Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 33 - Lucas' verdachte

'Ik ben blij dat je ditmaal wel meewerkt, dat maakt het een stuk makkelijker.' Alana glimlachte. 'Dat is niet echt je ding, hè? Luisteren naar wat mensen zeggen.'

'Ik doe mijn best,' zei Melody zacht. Haar hart bontste in haar keel. Ze herkende de toon in de stem van de vrouw van haar trainingen. Ze wist als geen ander dat de ontspannen manier waarop ze praatte niks goeds betekende. 'Waarom wil je mij spreken?'

'Ik had een paar vragen over Van Hulzen en aangezien wij elkaar kennen leek het me beter om ze zelf te stellen.' Ze zette haar tas op de tafel en haalde er een kladblok uit. Ze schoof het op de tafel en klikte zacht met haar pen. 'Zeg Melody, waar was jij die nacht?'

'Ik was met Lucile aan het winkelen.'

'Hoe weet je over welke nacht ik het heb?'

'Omdat er niks anders is waarover dit kan gaan.' Raul had met zijn bezoek duidelijk gemaakt dat ze een verdachte was. Maar hoe hij er niet in geslaagd was om haar alibi te bevestigen, was haar een raadsel. Had hij haar geframed?

'Dus je leven is wat rustiger geworden?'

'Ja.' De vraag voelde misplaatst. Alsof het een poging was om haar gerust te stellen. Was dit niet wat mensen deden als ze iets van je wilden?

'Waarom weet je eigenlijk zo snel op te noemen waar je was? Meestal onthouden mensen zulke activiteiten niet.'

'Het was Luciles eerste dag hier. Alles was eindelijk voorbij. Natuurlijk onthoud ik dat.' Ongemakkelijk friemelde ze met haar mouw. Haar ogen ontmoeten die van Alana. 'Ik heb hem niet vermoord, als dat is wat je denkt. Ik weet dat ik een motief heb, maar als ik hem echt dood wilde had ik het gewoon gedaan. Het is niet dat ik iets had om voor te vechten.'

'Volgens mij heb jij heel veel om voor te vechten. Een lieve vriendin, een geweldige vriendengroep en deze baan. Ik weet dat je het lastig hebt gehad, maar jij bent niet zo wanhopig dat je zonder plan zoiets zou doen. Dus laten we niet tegen elkaar liegen.'

'Dominique is degene die plannen maakt of soms Lucile. Je weet hoe slecht ik er in ben.'

Alana lachte zacht. 'Het is inderdaad niet je sterkste kant, maar ik moet alles vragen. Je kent de procedures. Zijn je vrienden hier bij betrokken?'

Melody kon een opgeluchte zucht amper onderdrukken. Was wat wat dit was? Gewoon een stomme procedure? Een paar extra vragen zodat ze met zekerheid konden zeggen dat zij het niet was. 'Nee, absoluut niet.'

'Dus jij wel?'

De vraag duwde haar kleine vraag hoop, direct weer weg. 'Nee, ik kan jullie in mijn hoofd laten als je wilt. Ik heb het echt niet gedaan. Waarom zou ik doorgaan met vechten als de strijd al gewonnen is?'

'Van Hulzen heeft een lange adem en jij vertrouwt ons niet.' Alana pauzeerde even en schreef wat op haar papier. 'Melody, niemand neemt je iets kwalijk. Ik weet hoe graag je wilde dat het zou stoppen. Ik snap het volledig. Maar als je zoiets doet, dan moet je ook de consequenties van je acties aanvaarden. Je weet hoe de vorige klopjacht afliep en toen waren wij er niet eens bij betrokken.'

'Ik wil niet rennen, maar ik heb dit echt niet gedaan. Ik heb Raul toch laten zien waar we waren?'

'Met een kassabon op printerpapier.' Alana zuchtte. 'Melody, misschien probeer je jezelf ervan te overtuigen dat jou verhaal een goed einde heeft, maar we moeten eerlijk zijn. Iedereen heeft recht op de waarheid. Jouw vrienden, je collega's, Van Hulzens familie. Je kunt dit verhaal niet veranderen om maar te krijgen wat je wilt.'

'Dat heb ik niet gedaan,' fluisterde ze zacht. Haar ogen schoten paniekerig door de witte ruimte. Ze wilde haar ogen dicht knijpen en doen alsof ze ergens anders was. Maar dat had geen zin. Wat Alana deed met woorden, was geen gave die ze buiten kon houden. Alles wat ze kon doen, was naar haar nog bleke handen kijken en ontkennen. 'Dit is niet de waarheid.'