Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 22 - Nadat de stilte valt

Ze zou hier niet moeten zijn, dat wist Melody heel goed. Toch kon ze zichzelf er niet toe brengen om op te staan van het bankje in de ziekenhuisgang. Ze wilde Dominique hier niet alleen laten. Ze had geen ouders om bij haar te zijn als ze wakker werd. Er was ook niemand om haar hand vast te houden als dat nooit meer gebeurde. Dus bleef Melody zitten, ookal had een vrouw al twee keer gezegd dat ze naar huis zou moeten gaan. Zo nu en dan passeerde iemand het bankje, maar naarmate de avond verder ging werd het steeds stiller. Het was alsof het ziekenhuis zelf stervende was.

Haar ogen dwaalden door de gang. Langs het lelijke schilderij van een appel, de kleine ronde raampjes die haar een glimp van de donkere tuin lieten zien en het metalen karretje dat verderop in de gang stond. Plotseling werd haar aandacht getrokken door het geluid van voetstappen. Ze draaide zich om. Tot haar verbazing zag ze Noah lopen.

'Wat doe je hier?'

'Jou aflossen,' zei Noah met een trieste glimlach. 'Is er al nieuws?'

'Colette is dood.' Melody perste haar lippen op elkaar. Ze voelde tranen opkomen. 'Dominique leeft nog, maar ze weten niet of ze het gaat halen.'

'Je wilt hier zeker blijven totdat je iets weet?'

Melody knikte zacht.

'Dan blijf ik bij jou.' Hij ging op het bankje naast haar zitten en haalde er een flesje water uit. 'Hier.'

'Bedankt.' Ze nam een slok. Het water spoelde de bittere smaak in haar mond weg. 'Hoe wist je dat ik hier was?'

'Waar zou je anders zijn?'

'Ik heb geen flauw idee.' Ze glimlachte zwak. 'Weten de anderen het al?'

Hij knikte. 'Lucas kwam het ons vertellen. We hebben Lucile ook al voor je gebeld.'

'Wat zei ze?'

'Ze wilde direct hier naar toekomen, maar het CCNG heeft haar dat verboden. Ze vonden het te gevaarlijk.'

'Ze hebben gelijk.' Melody nam een diepe ademteug. 'We hadden dat stomme plan nooit moeten doen.'

'Misschien niet, maar we hebben hier allemaal zelf voor gekozen. We wisten wat het risico was.'

'Jullie deden alleen maar omdat ik het wilde.'

'Melody, dit is niet jouw schuld. Dominique had dit ook gedaan als jij bestond. Je weet hoe ze is. Als ze het ergens niet mee eens is, laat ze het merken.' Hij keek haar aan. 'Van Hulzen is de enige dader en wat mij betreft kan hij in vlammen op gaan.'

Melody grinnikte zacht. 'Je klinkt nu als Evan.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Evan zou het niet zeggen, hij zou het doen.'

'Ik had gehoopt dat Dianne zijn vuur wat zou temmen.'

Noah schudde zijn hoofd. 'Ze heeft het alleen maar erger gemaakt.'

Een man van een jaar of twintig in een wit jasje kwam een deur uit lopen. Hij liep recht op hen af. Een nerveuze kriebel vulde Melody's maag. Hij keek akelig serieus.

'Goedenavond,' groette de man hen. 'Ik heb goed nieuws.'

De kriebel werd vervangen door een zee van opluchting. Al het gewicht wat op haar drukte viel in één keer weg. 'Is ze oké?'

'Ze is buiten levensgevaar.'

'Bedankt.' Het liefst wilde ze hem in de armen vallen. Tranen sprongen in haar ooghoeken. Dominique ging dit overleven. Iets aan deze vervloekte dag zou goed komen.

Noah glimlachte zichtbaar opgelucht. 'Dat is heel fijn om te weten.'

'We weten nog niet hoe ze hier uit gaat komen,' waarschuwde de man nog Maar dat deed er op dat moment niet toe. Het enige waar Melody om gaf, was dat haar vriendin nog leefde.

Nadat de man wegliep, kwam Noah overeind. 'Zal ik je naar huis brengen?'

'Ik wil wachten tot ze wakker wordt.'

Hij schudde zijn hoofd. 'We hebben met de groep afgesproken dat we om de beurt wachten. Jij hebt al genoeg gedaan. Eerst moet je slapen.'

'Oké,' gaf Melody toe. Waarschijnlijk had hij gelijk. Zodra ze in bed lag, zou ze vast in seconden slapen. Maar nu de spanning haar nog niet helemaal verlaten had, wilde ze hier blijven. Bij Dominique zoals een goede vriendin dat hoorde te doen.

'We zullen haar niet alleen laten,' beloofde Noah. 'Dianne komt zo om mij af te lossen en daarna is Vincent.'

'Bedankt,' zei ze zacht. Ze kwam overeind van het bankje en volgde Noah naar buiten. Het was donker op de parkeerplaats, maar tussen de wolken die zich over de hemel uitstrekten waren sterren te zien. Kleine lichtpuntjes van hoop die zelfs in de eindeloze duisternis haar pad verlichten.

'Heb je Lucile al gebeld,' vroeg Noah toen ze in zijn auto zaten. 'Ik denk dat ze graag van je wil horen.'

'Nog niet,' gaf ze toe. Ze haalde haar mobiel uit haar zak. Er zaten bloederige vingerafdrukken op het scherm. Snel pakte ze een tissue van het vakje in de deur. Het kostte haar moeite om het opgedroogde bloed weg te vegen. Ze propte het doekje in haar jaszak en voerde Luciles nummer in. Binnen seconden werd er opgenomen, ondanks dat het al ver in de nacht was.

'Melody, heb je al nieuws?'

'Ja, ze is buiten levensgevaar.' Een zwakke glimlach verscheen op haar lippen. Haar mondhoeken zakten direct naar beneden toen ze aan Colette dacht. 'Maar Colette is er niet meer.'

'Het spijt me,' zei Lucile alsof het haar fout was. 'Kende je haar goed?'

'Niet echt, maar ze verdiende dit niet. Hij heeft haar hele leven kapot gemaakt en nu dit.'

'Niemand verdient dit. Ik zou willen dat ik iets kon doen.'

'Ik ook,' fluisterde ze in de telefoon. 'Ik wil naar hem toe gaan en hem laten voelen wat hij ons heeft aangedaan, maar dan arresteren ze me...' Ze haalde diep adem. 'Het erge is, ik weet niet eens of me dat nog iets uitmaakt.'

'Ik snap het,' zei Lucile zacht. 'Maar doe dat alsjeblieft niet Melly. Hij heeft al verloren, dit is zijn manier om jou in zijn graf mee te nemen.'

'Denk je?'

'Ik weet het wel zeker. Waarom zou hij anders zo roekeloos zijn? Zelfs een kind kan bedenken dat hij hier achter zit. Maar als hij jou zo ver kan krijgen om hem aan te vallen, dan wordt jij ook gearresteerd. Dan wint er niemand.'

Melody perste haar lippen op elkaar. Was dat echt wat hij probeerde? Ging hij zo ver voor een gelijkspel? Ze kon het zich amper voorstellen, maar Van Hulzen was nooit subtiel geweest. Het paste bij zijn karakter.

'Melly, ben je er nog?'

'Ja, ik was aan het denken.'

'Waarover?'

'Dat je gelijk hebt.' Ze glimlachte zwak.

'Kun je me beloven dat je hem niks aan gaat doen? Ik wil je niet kwijt raken'

Melody perste haar lippen op elkaar. Ze wilde hem alle schaduwen die ze in zich had laten voelen, maar niet als het betekende dat Lucile dezelfde pijn in haar hart had. 'Beloofd.'