf geen tijd om erover na te denken. Het deed er niet toe wat ze van haar vonden. Ze had werk te doen.

Ze stuurde haar auto de parkeergarage in en parkeerde hem achterin de hoek. Ze doofde de lichten en stapte uit. Ze zette een paar passen de donkere ruimte in en keek naar het voertuig. Het ging op tussen de andere auto's. Als ze op de achterbank zat, zou niemand haar zien. Perfect.

Snel liep ze terug naar haar auto en ging achterin zitten en zette haar raam op een kier. Ze haalde haar telefoon uit haar zak en opende de werk-app. Snel stuurde ze haar locatie door en liet ze weten dat ze in positie was, voor ze hem terug in haar zak liet glijden en de donkere garage door keek. Door het bekraste scherm dat de achterbank van de voorbank scheidde, zag ze de auto's die bewegingloos in hun vakken stonden en de ingang naar het Oude Niverium. Er was nog niemand te zien.

Melody bleef muisstil zitten, als een kat die wachtte op haar prooi. Haar hart bonsde in haar keel. Hoe vaak ze hier ook voor getraind had, de stilte voor de storm bleef het ergst.
Ze moest zich inhouden om niet op te veren toen twee koplampen de garage in schenen. Een zwarte auto reed naar beneden en parkeerde in een van de vakken naast de deur. Een paar seconden later stapte een slanke vrouw in een niverial uniform stapte uit. Ze keek kort de garage rond, voor ze rustig naar de deuren liep en in de gang verdween.

Melody glimlachte tevreden. Claire had geen idee dat ze hier was.
Ze wachtte een paar minuten voor ze haar raam dicht draaide en de auto uitstapte. Met ingehouden adem keek ze naar de ingang. Hier ging ze dan. Nu moest ze zelfverzekerd zijn.

Ze liet de lucht in haar longen gaan en liep met grote passen richting de ingang. Ze liep door de deur en de betonnen trap op. Haar voetstappen galmden door het rustige gebouw. Hopelijk was Claire al verder naar binnen, anders ging dit nog interessant worden.

Melody duwde de klapdeuren naar de wachtruimte open. Tot haar opluchting waren de blauwe stoelen verlaten. Achter de versleten balie stond een blonde man die ze herkende als Matt.

Hij herkende haar ook, want zijn ogen werden groot. Hij veerde geschrokken achteruit. 'Wat doe je hier? Hoe ben je binnen gekomen?' Zijn stem trilde.

'Via de ingang. Ik ben hier in opdracht van het CCNG.' Ze klikte haar pasje los en legde het op de balie.

Matt schuifelde naar voren en keek er naar. 'H-hoe?' stamelde hij.

'Ik heb weinig tijd om dat uit te leggen. Heb je zojuist een niverial geholpen?' Ze ontspande haar schouders en leunde tegen het bureau.

'Ja.' Zijn ogen waren nog steeds op het pasje gericht. 'Waar gaat dit over?'

'Ik moet met haar spreken. Kan ik haar in Cynthia's kantoor vinden?'

Matt knikte zacht. Zijn hele lichaam beefde, alsof hij zojuist een spook had gezien.

'Bedankt.' Ze klikte haar pasje terug aan haar broek en liep langs hem heen, de klapdeur door. Even overwoog ze om een paar minuten te nemen om hem gerust te stellen, maar ze verwierp die gedachte direct. Er was weinig wat ze kon zeggen om dit beter te maken. Bovendien had hij haar vreselijk behandeld. Hij had hier zelf om gevraagd.

Melody liep door de vertrouwde gangen van het Oude Niverium. De zelfgemaakte posters die aan de verder kale muren hingen, leken onveranderd. Het was alsof de tijd hier stil had gestaan.

Ze liep de trap op richting Cynthia's kantoor. Terwijl ze het kriebelende gevoel dat ze hier niet welkom was, probeerde te negeren. Niemand kon haar iets maken en toch was ze nerveus. Ze nam een diepe ademteug en liep door de gang tot ze voor kantoor 3.01 stond.
Binnen klonken twee vrouwenstemmen die druk in gesprek waren. Zo nu en dan zei een derde, jongere stem wat. Melody klopte tegen de deur en luisterde hoe de ruimte stilviel.

'Heb je even? We zijn in overleg,' klonk Cynthia's stem.

Daar ging ze niet op wachten. Melody duwde het handvat naar beneden. 'CCNG,' zei ze terwijl ze de ruimte binnen stapte.

De drie stoelen in Cynthia's kantoor waren bezet. Cynthia keek haar aan met een blik die van verontwaardiging, naar verrassing veranderde, voor hij uiteindelijk neutraal en onleesbaar werd.

Claire schoof haar stoel achteruit. Heel even leek ze geschrokken, maar toen verscheen een grote glimlach op haar gezicht. 'Melody?'

Het meisje dat naast haar zat, lachte zacht. Melody herkende haar direct als Kim. 'Mel? Wat doe je hier?'

'Sorry, voor het binnenvallen.' Ze forceerde een glimlach. 'Kim, kun je even naar de gang gaan? Ik moet kort iets bespreken.'

Kim knikte direct. 'Natuurlijk.' Ze sprong van haar stoel en liep naar de deur.

Claire stond op om haar achterna te lopen.

Melody legde haar vingers op haar schouder. 'Jij kunt beter even hier blijven.'

'Natuurlijk,' Claires lach verdween langzaam van haar gezicht. 'Hoe kan ik je helpen?'

'Ga even zitten.'

Claire ging terug in haar stoel zitten en keek zoekend de ruimte door.

'Mevrouw Summers, mag ik uw identificatie zien?' Cynthia keek haar strak aan.

Ze was hier niet welkom, schoot het opnieuw door Melodys hoofd. 'Ja,' dwong ze zichzelf om te zeggen. Ze legde het pasje op Cynthia's bureau en keerde zich naar Claire die nog steeds haar best deed om te doen alsof er niks aan de hand was. 'Claire Kraeger ik ben hier omdat we een aantal verdachte transacties hebben opgemerkt op jouw rekening.'

De laatste restjes van Claires lach verdwenen. 'Ik denk dat het een misverstand is. Kunnen we er over praten?'

'Dat gaan we zeker doen, maar niet hier. Als we op het CCNG zijn krijg je de kans om alles uit te leggen. Je staat op het moment onder arrest.' Melody klikte de handboeien los van haar riem.

Claire kwam overeind en haalde haar zakken leeg waarna ze zich omdraaide. Ze leek nerveus, maar bleef opvallend kalm. Melody klikte de handboeien rond haar polsen. 'Klopt het dat je hier bent om iemand over te plaatsen?'

'Ja,' antwoordde Claire zacht. 'Kunnen jullie regelen dat dat alsnog gebeurt? Ik wil niemand meeslepen in mijn problemen.'

'Ik ben bang dat je dat al gedaan hebt, maar ik zal kijken wat ik kan doen.' Melody pakte haar pasje van Cynthia's bureau. 'Nogmaals mijn excuses.'

'Geen probleem.' Cynthia glimlachte, al leek ze nog steeds een beetje verbouwereerd. 'Laat het ons weten als je iets nodig hebt.'

'Natuurlijk.' Melody keek Claire aan. 'We gaan.'