Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 14 - Een schitterende afleiding

Er galmde een luide stem door de gang van het Niverium. Het duurde even voordat Melody doorhad dat het de stem van Van Hulzen was. De man ging tekeer tegen drie mensen in donkerblauwe jasjes. Dianne, Vincent en Evan, realiseerde Melody zich. Snel liep ze hen richting uit. Ze had nog geen twee stappen gezet toen een knal door de gang galmde.

Het volgende moment was de wereld voor haar gevuld met een rode wolk.

Kleine deeltjes weerspiegelden het licht, terwijl ze op de groep neerdaalden. 'Laat dat vallen,' schreeuwde Van Hulzen.
Opnieuw een knal en ditmaal een nog grotere wolk. Rode glitter deeltjes vlogen alle kanten op. Melody keek er met grote ogen naar. Het was alsof ze recht in een comedy was gestapt. Waar haalden haar vrienden zoveel glitter vandaan? Hoe haalden ze dit überhaupt in hun hoofd?

'En nu is het genoeg! Ik laat jullie allemaal arresteren!'

Melody duwde haar verbijstering aan de kant. Ze moest iets doen. De man meende het. Ze kon hier niet in verwondering blijven staan. Snel liep ze naar voren. 'Wat heeft dit te betekenen?'

Dianne schuifelde een klein stapje achteruit. Ze had een blauw voorwerp in haar handen geklemd. Het leek op een soort partypopper. 'W-we,' stamelde ze. Haar ogen stonden doodsbang. Melody wist niet of het echt was, of dat ze een geweldige actrice was.

'Dit zijn jouw vrienden toch?' Van Hulzens gezicht was rood aangelopen. 'Heb jij dit soms geregeld?'

'I-ik heb hier helemaal niks mee te make-' Nog voor ze haar zin af kon maken klonk er weer een knal. Blauwe glitter stoof op haar af. Het kraste langs haar gezicht en wurmde zich haar neus en mond in. Ze hoestte hard en sprong achteruit.
De glitter dwarrelde langzaam naar de grond. Dianne staarde haar met grote ogen aan. In haar hand hield ze de blauwe koker nog. Het folie dat op de voorkant zat, was verdwenen. Aan de binnenkant van de buis zag Melody de restanten van de grote hoeveelheid glitter die ze zojuist had gelanceerd. 'Jongens,' piepte ze. 'Rennen.'

Het lukte Melody amper om haar mond strak te houden, ook al was ze bedolven in glitter. Dianne had in een keer alle verdenkingen dat zij hier bij betrokken was, weggehaald. Nu hoefde ze alleen nog maar mee te spelen.

Terwijl haar vrienden weg stoven, zette ze de achtervolging in. 'Staan blijven!'

Achter haar kwam ook Van Hulzen in beweging. Er kwam een luide grom uit zijn mond.

Melody greep Dianne bij haar arm. Behendig trok ze haar naar achter. 'Stop!'

Dianne bleef direct staan. 'S-sorry,' stamelde ze alsof Melody een vreemde was.

Vincent en Evan minderden geen moment vaart. Ze keken niet eens achterom. Glitter stoof achter hun schoenen omhoog, terwijl ze richting de klapdeuren stormden.
Aan het andere kant van het glas zag Melody het figuur van een man. De deuren gingen open en Jacob stapte de gang in. Midden in de deuropeningen bleef hij staan. 'Waar gaan jullie heen heren?' Hij greep Evan en Vincent bij hun schouders.

De jongens keken met grote ogen naar hem op. 'Het was maar een grapje,' probeerde Vincent.

'Daar lijkt mijn collega anders over te denken.' Jacob deed zijn uiterste best om de fonkeling in zijn ogen te verbergen.

Van Hulzen keek in stilte de gang door. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, maar toen leek hij zijn in rode glitter bedekte pak te zien. Hij schudde zijn hoofd een paar keer heen en weer. 'Jacob...' meer woorden kwamen er niet uit zijn mond.

'Ik handel het wel af, ga je maar omkleden voor het hele team je uitlacht.' Jacob gaf hem een knik.

Dat liet de man zich geen twee keer zeggen. Haastig liep hij de gang uit, terwijl hij tevergeefs het glitter van zichzelf af probeerde te slaan. Hij liet een spoor van kleine rode deeltjes achter.

Jacob schudde zijn hoofd een paar keer heen en weer en voerde de jongens mee de eerste beste kantoorruimte in.
Melody liep samen met Dianne mee naar binnen. Zodra ze in de ruimte stonden liet ze haar vriendin los en klopte tegen haar jasje.
Jacob keek haar aan. 'Ga jij ook maar, je hebt er wel eens beter bij gelopen.'

'Ik ben bang dat ik deze moet incasseren,' zei ze met een zucht. 'Ik heb hier belangrijk werk te doen, dus kan niet zomaar weg.'
Vincent gniffelde zacht.

'Hou je mond dicht,' bromde Jacob tegen hem. Hij keek Melody aan. 'Sterkte.'

'Bedankt.' Ze draaide zich om en liep naar de deur. Jacob zou haar vrienden vast niet hard aanpakken. Hij dacht vast dat het om een uit de hand gelopen grap ging. Het was beter om hem niet van dat geloof af te helpen. Al voelde Melody zich diep van binnen toch een beetje schuldig dat haar vrienden waarschijnlijk voor de rest van het jaar corvee hadden.

Ze liep door de met glitter bedekte gang terug naar de vergaderruimte. Ze deed de deur open en liep naar haar stoel. 'Hallo.'

'Weet jij wat die commotie was?' vroeg Lucas, voor hij opkeek. Zijn ogen werden groot en een lach vulde zijn gezicht. 'Glitter?'
Raul volgde zijn blik en schoot in de lach. 'Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?'

'Een onhandig getimede prank van de mensen waarmee ik vroeger optrok,' legde ze uit. 'Ze belaagden Van Hulzen met glitter bommen. Zodra ik hem wilde helpen was ik ook aan de beurt.'

Raul lachte nog harder. 'Jou overkomt ook altijd alles.'

'Ik trek problemen aan.'

'Je hebt gewoon andere vrienden nodig,' grinnikte Lucas. 'Eerst cornflakes en nu glitter...' Hij schudde zijn hoofd heen en weer. 'Ik zou niet moeten lachen, maar ze kunnen er wel wat van.'

Melody grinnikte zacht. 'Je mag best lachen. Het is maar glitter.'

'Daar denk je over een paar weken wel anders over,' waarschuwde de niverial. 'Dan vind je nog steeds glitter tussen je kleren en in je auto.'

Ze haalde haar schouders op. Dat maakte haar op dit moment niks meer uit. Die glitterbom was waarschijnlijk hun redding geweest.